Iranian of the Day

Based on what charges were workers in Karaj attacked and beaten?

This is an eyewitness account of 60 Labor activsts' arrest, that happened last week in Karaj. It was written by Mahmud Salehi  an internationaly renowned Labor activsts. 

------------------------------------------------------------

Based on what charges were workers in Karaj attacked and beaten?

It had been almost a year since the last General Assembly of Coordinating Committee to Help Form Workers’ Organizations, back in March 2011. According to our by-laws General Assembly must be held on an annual basis, so the membership would be able to conduct a review of the steering committee, its activities, inspectors, our financial affairs, and also to elect a new steering committee and inspectors as well. Thus in February 2012 Coordinating Committee sent a formal request to Ministry of Labor requesting one of their auditoriums, to be used for our General Assemblies. But their responses to our repeated requests were negative, and they verbally stated their objection. Hence based on majority of membership’s decision we decided to hold our sixth General Assembly on Friday 15 June 2012 at Mehr Shahr city of Karaj Province, and to also simultaneously still pursue our rejected request for space.  

I and three other friends Messer Jamil Rast’khadive, Rahman Kardar, and Ali Hossaini had left city of Saghez on Thursday afternoon, heading towards Karaj. We arrived in Emamzadeh Tahr around ten thirty at night, and after calling a friend we were picked up by two other friends whom took us to the house in which our meeting was to be held. After my release from jail I realized that neighborhood is called Aram Boulevard.

After going up three flights of stairs we arrived at our host’s house on the third floor. After knocking on the door, a most respectful young lady opened the door, and introduced her self to us. When we entered I felt as if we were entering a grocery store that sells eggs! All the walls in that house were covered with empty egg boxes. Our host explained that such covering helped to reduce all the sound and noise emanating from the house, so as not to disturb the neighbors. By the next morning most other attendees had arrived, and while we were having our breakfast and casual conversations, perhaps no one was thinking about security forces later attacking our gathering and arresting us.

The sixth annual meeting of Coordination Committee to Help Form Workers’ Organizations began at eight in the morning and it was formally initiated by election of a steering committee. After an hour, there were scattered remarks and conversations amongst the attendees about unsuitability of that space for our gathering. When a speaker would start their remarks, they would be asked to lower their voices so as to not bother the neighbors. In face of such obstacles the meeting went on till noon, when all of a sudden the news spread amongst attendees that security forces had surrounded the entire neighborhood. I and a few others plus our host went to a window to take a look. Right across our house we saw a huge gathering of security forces, but we were told by our host that they were not there for us, and asked to be calm! As we continued our meeting the door bell was rang. The person that opened the door said that some one needed the key to the rooftop.

At exactly 12:20 the attack on us began with shots being fired, and tens of armed security forces in civilian attire, cursing, screaming and insulting, banging on the door and demanding to be let in. Everyone inside that small house was trying to hide where ever they could. As soon as the door was opened up many armed security forces in civilian clothing rushed in, pointing their guns in our faces and mouths and telling us to roll on the floor, faces down. Many times I have seen on television how Israeli forces attack Palestinians and indiscriminately starts beating them up, but these agents attacking us workers in that house were a hundred times worse. All of us were forced to spread on the floor, with their hands behind their backs, and if anyone dared to move they would be attacked by a group of these thugs that were fed and paid by our labor and our toils. The insults they were screaming at us could only be heard from their lips, for I’m truly ashamed to even mention any of it in here. When some of the agents recognized our Kurdish attire, they began attacking us even more insanely and screaming:” You’re the ones responsible for killing thousands of Guardian Corps, and what the heck are you doing in this city,…” An agent began walking on my back and started kicking me. One of my fellow workers laying close to me screamed at him:” Don’t kick him, he has a kidney problem.”  The agents reacted by hitting me harder, screaming back: “Let his kidney explode…”

In this massive attack every single one was severely beaten up, while agents kept screaming that we were a bunch of terrorists. There were a lot of terrified people gathered outside of building and asking what was going on, and why they were shooting? Why there were so many people in there? Why they kept beating us up? An officer commanding of agents asked some of the people to follow him inside the room, and a few women followed him inside observing all of us in hand cuffs, spread on the floor, faces down. One of the women asked who we were.  Before we could say anything, an agent told her that we were terrorists and that people should be thankful that we were apprehended. If any of us tried to tell the truth to the people we would by attacked by a group of agents. By the time we were evacuated out of the house practically everything inside that house was broken and destroyed, with only a handful of object still intact.

Besides being hand cuffed I was also tied at my feet. I and Hussein Pirooti were the first one to be taken out of the house. As we were exited we were also being video taped. There was also a group of agents down by the stairs that would beat up, and insult us some more as we passed them. We were forced to enter the cars with our hands tied behind our back. If anyone’s head was raised, they would be hit. It took a very long while for them to put all of us in those cars, all along we had to endure that hot, cramped space, hearing all those profanities and disrespect. The handcuffs were so tied that Khalid Hossaini and a few others began protesting, and saying their hands were getting paralyzed. Agents responses were along the lines of: “Shut the hell up. Your hands are getting paralyzed, tough. I wish to god all your hands gets paralyzed.” Finally they cars began a long journey towards the prison. Again we were subjected to outrageous disrespect and profanities while exiting the cars. Everyone was blindfolded, and lined up. Slightest sound out of anyone, and they would be hit by a group of agents. We were put in several large halls, and after our shoes and belts were taken away, everyone was divided into to large groups, each in a huge room.

At this point we realized we were inside ward 94 of Rajaei Shahr prison of Karaj, which is a high security ward, for political prisoners and managed jointly by Ministry of Information, Armed Forces and Guardians Corps. According to prisoners that were there before us, no on in that ward even had visitation privileges. A prisoner I met in there Mr. Sied Mahmud Dolt’abadi had been incarcerated for 32 months, his case still undecided.

The interrogations began after we were transferred to individual cells. Personally I wasn’t disrespected during my interrogations, but I heard account of some that were disrespected and beaten up during their interrogations. Saturday morning at four o’clock we were all told to wake up, and face the wall. All were blind folded again, and told not to make a sound. Everyone was taken out of cells individually, and threatened to sign a piece of paper and take a picture. Initially we though the paper was some kind of finger printing, but soon realized that it were a sort of a recognizance form. Everyone refused to do anything with papers. We were summoned again Saturday morning and forced and threatened that unless we resigned from Coordinating Committee, we would stay in prison. But not a single one broke down, and everybody unanimously defended our Committee. Despite intimidation tactics, insults and violence all of us were in high spirits, and without any fear we were singing our labor anthems.

After being arrested for 32 hours, without a single one being told exactly what the charges were, we were freed form prison. Once released, we went back to the neighborhood and met some of the people who had witnessed our arrest. During our conversations we told them we were neither terrorist nor saboteur, but only a group of workers having a labor meeting, and apologized if we had caused them any inconvenience. People told us they had recognized from the first glance that we were decent folks and security forces were lying to them. 

This was a brief account of what happened to us on Friday 15 June 2010 in Karaj, when members of Coordinating Committee were subjected to disrespect, profanities, beating and intimidation without a single charge.

There are still nine other members of Committee incarcerated and not released.

They are Mss: Mitra Homayoni, Rayhaneh Ansary, and Messer: Alireza Askari, Saied Marzban, Mazyar Mehrparvr, Siros Fatehi, Jalil Mohamadi, Faramrz Fetrt’nezhad, Masoud Salim’pour.  

 Mahmud Salehi

21 June 2012

کارگریم - نه تروریست هستیم، نه خرابکار!

محمود صالحی از فعالین سرشناس کارگری کشور که در جریان یورش به جلسه ی کارگران بازداشت و مورد ضرب و شتم قرار گرفته، شرح این حمله را منتشر کرده است ...
---------------------------------------------------------------------------- 

بیش از یک سال از برگزاری پنجمین مجمع عمومی کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری که در تاریخ پنجم فروردین ۱٣۹۰ برگزار شده بود، می گذشت. برابر اساسنامه، مجمع عمومی عادی را باید سالیانه تشکیل داد تا فعالیت های هیئت اجرایی، بازرسان و امور مالی در فاصله بین دو مجمع، توسط اعضای حاضر در نشست کمیته هماهنگی مورد ارزیابی قرار گیرد و هیئت اجرایی و بازرسان جدید نیز انتخاب شوند. به این ترتیب کمیته هماهنگی در اسفند ماه ۱٣۹۰ با ارسال نامه ی رسمی، از وزارت کار تقاضا کرد تا یکی از سالن های آن وزارتخانه را جهت برگزاری مجمع عمومی در اختیار ما قرار دهد. اما پاسخ مسئولین اداره کار به مراجعه مکرر نماینده ما، منفی بود و آنها به صورت شفاهی به این درخواست، جواب رد دادند. بنابراین اعضای کمیته هماهنگی بر اساس وظیفه خود و تقاضای اکثریت اعضا تصمیم گرفتند که مجمع عمومی ششم را در روز جمعه ۲۶ خرداد ۱٣۹۱ را در مهرشهر شهرستان کرج برگزار کنند و در همان حال پیگیر تقاضای رد شده ما از اداره کار شوند.

