آقا جان؛ بسیاری از ایرانیان حتی در حیطه سیاست، معتاد به کیش شخصیت هستند که جز تداوم سیه روزی ایران چیز دیگری در پی نداشته.

اثبات این ادعا بسیار آسان است، دست آوردهیئت های سینه زنی نعمتی/حیدری [1] مُصدق الهی، شاه الهی، خامنه ای الهی و الی آخر همین اوضاع اسف بار ایران و ایرانی است .

به عبارت دیگر؛ در تقابل با فرهنگ غالب با انبانی پُر و پیمان از واژگان تملق و پاچه خاری در حد تقدس حتی مردگان غیر قدیس، جایی برای نیاز مبرم جامعه به تشکیل احزاب مستقل سیاسی در راسته تحقق آزادی که همه میگویند خواهان آن هستند نمیگذارد.

سئوال:

اگر ایرانیان غربت نشین در سایۀ رفاه، امنیت، آزادی و تجربه زندگی در غرب هنوز نمیتوانند حزب تشکیل دهند، پس کی و کجا؟

شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی

دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد

تبریک