می ترسم که روزی
روزمرّگی
ِجرمی شود بر دندان سفیدِ لذّت
و نتوانم حتی لقمه ای عشق هضم کنم
واگرجرعه ای احساس بنوشم
سرفه ام بگیرد
و گرد و غبار روی بالهایم
مرا به عطسه بیاندازد
می ترسم از اینکه
استخوانهای روحم پوسیده شوند
بر اثر مصرف بیهودگی
می ترسم از اینکه
قلبم را زود بازنشسته کنند
و بیکار شود

من بمانم
و حساب خالی دل
و صندوقچهء خاک گرفتهء ذهن
و موریانهء حسرت بر خاطرات

آوا کوه بر