من محمود صالحی به همراه جمیل راست خدیو، رحمان کاردار، علی حسینی در ساعت چهار و نیم بعد ازظهر روز پنج شنبه با ماشین شخصی از شهرستان سقز به طرف کرج حرکت کردیم . ما ساعت ده و نیم شب به امامزاده طاهر رسیدیم و پس از تماس با یک شماره تلفن، دو نفر از دوستان دنبال ما آمدند و ما را به مکانی بردند که روز شنبه، بعد از آزادی از زندان، متوجه شدم که آن محله، بلوار ارم نام داشت و خیابان ۵ شرقی است.

ما بعد از طی کردن چند پله آپارتمان، به منزل مورد نظر در طبقه سوم رسیدیم. درب زدیم و یک دختر خانم با احترام کامل در را باز کرد و خود را به ما معرفی کرد. وقتی وارد اطاق شدیم احساس کردم که وارد یک مغازه تخم مرغ فروشی شده ام! زیرا که تمام دیوارهای این خانه محقر آپارتمانی پوشیده از جعبه های خالی شانه تخم مرغ بود. از دوستان دلیل اش را پرسیدم، یکی از آنها پاسخ داد که به خاطر اینکه صدا به بیرون نرود و مزاحم همسایه ها نشود و زدن این شانه های خالی تخم مرغ، به این دلیل است. تا ساعت هفت و نیم صبح بقیه ی دوستان نیز آمدند. زمانی که در حال صرف صبحانه و صحبت های پراکنده بودیم، شاید کسی فکر نمی کرد که نیروهای امنیتی به این منزل حمله کنند و آنها را دستگیر کنند.

جلسه مجمع عمومی ششم کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری ساعت ٨ صبح با سخنان یکی از دوستان و با انتخاب هیئت رئیسه کار خود را شروع کرد. بعد از گذشت یک ساعت، بعضی از دوستان به صورت پراکنده در مورد نامناسب بودن این مکان با یکدیگر تبادل نظر می کردند. وقتی کسی صحبت می کرد، با دست به او تذکر داده می شد که صدایش را آرام تر کند تا مزاحم همسایه ها نشوند. جلسه با همه مشکلات و نگرانی شرکت کننده گان، تا ساعت ۱۲ ظهر طول کشید و ناگهان خبری در بین ما به سرعت پیچید که نیروهای انتظامی محله و تمام اطراف آن را محاصره کردند. من و چند نفر به همراه صاحب خانه به طرف یک پنجره رفتیم تا بیرون را نگاه کنیم. روبروی همان ساختمان، ما متوجه نیروهای زیادی شدیم که مستقر شده بودند، اما صاحب خانه گفت چیزی نیست این نیرو برای ما نیست، لطفا" آرام باشید! شرکت کننده گان باز هم به جلسه خود ادامه دادند که زنگ درب منزل را زدند. یکی از بچه ها در را باز کرد که بعد از چند لحظه برگشت و گفت که کسی برای رفتن به پشت بام، کلید می خواهد.

ساعات ۱۲.۲۰ دقیقه بود که با شلیک اولین گلوله حمله به منزلی که ما داخل آن بودیم، آغاز شد و ده ها مامور لباس شخصی پشت درب با فحش و ناسزا، فریاد می زدند که در را باز کنید. شرکت کننده گان در مجمع عمومی، سراسیمه به اطراف خود در همان منزل کوچک به تحرک افتادند و هر کسی سعی می کرد به گوشه ای از منزل پناه ببرد و به هر شکلی خود را پنهان کند. به محض اینکه در را باز کردیم، ده ها نفر مامور لباس شخصی مسلحانه وارد منزل شدند و لوله اسلحه های خود را به سمت چهره و دهان بچه ها می گذاشتند و از آنها می خواستند تا رو به زمین بخوابند. بارها من در تلویزیون تصاویر حمله نیروهای امنیتی اسرائیل را به صفوف مردم فلسطین دیده ام که مردم را به باد کتک می گیرند، اما افرادی که به ما کارگران در آن منزل حمله کردند، صد برابر از نیروهای اسرائیل وحشی تر بودند. همه بچه ها رو به زمین دراز کشیده و دست های شان پشت سر گذاشته بودند و هر کسی تکان می خورد، بلافاصله چند نفر از آن آدم های مفت خور که با دسترنج زحمت ما کارگران و پول نفت ما، تغذیه کرده و به این مقام رسیده اند، با لگد و فحش هایی رکیک مواجه می شد. ناسزاهایی که فقط باید از دهان آن نیرو که به ما حمله کردند، می توان شنید؛ چون ما از تکرار چنین بی حرمتی ها شرم داریم. عده ای از مامورین وقتی متوجه لباس های محلی کوردی ما شدند، دیوانه وار ما را به باد کتک گرفتند و فریاد می زدند که "شما هزاران پاسدار را کشتید و در این شهر چه غلطی می کنید و...." یکی از مامورها روی پشت من آمد و با لگد به پشت ام کوبید که یکی از بچه ها که نزدیک من دراز کشیده بود داد زد: "او را نزنید، کلیه اش نارحت است." لباس شخصی وحشی وقتی این جمله را شنید با هر دو پا به کمرم می زد و فریاد می زد که "بگذار کلیه اش بترکه و ...".

در این هجوم گسترده، همه ی بچه ها کتک خوردند، یکی از ناحیه سر، یکی از ناحیه پا، یکی از ناحیه دست و یکی از ناحیه شکم مجروح شدند و مامورین فریاد می زدند که این افراد خرابکار هستند. جمع زیادی از مردم ساکن در ساختمان با فریادهای نیروهای امنیتی و تیراندازی آنها، بیرون آمده بودند و وحشت زده، سئوال می کردند که چی شده، این همه تیراندازی برای چیست؟ چرا این همه مردم اینجا هستند؟ چرا به آنها می زنید و...؟ یکی از فرماندهان نیروهای سرکوبگر رو به مردم کرد و آنان را به داخل اطاق ما دعوت کرد. چند زن آمدند و وقتی همه این افراد را دیدند و همگی رو به زمین و دست ها پشت سر، خوابیده اند، گفتند که "این افراد چکاره هستند"؟ یکی از مامورین پاسخ داد که "این افراد خرابکارند و شما مردم باید از ما تشکر کنید که دست این افراد خرابکار را از سر شما برمی داریم ..." و به ما اجازه نمی دادند که پاسخ دهیم و به محض اینکه صدایی از کسی بلند می شد، چند نفر او را زیر ضربه های لگد و مشت قرار می دادند. نیروهای سرکوب بیشتر وسایل منزل را شکستند و تخریب کردند، طوری که وسایلی کمی در آن منزل، سالم باقی نمانده بود.

در چنین شرایطی بود که به پاهای من پابند زدند و همراه حسین پیروتی، اولین کسانی بودیم که از منزل خارج کردند. هنگام خروج، یک نفر از ما فیلم برداری می کرد. کنار هر پله، چند نفر ایستاده بود و به محض اینکه نزدیک آنها می شدیم، ما را مورد کتک و فحش های رکیک قرار می دادند. در حالی که دست های مان بسته بود، ما را با زور و اجبار به داخل ماشین ون انتقال دادند و اگر کسی سرش را بلند می کرد، مورد کتک قرار می دادند. مدت طولانی ماشین حرکت نکرد و ما باید با سرهایمان به زیر، گرمای داخل ماشین و ناسزا و بی حرمتی را تحمل می کردیم. دست بچه ها را به اندازه ای سفت بسته بودند که خالد حسینی و چند نفر دیگر از بچه ها نسبت به این وضعیت اعتراض کردند و گفتند که دستهای مان دارد فلج می شود، اما جواب مامورین " خفه شو ... فلج می شوید به درک، خدا کند دست ات فلج شود و... " بود. بالاخره ماشین ها حرکت کردند و بعد از طی کردن مسافتی طولانی، از حرکت ایستاد و ما را پیاده کردند. این بار نیز با بی احترامی آشکار، ما را با دست ها و چشمان بسته، به صف کردند و اگر صدایی از کسی بلند می شد، بلافاصله چندین مامور او را مورد ضرب و شتم قرار می دادند. ما را به چند سالن بزرگ انتقال دادند و بعد از اینکه کفش ها و کمربندهای مان را درآوردند، به دو دسته تقسیم کردند و هر دسته را به یک اطاق بزرگ بردند.

