divaneh

این شعر به همۀ عزاداران حسین تقدیم میشود

---------------------------

شنیدم قصۀ تلخی که می گویی

گریه کردم چون تو بر آن تشنگان کشتۀ صحرای کین ورزی

برآن دشتی که خونین شد

بر آن کودک که جان می کند

و خونش از بن تیری به روی خاک می لغزید

من هم چون تو می گویم

نباید برد از یاد این همه ظلم و ستمکاری

این همه قربانی خونین

عاشوراست، روز گریه است امروز

بریزم اشک بر آن کشتۀ مظلوم

تو اما نیز اشکی را نثار کشتۀ ما کن

بیفشان قطرۀ اشکی به یاد کودکان کشتۀ ایران

به یاد آن اسیرانی که در بازارهای سرزمینهای عرب بودند

به یاد آن تجاوزها که رفت با مادران ما

به یاد کودکان اشکبار ما

به یاد آن پدرهای به خون غلتیدۀ ایران

به یاد کشتگان ساکن خیبر

به یاد آن یهودیهای کم سالی که در یثرب به خون خفتند

اگر بر سینه می کوبی

بکوب و یاد کن از آسیابی که به خون می گشت

بکوب و یاد کن لختی

از آن مرگ و مصیبتها

بیاور یاد از آن تختی

که بر اجساد مظلومان ایران بود

بیاور یاد از قربانیان ما

که بر فرش خیابانند

مظلومان خاموشند

ز گورستان خاموشان ما یاد آر

که روزی پر خروش زندگی بودند

ز گورستان بی سنگی

که همچون کربلا کس را نشانی نیست

آنجایی که محزونان

گلاب از دیده می پاشند

که تا سر درد بنشانند

دفعۀ دیگر که یادت آمد از محسن

جنینی کو نبود هرگز

بیاد آور آن زنهای آبستن

که در زندانها کشتید

بیاد آور آن نا آمده ایرانی ما را

و فریادش که هرگز هیچ کس نشنید

هنوز از خون زمین جور رنگین است

هنوز آن لکۀ خون است بر دیوار

شهادت می دهد بر آن سیه کاری

دیوار عبوث ساکت و نمناک

تو خود دژخیمشان بودی

اگر من اشک می ریزم

تو باید خون کنی جاری ز چشمانت

بریز اشکی برای مرد و زنهایی

که مظلومانه آویزان ز چنگ دارها گشتند

بیاد آور تجاوزها که بر دوشیزگان می رفت

بیاد آور پول تیر کشتن را

که تو از داغ بر دل بابها و مامهای ما طلب کردی

اگر زنجیر را بر سینه می کوبی

سزایش باد کش سنگی نهان کرده

اگر از ظلم می نالی

بیا یادی ز ظلمی کن که بر ما رفت

نشاید گفت انسانت

اگر تنها به یاد کشتگان خویش می گریی

تو با این دست خونینت

اگر تنها غمت یادی ز خاک دشت سوزان است

نه غم داری نه یاد از کشتگان آری

همه مکر است و سالوس است

تمام غصه ات زین است

کس را نافریبد مکر تو دیگر