News

خدا کند که نشود...

یکی از اخلاقیات نهادینه شده در ایرانیان برتری دادن به نیاز های شخصی در مقابل منافع جمعی است. با این دیدگاه هست که هیچکدام از شهرهای ایران استاندارد نیستند و ساختار صحیحی را هم ندارند.  این چنین است که شهری مثل تهران بیشتر شبیه یک قده سرطانی شده تا شهری که منافع جمع در آن رعایت شده باشد. ایرانیان خیلی اسان منافع جمعی را فدای منافع فردی میکنند. من تبلور این اخلاق را حد اقل در سه نقطه دیده ام

1- در مشهد بازار بزرگ و طویلی توسط ولیان استاندار وقت مشهد ساخته شد که از یک انسجام طراحی سود می برد. یکی از نکات مورد توجه ، بغیر از هم آهنگی درهای شکیل و چوبی مغازه ها، تعبیه محیطی مربع شکل و آزاد بود تا پس از گذشتن از صدها مغازه خودتان را در محیطی متفاوت و ارامش دهنده حس کنید. اما به مرور هر کس مطابق منافع و سلیقه خود ، شروع به تعویض این درهای خیلی قیمتی نمود و جای ان ها ویترین های اهنی بسیار بد شکل کاشتند و کسی را هم پروای جلوگیری از این تخریب نبود. چند صباحی بعد حساب مربع های ارامش دهنده را هم رسیدند و با ساخت دکه های کوچک ، و به منفعت تعدادی اندک یک طرح زیبا را به کثافت کشاندند.

2- در بازار بزرگ اصفهان هم این بلیه اعمال شد و جای تعدادی از درهای قشنگ و متحد الشکل را قوطی های بد قواره الومینیومی گرفتند که با فشار بطرف صحن بازار جلو میرفتند تا فضای کاسب سودجو را به ضرر عابرین بیشتر کنند.

3- در جاده تهران رشت، نرسیده به رشت امامزاده ایست که معماری با سلیقه مجموعه ی جالبی ساخته بود و همان بلا هم در اینجا، به نفع افراد و به ضرر جمع صورت گرفت.

تهران هم مجموعه ای از ساختار منافع فردیست که بصورت کلافی سر در گم در آمده است و دیگر هم قابل بازبینی و مرمت نیست.