در اینجا متوجه شدیم که ما را به بند ۹۴ زندان رجایی شهر کرج انتقال داده اند که مربوط به زندانیان امنیتی است و تحت نظر اداره اطلاعات، حفاظت اطلاعات نیروی انتظامی و سپاه پاسداران می باشد. به گفته کسانی که در آن بند بودند، آنها حتی ملاقات هم ندارند. یکی از زندانیان که شخصا" ایشان را دیدم، فردی به نام سید محمود دولت آبادی بود که مدت ٣۲ ماه بلاتکلیف در آن زندان نگهداری می شد.

بعد از انتقال ما به اطاق ها، بازجویی آغاز شد. من خودم هنگام بازجویی، مورد بی احترامی قرار نگرفتم، اما به گفته چند نفر از بچه ها، زمان بازجویی به آنان بی احترامی شده و آنان را زده اند. روز شنبه ساعت ۴ نیمه شب که همه بچه ها از فرط خسته گی چندین ساعته، ضرب و شتم و بازجویی، خواب بودند؛ بیدارکرده و به اجبار رو به دیوار کردند، چشم های ما را بستند و فریاد می زدند که کسی حرف نزند. سپس به صورت انفرادی ما را به بیرون برده و با تهدید ما را وادار به امضای ورقه ای کاغذ می کردند و عکس می گرفتند. ما ابتدا فکر می کردیم که انگشت نگاری است، اما چند نفر از دوستان متوجه شده بودند که یک برگ تعهد نامه است که مورد اعتراض آنها قرار می گیرد. صبح روز شنبه هر بار یک نفر از بچه ها را صدا می کردند و او را تهدید می کردند که باید از کمیته هماهنگی استعفا دهد، در غیر این صورت باید در زندان بماند، اما هیچ کدام از دوستان، قبول نکردند و همگی از کمیته هماهنگی دفاع کردند و علی رغم همه فشارها و ضرب و شتم، روحیه تمامی بچه ها خیلی خوب بود و بدون هیچ دلهره ای، با روحیه عالی در حال سرود خواندن بودند.

بعد از ٣۲ ساعت بازداشت، بدون این که یک نفر از ما تفهیم اتهام شویم، از زندان آزاد شدیم. بعد از آزادی به همان محله رفتیم و بچه ها با مردمی که شاهد دستگیری ما بودند، گفتگو کرده و توضیح دادند که ما نه تروریست و نه خرابکاریم، بلکه ما کارگریم و صرفا یک جلسه کارگری داشتیم و بابت مشکلات و فضای رعب و وحشتی که برای ساکنین پیش آمده بود، عذرخواهی کردند. مردم هم در جواب دوستان ما گفته بودند که ما از همان نگاه اول و از روی قیافه شما، تشخیص داده بودیم که خراب کار نیستید و نیروهای امنیتی دروغ می گویند.

این مختصری بود از آنچه که روز جمعه ۲۶ خرداد در شهرستان کرج بر ما گذشت و ما اعضای کمیته هماهنگی را بدون هیچ اتهامی، مورد بی حرمتی، توهین و ضرب و شتم قرار دادند و تاکنون ۹ نفر دیگر از دوستان ما به اسامی ۱ – علی رضا عسکری ۲ – میترا همایونی ٣ – سعید مرزبان ۴ – ریحانه انصاری ۵ – مازیار مهرپرور ۶ – سیروس فتحی ۷ – جلیل محمدی ٨ – فرامرز فطرت نژاد ۹ – مسعود سلیم پور هنوز در زندان بسر می برند.

محمود صالحی مورخ ۱/۴/۹۱  

مصاحبه ی صدیق اسماعیلی در مورد دستگیری کارگران در کرج

روز جمعه ۲۶ خردادماه سال جاری (۱۳۹۱)، نیروهای امنیتی به خانه‌ای در منطقه کرج حمله و بیش از ۶۰ نفر از فعالان کارگری را که شماری از آن‌ها از اعضای کمیته هماهنگی برای کمک به تشکل‌های کارگری بودند دستگیر کردند.
 

عده‌ای روز بعد آزاد شدند، اما هنوز ۹ نفر در زندان به‌سر می‌برند و از سرنوشت آنها اطلاعی در دست نیست. یکی از کارگران آزادشده، واقعه را اینگونه تشریح می‌کند: «ما در خانه بچه‌ها جلسه داشتیم. از ساعت هشت جلسه ما شروع شد و تا ساعت هشت و ۱۲ دقیقه ادامه داشت. یکهو گفتند نیرو‌ها حمله کردند. وقتی ما متوجه شدیم که نیرو‌ها روی تمام پشت بام‌های روبه‌رو و بغل‌‌‌ ساختمانی که ما در آن بودیم، مستقر شده بودند. بعد آمدند در‌‌‌ همان خانه‌ای که ما بودیم در را زدند و گفتند ما کلید می‌خواهیم تا برویم روی پشت بام؛ لباس شخصی بود. وقتی وارد شدند و رفتند پشت بام یک مرتبه همزمان با شلیک تیرهای هوایی به ما حمله کردند. تمام دوستانی را که آنجا بودند دستبند و پابند و بعد کتک زدند. یکی از بچه‌ها سرش شکست. به‌هرحال به شکلی خیلی وحشیانه ما را کتک زدند و ما را به کمیته‌ای که مستقر در زندان رجایی‌شهر بود بردند.»
 
صدیق اسماعیلی، عضو اتحادیه بین‌المللی در حمایت از کارگران ایران درباره عده‌ای که هنوز در زندان هستند، اینگونه توضیح می‌دهد: «براساس گزارشی که خود سایت کمیته هماهنگی پخش کرده است، برای یکی از دستگیرشدگان با اسم ریحانه انصاری قرار ۲۰ روز بازداشت و صد میلیون تومان وثیقه تعیین کرده‌اند. دقیقاً مشخص نیست که آیا دادگاهی شده یا خود اداره اطلاعات این کار را کرده است. حدود ۹ نفر با اسامی سیروس فتحی، علیرضا عسگری، جلیل محمدی، سعید مرزبان، مسعود سلیم‌پور، مازیار مهرپور، ریحانه انصاری، فرامرز فطرت‌نژاد و میترا همایونی همچنان در زندان هستند و هیچ خبری از آن‌ها نداریم.»
 
آیا آن‌ها که در زندان هستند، در زندان‌های کرج به‌سر می‌برند؟
 

صدیق اسماعیلی: شرایط سیاسی فعلی در ایران طیف وسیعی از نیروی کار و کارگران را به میدان مبارزه کشانده است و همین کارگران را به پیش گرفتن روش‌های رادیکال‌تر سوق می‌دهد و این شرایط رژیم را به شدت نگران کرده است.
صدیق اسماعیلی - براساس خبری که منتشر شده است به اداره اطلاعات شهر کرج منتقل شده‌اند، ولی از اینکه الان در کجا بازداشت هستند یا در کدام زندان به سر می‌برند، اطلاع دقیقی در دست نیست.
 
آیا درمورد چگونگی دستگیری آن‌ها اطلاعی در دست هست؟
 
همانطور که گفتم ماموران به خانه‌ا‌‌ی که محل برگزاری جلسه و گردهمایی این کارگران و فعالان کارگری بوده است به طور مسلحانه حمله کردند. ظاهراً شلیک هوایی کردند و آن‌ها را به شدت مورد ضرب و شتم قرار دادند. تا آنجایی که یکی از دستگیرشدگان از آن روز تا حالا از ناحیه چشم خونریزی دارد. محمود صالحی از فعالان سر‌شناس جنبش کارگری به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته و از ناحیه کمر آسیب دیده است. هرکدام از دستگیرشدگان به نحوی مورد آسیب قرار گرفته‌اند و حمله خیلی وحشیانه بوده است. شدت ضرب و شتم به حدی بوده است که برخی از آن‌ها مانند محمد مولانایی، حسن عزتی، رحمان ابراهیم‌زاده، غالب حسینی، خالد حسینی و نظام صادقی هنوز آثار مصدومیت و کوفتگی دارند. این فعالان کارگری در حالی مورد هجوم ماموران قرار گرفتند که بسیاری از آن‌ها، غروب روز پنجشنبه، خسته از کار طاقت‌فرسای روزانه بازگشته و به امید دیدار دیگر دوستان خود و تشکیل مجمع عمومی، سوار اتوبوس شده و به مقصد کرج به راه افتاده بودند.
 
