چشمان‌ات آبی‌ست

دستان‌ام را می‌شویم
                       خیس نمی‌شوند
با این آب نمی‌شود
                       آبی شد
پاییز را از کویر می‌کنم  
باران آغاز می‌شود
و هراز
از این سمت آب‌های مرتبط
                       عبور می‌کند
نیما هنوز تنهاست
نه نور نورانی‌ست
و نه این گنبد خالی
کلید را می‌زنم
                      چراغ روشن نمی‌شود
این‌جا خانه‌ی من نیست
باید کمی خانگی شوم
مثل طنز‌های خانگی‌*
که هم تلخ است و هم شیرین
فرهاد هم از همین کوچه‌ی باریک گذشت
و ما هنوز
در جمعه‌های خوب
غزلی تازه نوشتیم
امروز آخر ماه فرنگی‌ست
من اما ستاره نیستم.
نه روز دیده می‌شوم نه شب
شهر فرنگی‌ام
از خواب
                      تا خراب
 

*اشاره به: "طنز خانگی" ،نوشته‌های کوتاه بیژن اسدی‌پور

 روزويل کاليفرنيا ۳١ می ۲۰۰۸
rasaaneh.blogspot.com [1]