News

متن وصیت نامه ی آرش رحمانی پور که در اختیار کمپین بین المللی حقوق بشردر ایران قرار گرفته است در پی می آید:
به نام دوست
پدر و مادر واژه‌هایی است که زیباییش آرامم می‌کرد اما من ارزش این زیبایی را نتوانستم به خوبی درک کنم ولی افتخارم وجود آن‌ها بود.
چیزی به پایان نمانده است.
نماز و روزه و دیگر حقوق دینی که به گردن داشتم و تازه با آن اخت شده بودم را به خدا می‌سپارم.
و اما ایران. من افتخارم این است که ایرانی بودم و برای ایران گردنم بوی طناب دار را حس کرد.
در مورد نظام اسلامی حاکم چیزی نمی‌گویم چون حکایت عجیبی خواهد بود اگر زمانی کسی این نوشته را بخواند.
تن کشته و گریه‌ی دوستان
به از زنده و خنده‌ی دشمنان
مرا عار آید از آن زندگی
که سالار باشم کنم بندگی
آرش رحمانی‌پور
۸۸/۱۱/۷