فکر می‌کنید علت اینکه حکومت تا این حد شدید با فعالان کارگری برخورد می‌کند، چیست؟
 
به طور واقعی این دستگیری‌ها در ادامه اقدام‌های سرکوبگرانه جمهوری اسلامی است. وضعیت معیشتی و اقتصادی کارگران و اقشار زحمتکش جامعه روز به روز بد‌تر می‌شود. حمله به سفره خالی کارگران شدت پیدا کرده است. بیکاری بیداد می‌کند و کارگران از ابتدایی‌ترین امکانات محرومند. هر زمان که چهارتا کارگر دورهم جمع شوند و بخواهند در رابطه با وضعیت معیشتی و فقر و فلاکتی که دامنگیر جامعه شده صحبت کنند، فوراً با نیروهای سرکوب روبه‌رو می‌شوند. نیروهای امنیتی کارگران و فعالان کارگری را شکار می‌کنند و برایشان احکام زندان و شلاق صادر می‌کنند و مانع از بیان خواست و مطالبات‌شان می‌شوند.
 
شرایط سیاسی فعلی در ایران طیف وسیعی از نیروی کار و کارگران را به میدان مبارزه کشانده است و همین کارگران را به پیش گرفتن روش‌های رادیکال‌تر سوق می‌دهد و این شرایط رژیم را به شدت نگران کرده است. در کنار این حرکات مبارزه‌های توده‌ای جاری، اعتراض‌ها و اعتصاب‌های کارگری نیز مدام در جریان است. این وضعیت رژیم را به هراس انداخته است. آن‌ها با حمله به کارگران و فعالان کارگری می‌خواهند مانع اقدامات و حرکت‌های اعتراضی شوند. ما در سابق هم داشتیم. حکومت در طول حیاتش همیشه به صف کارگران حمله کرده و با دستگیری فعالان کارگری مانع از حرکت‌های اعتراضی شده است. در حال حاضر رضا شهابی از اعضای سندیکا هنوز علی‌رغم وضعیت وخیم جسمی‌اش در زندان است و شاهرخ زمانی، بهنام ابراهیم‌زاده و یکسری دیگر از فعالان کارگری هنوز در زندانند و برایشان احکام طولانی‌مدت صادر کرده‌اند.
 
به گزارش خبرگزاری ایلنا نمایندگان ده هزار کارگر با ارائه طوماری به دفتر وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی به شرایط اقتصادی خود اعتراض کرده‌اند. کارگران امضاکننده طومار به عبدالرضا شیخ‌الاسلامی، وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی ایران از هدفمند کردن یارانه‌ها به عنوان قطع یارانه‌ها نام برده‌اند و نوشته‌اند با وجود گرانی میانگین دستمزد کارگران در سال ۹۰ و ۹۱یعنی قبل از اجرای مرحله اول قطع یارانه‌ها کاهش یافته است. در چنین شرایطی خواست متشکل شدن کارگران که به طور عملی در کرج اتفاق افتاده و با برخورد خشن حکومت روبه‌رو شده است، چه تاثیری در کل روند جنش اعتراضی دارد؟
 
به نظر من متشکل شدن طبقه کارگر و تلاش فعالان سوسیالیست و مبارزان کارگری برای کمک به شکل‌گیری تشکل‌های خودساخته کارگری، قدم اول برای رسیدن به خواست و مطالبات برحق جنبش طبقه کارگر است. دقیقاً به این خاطر است که رژیم اسلامی سعی می‌کند با دستگیری و شکار فعالان کارگری و حمله به بخش متشکل طبقه کارگر ایران ازجمله کارگران نیشکر هفت تپه، سندیکای شرکت واحد و دستگیری فعالان عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل کارگری، مانع پیشروی و متشکل شدن طبقه کارگر شود. رشد اعتراض‌های کارگری در کنار اعتراض‌های توده‌ای جاری، رژیم را به شدت به وحشت انداخته است. رژیم کانون‌های خطر را برای خودش و همچنین کانون‌های قدرت مردم را به خوبی می‌شناسد. بعد از موجی از آزار و اذیت‌ها و جمع‌آوری ماهواره و به قول خودشان مبارزه با بدحجابی و شبیخون زدن به دانشگاه‌ها، حالا به حمله به فعالان کارگری روی آورده است.
 

البته به طور قطع در مقابل ما شاهد واکنش‌هایی هم از سوی طبقه کارگر خواهیم بود و علی‌رغم اینکه طبقه کارگر زیر فشار سرکوب و زیر تیغ سرکوب قرار گرفته و از همه امکانات و توانایی‌ها و ظرفیت‌های خودش استفاده نکرده است، ما همیشه شاهد اعتراض‌ها و اعتصاب‌های کارگری هستیم. حکومت در کنار بحران اقتصادی عمیقی که دامنگیرش شده است، تلاش دارد آن را بر دوش طبقه کارگر و قشر محروم جامعه بیندازد. منتهی گذر از این بحران برای رژیم چندان ساده نیست و اعتراض‌های کارگری آن را برایش دشوار‌تر کرده است.
 
از سوی دیگر بحران سیاسی نیز دامنگیر حکومت است. به هرحال با اینهمه بحران اقتصادی - سیاسی که با آن دست به گریبان است، سعی می‌کند از میان دشواری‌ها عبور کند و لازمه‌اش نیز حمله به جنبش‌های پیشرو اجتماعی و خصوصاً جنبش طبقه کارگر است. یک نکته را هم اضافه کنم. تنها راه جلوگیری یا مقاومت در مقابل این حملات وحشیانه، متشکل شدن طبقه کارگر است. الان طبقه کارگر از تشکل‌های توده‌ای- طبقاتی خودش محروم است و همانطور که گفتم هرجا که می‌خواهند متشکل شوند و صحبتی شود در رابطه با تشکل، به شدت مورد حمله وحشیانه نیروهای سرکوب قرار می‌گیرند.
 
منصور اسانلو را گرفتند و زبانش را بریدند. محمود صالحی را یک سال علی‌رغم وضعیت جسمانی‌اش زندانی کردند. رضا شهابی در حال حاضر در زندان است و وضعیت جسمی‌اش به شدت وخیم است. علی نجاتی را علی‌رغم اینکه از ناحیه قلب دچار مشکل و وضعیت جسمی‌اش به شدت نامناسب است، به زندانی انداخته‌اند و تعداد زیادی از فعالان کارگری را به این شکل دستگیر و زندان می‌کنند که مانع از تشکل و انسجام حرکت‌های اعتراضی‌شان شوند.
 
اعتراض نهادهای بین‌المللی
 
سندیکاهای کارگری فرانسه و اتحادیه کارگران حمل و نقل نروژ حمله به نشست سالانه کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری و دستگیری فعالان کارگری را محکوم کرده‌اند.
 
متشکل شدن طبقه کارگر و تلاش فعالان سوسیالیست و مبارزان کارگری برای کمک به شکل‌گیری تشکل‌های خودساخته کارگری، قدم اول برای رسیدن به خواست و مطالبات برحق جنبش طبقه کارگر است. دقیقاً به این خاطر است که رژیم اسلامی سعی می‌کند با دستگیری و شکار فعالان کارگری و حمله به بخش متشکل طبقه کارگر ایران ازجمله کارگران نیشکر هفت تپه، سندیکای شرکت واحد و دستگیری فعالان عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل کارگری، مانع پیشروی و متشکل شدن طبقه کارگر شود.
محمود صالحی از فعالان کارگری که در ماه مارس به دعوت اتحادیه بین‌المللی در حمایت از کارگران ایران در برنامه‌ای در پاریس شرکت داشت، در میان بازداشت‌شدگان بود و در این میان به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت؛ به نحوی که آثار کبودی هنوز در بدنش پیداست.دستگیری‌ها نیز بدون حکم رسمی و از سوی نیروهای امنیتی انجام گرفته بود. محمود صالحی ماجرا را اینگونه روایت کرده است: «اصلاً ما تفهیم اتهام نشدیم. یکی از اعتراض‌های بچه‌های ما در بازداشت آن بود که تفهیم اتهام شویم، اما به محض ورود به زندان از ساعت ۱۲و۲۰ دقیقه که دستگیر شدیم تا ساعت یک که ما را به زندان انتقال دادند، بازجویی را شروع کردند و این ماجرا تا صبح ادامه داشت. حالا چند نفر از دوستان ما هنوز در زندان هستند و ما به طور مشخص آن‌ها را تنها نمی‌گذاریم.»
 
صدیق اسماعیلی در پاسخ به این سئوال که آیا دستگیرشدگان اعلام کرده‌ بودند که می‌خواهند یک حرکت علنی را سازماندهی کنند، می‌گوید: «کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل کارگری سال ۱۳۸۴ اعلام موجودیت کرد. همه کار‌ها و فعالیت‌هایشان کاملاً علنی است. اعضایش به شکل علنی برای ایجاد شکل‌گیری تشکل‌های کارگری فعالیت می‌کنند. این اولین حمله به صفوف این تشکل فعالان کارگری نیست. چند سال قبل هم در شهر سنندج حمله کردند و ۷۰ نفر از آن‌ها را دستگیر کردند که البته در‌‌‌ همان روز همه را آزاد کردند، ولی بعد چهار، پنج نفر از آن‌ها را احضار و بازداشت کردند. تعداد زیادی از اعضای این تشکل به طور مرتب بازداشت شدند و مدتی زندان بودند و حتی برای چند تن از اعضای این تشکل به جرم شرکت در مراسم اول ماه مه حکم شلاق صادر کردند و آن‌ها را شلاق زدند.
 
به‌هرحال همه فعالیت‌های این تشکل از بدو اعلام موجودیت‌اش علنی بوده است. به عنوان نمونه مجمع عمومی برگزار می‌کند و گزارش آن را در سایت خودشان بازتاب می‌دهند. این بار هم نشست‌شان به این دلیل بوده که ظاهراً مجمع عمومی سالانه‌شان را می‌خواستند شکل بدهند. همه فعالیت‌شان به شکل علنی است و گفته بودند یکجایی را به ما بدهید که جمع شویم یا اجازه دهید که بتوانیم مجمع عمومی خودمان را آزادانه برگزار کنیم. براساس قانون حتی نیروهای امنیتی و نیروهای انتظامی موظف هستند از آن‌ها حمایت و در طول مجمع عمومی‌شان از جلسه محافظت کنند، ولی متأسفانه ما می‌بینیم که نه تنها این کار صورت نمی‌گیرد، بلکه به شکل خیلی وحشیانه‌ای به تشکلی که کاملاً علنی است، حمله می‌کنند و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند.
 
حرکت کمیته هماهنگی در کرج نشان‌دهنده این واقعیت است که بخشی از جنبش کارگری می‌خواهد خواسته‌هایی را به حکومت تحمیل کند. با توجه به اینکه حکومت زیر بار حرکت‌های علنی نمی‌رود، حرکت کرج نشاندهنده این است که در واقع کارگران ایجاد تشکل را حق خودشان می‌دانند و می‌خواهند ایجاد تشکل‌های صنفی علنی را به حکومت تحمیل کنند. ارزیابی شما چیست؟
 
دقیقاً اینطور است که طبقه کارگر از ابتدایی‌ترین حقوق خودش محروم است. نیروهای سرکوب برای خودشان زندان و امکانات سرکوب درست کرده‌اند. تحلیلگران و مفسرینی می‌آورند که بگویند کارهایی که ما انجام می‌دهیم و سیستم و نظامی که ما داریم کاملاً برحق است و هیچ بدیلی ندارد. اگر طبقه کارگر و نمایندگان طبقه کارگر بگویند که زندگی ما مورد حمله شما قرار گرفته است و ما حق و حقوق و خواست خودمان را می‌خواهیم و مطالبات مشخصی داریم، به محض اینکه مطالبات و خواسته‌های خودشان را مطرح کنند، مورد حمله وحشیانه نیروهای سرکوب قرار می‌گیرند.
 
جمهوری اسلامی عضو سازمان جهانی کار است و مقاوله‌نامه‌هایی را در این سازمان امضا کرده که یکی از آن‌ها ایجاد تشکل‌های کارگری و آزادی در این مورد است که طبقه کارگر مجاز به ایجاد تشکل‌های کارگری باشد. منتهی علی‌رغم امضای این مقاوله‌نامه‌ها، همیشه شاهدیم که نوک حمله‌اش به تشکل‌های کارگری است و به هیچ عنوان اجازه نمی‌دهد کارگران تشکل‌های خودشان را تشکیل دهند. طبقه کارگر ایران بدون توهم نسبت به هیچ یک از ارگان‌های دولتی، تنها راه برون رفت از این وضعیت فلاکت‌بار اقتصادی و معیشتی را ایجاد تشکل‌های خودساخته با اراده و توان خود کارگران می‌داند و به این شکل و با اتکا به تشکل‌های خودش است که قادر به به دست آوردن حق و حقوق ابتدایی خودش خواهد بود.
 
پانویس:

اسامی بازداشت‌شدگان روز جمعه ۲۶ خردادماه سال جاری (۱۳۹۱) در کرج: یدالله صمدی، کوروش بخشنده، جلیل محمدی، علی آزادی، وفا قادری، ظهیر رضوی، فردین میرکی، فرزاد مرادی‌نیا، شیرکو حسینی، عباس اندریانی، رضا امجدی، ادیب سوره بومه، حاتم صمدی، خالد حسینی، غالب حسینی، میترا همایونی، ریحانه انصاری، محمود صالحی، سعید مرزبان، سیروس فتحی، محمد عبدی‌پور، جلال حسینی، علیرضا عسگری، مسعود سلیم‌پور، مازیار مهرپور، محمد مولانای، واحد سیده، جلیل شریفیان، صدیق خسروی، یوسف آب‌خراباد، فرامرز فطرت‌نژاد، نظام صادقی، افشین ندیمی، حسین پیلوتی، رحمان ابراهیم‌زاده، عباس هاشم‌پور، سعید مرزبان، جواد معصومی، جمیل راست‌خدیو، ریبوار عبداللهی، رحمان کاردار، ابراهیم مصطفایی، فرامرز احمدی، علیرضا خباز، چنورمکی، عادله، کوکب، افشین خبر رسان، عادله عسگری، آیدا شاملو، نظام صادقی, .
: جلیل محمدی. سعید مرزبان, حسن عزتی, خالد حسینی, رحمان ابراهیم‌زاده, ریحانه انصاری, سیروس فتحی, صدیق اسماعیلی, علیرضا عسگری, غالب حسینی, فرامرز فطرت‌نژاد, مازیار مهرپور, محمد مولانایی, محمود صالحی, مسعود سلیم‌پور, میترا همایونی, نظام صادقی

An eyewitness account of labor activists’ arrests in Karaj.

An eyewitness account of labor activists’ arrests and incarceration in Karaj.

A few are on the list of speakers, and one is talking. The talk is about meager wages, poverty level of life of workers, temporarily work contracts, mass expulsion of workers and…

About 60 members of the Coordinating Committee to Help Form Workers’ Organizations and other labor activists and guests have gathered in a house on the outskirts of the industrial city of Karaj. This is the annual gathering of this Coordinating Committee, and also an occasion to discuss workers’ issues and problems, and how to approach and confront their problems. Majority of the participants have come here directly after work and the fatigue of work is still evident on their bodies. It’s close to lunch time; all tired, hungry, and waiting for food which they’re about to have soon. Since the house is rather small, all have to sit very close to each other and speak in a hushed voice so as not to disturb the neighbors.

Suddenly there are sounds of commotion and shooting. Neighbors are screaming. All conversations stops; they decide to step outside to see what’s going-on. The door is swiftly broken, and a swarm of armed men rush the gathering, screaming:” All you scum on the floor, or we’ll start shooting.” A few protest and ask the invaders for their credentials and search warrants. Their simple queries are answered with kicks, batons, fists and insults. They force everyone to lay on the floor, and hand cuff everyone from behind. What a scene! 

The floor is packed with arrested workers and activists, agents are walking on their backs, one could hear the sound of their bones cracking. Security agents are screaming and cussing, they're beating up a few severely. I raise my head to see what's going on, I see an old man named Rahman Ebrahim'zadeh (father of the incarcerated labor activists Behnam Ebrahim'zadeh) getting hit by a young man. On the other side I see Mahmud Salehi getting beaten up. Besides him Mohamad Abdi'pour is protesting our treatment, and although he keeps getting hit, he continues his protestation. Alireza Asgari as well is getting beaten up but cursed but keeps on his protestation. Mazyar Mehr'pour is bravely standing up, getting hit and yet objecting to security agents’ conduct. Although Vafa Ghadery's body is not that big, he's standing up still like a mountain, one glance at him and it makes one feel very assured. Agents hit a young girl’s head against the wall. Suddenly a baton hits me in the head, and a voice: “You stupid animal, didn’t I tell you to keep your head down.” This is followed by kicks to my head and back.

After 15 minutes everyone is forced to stand up, without shoes. One by one we’re paraded in front of a camera held up by an agent. Two steps below him another agent, tasked with giving everyone that passes him a kick. A water pipe has been broken and all arrestees are forced to pass under the flowing water, as if someone is tossing water after them, wishing them to come back soon!*

The neighbors are very frightened with all the shooting and commotion, and keep asking what’s going on? The agents tell them that we’re a bunch of terrorists and criminals! There are so many cars parked outside, with heavily armed men inside, as if they’re about to confront a platoon, or a big group of armed robbers! Everyone is pushed from their heads into the cars, a few fall on the ground. An old man is pushed and his head hits the car’s door; blood flows everywhere. Everyone nearby screams in protest, and though they’re threatened they step forward, pick up the old man and carry him gently inside the car. They pack so many people in each car, we could hardly breath. Inside the car is very hot and packed. Plastic handcuffs are very tight and they start to damage our wrists. In about half an hour we arrive in Rajaei Shahr prison. Everyone is evacuated from the cars and forced to stand up in prison yard without shoes, our bare feet start burning up. Some are cuffed in their hands and feet. Everyone is lined up, and a bag of shoes in emptied in front of us. After everyone put on their shoes, we’re directed towards prison’s entrance. As we’re passing through, the big sign above the entrance reads:

“The year of supporting national production, supporting Iranian Labor and Capital”

We all have a smile on our faces; we keep looking at each other and laugh. Plastic cuffs keep getting tighter and we keep moving in the labyrinth of Capital. They stop everyone at one point at put blinders on our eyes. An agent screams:” Everyone faces the wall, empty everything in your pockets, heads down,” anyone raising her head gets a very hard hit on back of the neck. Everyone is divided into different cells. Inside cells there are heated discussions. Everyone is in high spirits:” We’ll defend the Committee and the movement to the end. We haven’t done anything wrong. We’ve only defended our rights. We’ll continue these struggles to the last drop.” And indeed the movement is defended.

Long interrogations begin that same night. Interrogators try to connect us to political groups, but they’re faced with stern rebukes in defense of workers’ movement and nature and the mission of Coordinating Committee. Most interrogations are accompanied by beatings and nasty and ugly insults. This goes on till next evening. Saturday evening the cells are opened up, a few names are calls and let go. There are still 9 incarcerated. One of prisoners, Faramrz Fetrat’nejad is severely ill, and in need of special medication and care. Another prisoner, Rayhaneh Ansary, is custodian of a young girl, whose father ahs passed away, and has no one but her mother to take care of her. Jalil Mohamadi is the sole caretaker of his elderly mother and in his absence who knows what will happen to his old mother. Everyone is concerned about the condition of Alireza Asgari: his interrogation was the harshest, his interrogators trying to charge him up on false accusations and him responding with a vigorous defense. There’s also no information regarding Ms. Mitra Homayoni, and   Messer, Mazyar Mehrvar, Saied Marzban, Siros Fatehi, and Masoud Salim’pour.

A few days back during the annual gathering of International Labor Organization, Iranian government was given new positions, despite widely circulated reports of suppression and repression of workers in Iran. This international organization due to its class nature took the side of Capitalists, thus implicitly giving a seal of approval to Iranian state for further repression of workers, labor activists and their organizations.

 Account of a witness

Sunday 17 June, 2012   

اطلاعيه سازمان فداييان( اقليت) در رابطه با بازداشت فعالان کارگری

يورش وحشيانه به گرد‏همائی و بازداشت فعالان کارگری را شديداً محکوم می کنيم
برطبق خبری که امروز از سوی کميته هماهنگی برای کمک به ايجاد تشکل های کارگری انتشاريافت، نيروهای امنيتی و اطلاعاتی رژيم ، ظهر روز جمعه بيست و ششم خرداد با يورش به خانه ای درکرج که فعالان کارگری درآن جا گرد هم آمده بودند، بيش از ۶٠ نفر ازحاضران دراين خانه را دستگيرنمودند. نيروهای سرکوب رژيم درحالی که مسلح بودند با هجوم وحشيانه به محل گرد هم آئی فعالان کارگری و ايجاد رعب و وحشت درميان همسايگان اقدام به بازداشت ده ها تن از اعضای کميته هماهنگی برای کمک به ايجاد تشکل های کارگری وديگر فعالان کارگری نمودند وآن هارا به محل نامعلومی منتقل کردند.
برطبق آخرين خبر انتشاريافته ميترا همايوني، وفا قادري، ريحانه انصاري، خالد حسيني، محمود صالحي، سعيد مقدم، سيروس فتحي، غالب حسيني، محمد عبدي‌پور، جلال حسيني، عليرضا عسگري، مسعود سليم‌پور، عباس اندرياني، صديق امجدي، فتاح سليماني، مازيار مهرپور، محمد مولانايي، واحد سيده، جليل شريفيان، صديق خسروي، يوسف آب‌خراباد، فرامرز فطرت‌نژاد، جليل محمدي، نظام صادقي، افشين نديمي، حسين پيلوتي، رحمان ابراهيم‌زاده، عباس هاشم‌پور ، فردين ميرکي، سعيد مرزبان، شيرکو حسيني، جواد معصومي، جميل راست‌خديو، ريبوار عبداللهي، ابراهيم مصطفايي، علی آزادی و فرامرز احمدی در ميان بازداشت شدگان هستند.
سازمان فدائيان(اقليت) اين اقدام وحشيانه رژيم عليه فعالان کارگری را شديداً محکوم ميکند و خواستار آزادی فوری کليه بازداشت شدگان است.
سازمان فدائيان (اقليت) همه آزاديخواهان و نيروهای انقلابی و کمونيست را به تلاش و مبارزه برای آزادی فوری بازداشت شدگان و تمام کارگران زندانی فرا می خواند.
سرنگون باد رژيم جمهوری اسلامی � برقرار باد حکومت شورايی
زنده باد آزادی � زنده باد سوسياليسم
سازمان فداييان( اقليت)
٢٧ خرداد ۱۳۹۱
کار � نان � آزادی � حکومت شورايی

Latest update on detained labour activists following the Karaj R

Latest update on detained labour activists following the Karaj Raid

June 19, 2012- According to the latest update from the "Coordinating
Committee to Help Form Workers' Organizations" the authorities have
transferred some of the Karaj detainees from Karaj to the Intelligence
Office in City of Rasht, the Centre of the Northern Province, Gilan.
Five of the detainees are residents of Rasht. All 60 arrestees were
delegates from different provinces, especially form Kurdistan, Tehran
and Gillan, who had gone to Karaj for the annual general membership
meeting of the "Coordinating Committee". The Coordinating Committee is
a well-known independent labour organization in Iran, formed in 2005
with the open support and signature of thousands of workers; it is not
a clandestine group, many of its members are nationally and
internationally well-known, like veteran labour activist Mahmoud
Salehi (Who was bean viciously during the raid), as well as Mohammad
Abdipour, Jalal Hosseini, etc. There was absolutely no justification
for the brutal police raid and for the continued detention of nine of
the Coordinating Committee members. The raid by the agents of the
Islamic Republic of Iran can only be seen as a part of their overall
strategy of repression of workers' struggles in Iran against
ever-increasing poverty, mass unemployment, discrimination, repression
and the government's austerity and neo-liberal policies. Following is
a translation of one of the statements issued by the Coordinating
Committee in recent days:

IASWI: www.workers-iran.org
info@workers-iran.org
____________________

Free the members of the Coordinating Committee arrested in City of Karaj!

Workers, honorable and free people,

As we have mentioned in earlier announcements, on Friday 15th of June
2012, a group of members of the `Coordinating Committee to Help Form
Workers' organizations´ in the city of Karaj were attacked by security
forces. These workers and labor activists were beaten by armed
security guards while holding our annual general meeting. According to
the latest news most of those arrested have been released, but Cyrus
Fathi, Alireza Asgari, Jalil Mohammadi, Saeed Marzban, Masoud
salimpour, Maziar Mehrpour, Reyhaneh Ansari, Faramarz Fetradnejad and
Mitra Homayooni are still in detention in Karaj City Prison.

Although this is not the first time that members of the Coordinating
Committee were being arrested, as in recent years many of our members
in different cities have been detained and convicted for defending
workers’ rights- our members have been sentenced to prison, fined and
flogged numerous times in the past. However, what happened last
Friday, while residents of the neighborhood were witnessing, was an
assault by armed security and intelligence forces on workers, which
included beating and opening fire in the air, all of which without
providing an official order. This happened while workers were
discussing problems facing them and the working class as a whole.  The
beatings were so severe that some of them as: Mohammad Molanai, Hasan
Ezati, Rahman Ebrahim-Zadeh, Ghaleb Hosseini, Khaled Hosseini and
Nezam Sadegi are still suffering from injury and soreness.

The attack happened after the labour activists had arrived in Karaj
following a hard working week to meet friends and attend the annual
general meeting. These pioneers of workers' movement who are a part of
the working class as the main producer and creator of everything in
our society, do not deserve such a violent confrontation. What have
they done except expressing the workers' demands and announcing their
claims from the owners of capital. The attack at the annual general
meeting of the "Coordinating Committee to Help Form Workers'
organizations" happened while workers in Iran are suffering from mass
dismissals, unpaid wages, lack of the right to form independent
organizations and other social problems. Don't the labor activists
have any right to defend their legitimate rights against the
capitalist onslaught and exploitation? How is that all capitalists
without any constraint can exploit workers but workers do not have the
right to fight against this inequality?
This is undoubtedly the duty of members of the Coordinating Committee
to support workers right to organize and unite against the capitalist
discrimination despite police repression.

We once again condemn the attack and arrest of 60 of the members of
the Coordinating Committee. We call on all workers, labor
organizations, domestic and international human rights organizations
to take all necessary measures to support the release of the members
of the Coordinating Committee arrested in City of Karaj. Workers and
labour activists do not deserve to be in prison. Police suppression
towards workers and workers organizations will not prevent working
class struggles for a world without inequality and discrimination.

Coordinating Committee to Help Form Workers' organizations – 17th of June 2012
//www.khamahangy.com/

============================== 

An injury to one is an injury to all.

عکس نه نفر از فعالان کارگری زندانی ( بخشی از گروه ۶۰ نفره

گزارش عینی از بازداشت فعالان کارگری و اعضای کمیته هماهنگی برای ک

گزارش عینی از بازداشت فعالان کارگری و اعضای کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری.چند نفر در لیست نوبت برای صحبت هستند و یکی در حال صحبت کردن. صحبت ها پیرامون دستمزدهای ناچیز و سطح معیشت فلاکت بار طبقه ی کارگر است، پیرامون قراردادهای موقت و سفید امضا، پیرامون اخراج های دسته جمعی و پیاپی و . . . حدود 60 نفر اعضای کمیته ی هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و چند فعال کارگری و مهمان در منزلی در حاشیه ی کارگرنشین کرج دور همدیگر جمع شده اند تا ضمن برگزاری مجمع سالیانه این کمیته، در مورد مسائل و مشکلات کارگران و راه های مبارزه با این مشکلات با همدیگر صحبت کنند و چاره ای بیاندیشند. اکثر آنان از محیط کارشان راه افتاده و به این محل آمده اند و هنوز خستگی کار طاقت فرسا بر تن شان است. دیگر نزدیک ظهر است و همه خسته هستند و قرار است به زودی ناهار بخورند. خانه کوچک است و به همین دلیل مجبور شده اند تنگ هم بنشینند و برای این که همسایه ها اذیت نشوند آرام صحبت کنند... ناگهان از راهروی آپارتمان صدای هیاهو و تیراندازی می آید، همسایه ها جیغ می کشند. صحبت ها قطع شده و می خواهند بیرون بروند تا ببینند چه اتفاقی افتاده که ناگهان در شکسته می شود و افراد مسلح زیادی به داخل خانه هجوم می آورند، فریاد می کشند: «همه روی زمین بخوابید کثافت ها و . . . وگرنه شلیک می کنم»! چند نفری اعتراض می کنند که آخر شما کیستید و اگر مأمورید پس حکم ورودتان کجاست و در جواب ضربه های باتوم و سیلی و لگد و ناسزا دریافت می کنند. همه را روی زمین می خوابانند و از پشت به دستهایشان دستبند می زنند. چه منظره ای! کف خانه از کارگران و فعالان کارگری فرش شده است و مأموران روی کمرشان راه می روند و صدای استخوان هاشان به گوش می رسد. مأموران فریاد می زنند و ناسزا می گویند، چند نفر را شدیداً می زنند، سرم را بلند می کنم تا ببینم چه کسانی را می زنند، پیرمرد رنجوری را می بینم به نام رحمان ابراهیم زاده (پدر بهنام ابراهیم زاده) که زیر مشت و لگد جوانی خم شده است، آن طرف تر محمود صالحی است که دارد کتک می خورد و لابد چند ضربه هم به کلیه اش خورده است، محمد عبدی پور اعتراض می کند و با این که کتک می خورد همچنان به رفتار وحشیانه ی مأموران اعتراض می کند، علیرضا عسگری ایستاده است و زیر ضربه ها و دشنام های مداوم همچنان به ورود غیرقانونی مأموران اعتراض می کند، مازیار مهرپور شجاعانه اعتراض می کند و کتک می خورد، وفا قادری با آن جثه ی کوچک مانند کوه ایستاده است و به رفتار مأموران اعتراض می کند و نگاهش که می کنی دل ات قرص می شود، یک دختر جوان را با سر به دیوار می کوبند و ... ناگهان ضربه ی باتوم بر سرم می خورد و صدایی می آید که: «حیوان نفهم مگر با تو نیستم که سر پایین» و در ادامه چند ضربه ی لگد بر سر و کمرم وارد می شود. پس از حدود 15 دقیقه همه را بلند می کنند و پای برهنه و یکی یکی از مقابل دوربینی که در راهرو در دست یک مأموری است رد می کنند. دو پله پایین تر مأمور دیگری ایستاده است که وظیفه اش لگد زدن به فردی است که از مقابلش رد می شود. لوله ی آب بر اثر تیراندازی مأموران ترکیده است و بازداشتی ها باید از زیر آب رد شوند، انگار کسی پشت سرشان آب می ریزد که زودتر بازگردند! همسایه ها که به شدت از سر و صدا و تیراندازی ترسیده اند بیرون آمده اند و مدام می پرسند که اینها چه کاره هستند و مأموران به آنها جواب می دهند که اینها آدم هایی فاسد و تروریست هستند! ده ها ماشین امنیتی و انتظامی بیرون پارک شده اند و مأموران بیشماری مقابل خانه قرار دارند و مسلح به انواع سلاح ها، انگار برای جنگ با گردانی نظامی و یا گروه بزرگی از سارقان مسلح آمده اند! همه را با سر هل می دهند به درون ون ها، چند نفر زمین می خورند و یکی از پیرمردها را با سر به در ماشین می کوبند، پیشانی اش پاره می شود و باز هم خون سرخ است که فواره می زند، چند نفر که نزدیک هستند اعتراض می کنند و با وجود تهدید، جلو می پرند و پیرمرد غرق در خون را بلند می کنند و با خود به داخل ماشین می برند. در هر ماشین تعداد زیادی را وارد می کنند و همه را روی سر و کول هم قرار می دهند به نحوی که حتا نفس هم به سختی می توان کشید. هوای داخل ماشین بسیار گرم است و جمعیت فشرده. دست بندهای پلاستیکی فشار می آورد و دست ها زخم شده است. ماشین ها راه می افتند و پس از حدود نیم ساعت به زندان رجایی شهر می رسند. در حیاط همه را روی زمین داغ پیاده می کنند و از آنجا که کفش به پای کسی نیست پای همه می سوزد. برخی علاوه بر دستبند، پابند هم دارند. همه را به صف می کنند و گونی کفش ها را جلوی پایشان خالی می کنند. پس از آنکه کفش ها پوشیده شد همه را به طرف در ورودی هدایت می کنند. در هنگام عبور چشم همه به جمله ای که بالای در ورودی نوشته شده است می افتد:"سال تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی"خنده ای بر لب کارگران و فعالان کارگری نقش می بندد و همگی به هم نگاه می کنند و می خندند، دست بندها فشار می آورد و همچنان می روند در راهروهای پیچ در پیچ زندان سرمایه. در جایی می ایستند و چشم بند به چشم هاشان می زنند. مأموری فریاد می زند و میگوید: «همه رو به دیوار، هر چه در جیب ها دارید خالی کنید، سرها پایین» و هر کس اندکی سر خود را بالا بیاورد یک پس گردنی محکم می خورد. آنها را در چند سلول تقسیم می کنند. درون سلولها بین فعالان کارگری بحث است، روحیه ها همه بالاست و می گویند: «از کمیته و جنبش کارگری دفاع خواهیم کرد. ما که کاری نکرده ایم، فقط از حقوق هم طبقه ای هایمان دفاع کرده ایم و تا جان در بدن داریم هم به مبارزه ادامه خواهیم داد»! و انصافاً هم دفاع کردند. همان شب شروع کردند به بازجویی های طولانی مدت. تلاش داشتند دستگیرشدگان را به گروه های سیاسی منتسب کنند، اما در جواب با پاسخ های محکم در دفاع از جنبش کارگری و رسالت و ماهیت کمیته ی هماهنگی روبرو شدند. بازجویی اکثر افراد همراه با کتک و توهین هایی زشت و زننده بود. تا فردا عصر وضع همین بود. عصر روز شنبه در سلول ها باز شد و تعدادی اسامی خوانده شد و آن ها را آزاد کردند. اما 9 نفر هنوز در زندان هستند. یکی از آنها به نام فرامرز فطرت نژاد به شدت مریض است و به دارو و پزشک متخصص نیاز فوری دارد. دیگری به نام ریحانه انصاری مادر دختر نوجوانی است که پدرش فوت کرده و جز مادر کسی را ندارد تا از او نگهداری کند. جلیل محمدی تنها سرپرست مادر پیرش است و در غیاب او معلوم نیست چه بر سر مادرش خواهد آمد. نگرانی از وضعیت فعال کارگری علیرضا عسگری بسیار زیاد است زیرا بازجویی های او همراه با کتک و شکنجه های فروان بوده و بازجویان قصد داشته اند اتهام هایی دروغین به او نسبت دهند که البته با دفاع جانانه او همراه بوده است. از سرنوشت مازیار مهرپور، سعید مرزبان، سیروس فتحی، میترا همایونی و مسعود سلیم پور نیز هیچ خبری نیست و خانواده ها و دوستان این عزیزان به شدت نگران سلامتی آنها هستند.چند روز پیش اما در جریان اجلاس سالانه ی سازمان جهانی کار، دولت ایران به مناصب جدیدی دست یافت و با وجود گزارش ها و اعتراض های فعالان کارگری ایرانی و خارجی در مورد آزار و اذیت کارگران و فعالان کارگری در ایران و سرکوب تشکل های کارگری، این سازمان بین المللی بنابر ماهیت خود جانب سرمایه داری را گرفت و تلویحاً مجوز سرکوب بیشتر کارگران، فعالان کارگری و تشکل های کارگری را صادر کرد.یکی از شاهدان عینی

بیست و نهم خرداد

فراخوان به کارزار سراسری علیه سرکوب فعالین کارگری در ایران

فراخوان به کارزار سراسری علیه سرکوب فعالین کارگری در ایران:صدای اعتراض کارگران ایران باشیم!
 
در روز جمعه ۲۶ خرداد ماه ۱۳۹۱ نیروهای امنیتی و اطلاعاتی رژیم جمهوری اسلامی ایران به مجمع عمومی سالیانه  "کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری" که در شهر کرج برگزار گردیده بود وحشیانه یورش بردند و بعد از ضرب و شتم شدید و بی رحمانه تعداد زیادی از فعالین کارگری، همگی شرکت کنندگان در مجمع عمومی را که بیش از ۶۰ نفر بودند دستگیر و به زندان رجایی شهر کرج انتقال نمودند. اکثر فعالین کارگری دستگیرشده روز شنبه ۲۷ خرداد آزاد شدند، اما 9 نفر از آنها به اسامی ریحانه انصاری، میترا همایونی، سیروس فتحی، علیرضا عسگری، جلیل محمدی، سعید مرزبان، مسعود سلیم‌پور، فرامرز فطرت نژاد و مازیار مهرپور همچنان در باز داشت ادره اطلاعات شهر کرج بسر می برند.
 
هجوم به مجمع عمومی کمیته هماهنگی اگر چه در ادامه تشدید و گسترش حملات و سرکوب فعالین کارگری توسط رژیم اسلامی به ویژه در چند ماه گذشته است، اما این یورش برنامه ریزی شده حاکی از آن است که حاکمیت به خیال خود قصد دارد نهال های تشکل کارگری را از پا در آورد. رژیم سرمایه داری اسلامی هر گونه تشکل مستقل کارگری و تلاش کارگران برای تشکل یابی را برای بقای خود خطرناک می داند. این احساس خطر از سوی رژیم، در این شرایط فروپاشی اقتصادی و موج اعتراض های کارگران علیه اخراج سازی ها و تعطیلی واحد های تولیدی، دستمزد های پرداخت نشده، عدم امنیت شغلی و افزایش سرسام آور قیمت ها و گسترش فقر و فلاکت، بیش از هر زمان دیگر است.  حمله نیروهای سرکوب گر رژیم اسلامی به نشست فعالین کارگری در کرج نشانه وحشت حاکمیت و حاکی از تصمیم آن به سرکوب تمام عیار تشکل های مستقل کارگری است.
 
یورش بی شرمانه ی این رژیم سرکوب گر و کارگر ستیز را نباید بی پاسخ گذاشت.  یک بار دیگر باید نشان داد که کارگران ایران هرگز تنها نبوده و نخواهند بود. به همین منظور اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران، به همه نهادهای کارگرٍی، تشکلهای دموکراتیک و آزادی خواه، سازمانها و احزاب چپ و مترقی و نهادهای مدافع حقوق بشر در خارج از کشور و در سطح بین المللی پیشنهاد می کند که با اعلام فوری کارزارهای سراسری، در حمایت از فعالین کارگری به ویژه جهت آزادی کارگران زندانی در ایران اقدام کنند . این کارزار را می توان بلافاصله در کشورهای مختلف به یاری یکدیگر به پیش برد. نیروهای شرکت کننده در این کارزار سراسری می توانند هر کدام به ابتکار خود و در هماهنگی با دیگران، اقدامات معینی در دستور کار قرار دهند و عملی کنند. انعکاس بین المللی اخبار کارگری و مبارزات کارگران ایران، جلب همبستگی نهاد های بین المللی کارگری و احزاب و سازمان های مترقی و مدافع حقوق بشر از فعالین کارگری در ایران و تظاهرات های مشترک و هماهنگ در کشورهای مختلف در اعتراض به دستگیری و زندانی کردن فعالین کارگری می تواند بخشی از این کمپین باشد. واحدهای اتحاد بین المللی در کشور های مختلف آماده همکاری با دیگر نیروهای کارگری و مترقی در تمام این عرصه ها هستند.
 
 
کلیه فعالین کارگری زندانی فوری و بدون قید و شرط آزاد باید گردند!
 
زنده باد همبستگی بین المللی طبقه کارگر!
 
 
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران

  خرداد ۱۳۹۱،  ۳۰  

Good news

Iran's society is alive and will not buckle. The fear demonstrated by this regime, even of a labour union is a good indication of the level of their instability.

Down with dictator(s)

IRI, or others.

Islamist Rapists

Just like the Nazis were unreformable, the Messianic Islamist Rapists have proven to be one as well.

Regime change by the Iranian people with logistical help from the free world is the only way to put an end to 34 years of messianic Islamist Rapist barbarism.

DOWN with Barbaric IRR/IRI

& Its THUGS who are not IRANIANS but anti-Iranians & enemy of IRAN & IRANIANS.  Shame on them who follow orders from TAZI RAHBAR.