News

بیانیه تشکل‌های کارگری ایران برای روز کارگر

Roozbeh_Gilani
Sat Apr 30, 2011 04:13 PM PDT

سایتهای مخالف دولت ایران اطلاعیه تعدادی از تشکل های کارگری ایران را منتشر کرده اند که در آن ضمن بزرگداشت روز کارگر، از شرایط کارگران ایران انتقاد شده است.

این اطلاعیه به امضای سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، اتحادیه آزاد کارگران ایران، هیات بازگشایی سندیکای کارگران نقاش و تزئینات ساختمان، هیات بازگشایی سندیکیا فلزکار مکانیک، کانون مدافعان حقوق کارگر، کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری و کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری در برخی سایت های مخالف دولت، از جمله سایت کلمه منتشر شده است.

در این اطلاعیه، ضمن انتقاد از شرایط زندگی و معیشت کارگران در ایران، از جمله فشار ناشی از برنامه حذف یارانه ها و افزایش ناکافی حداقل دستمزد، خواست هایی مانند آزادی ایجاد تشکل های مستقل کارگری و تامین حقوق کارگران، پرداخت دستمزدهای معوقه و آزادی کارگران زندانی مطرح شده است.

پیشتر، شورای هماهنگی راه سبز امید، که یک تشکل نزدیک به میرحسین موسوی و مهدی کروبی، از رهبران مخالفان دولت در ایران است، با صدور بیانیه از برپایی تجمع های کارگری حمایت کرده بود.

//www.bbc.co.uk/persian/rolling_news/2011/04/110428_l03_rln_labourday.shtml

تبریک و همبستگی به کارگران مجتمع های پتروشیمی ماهشهر

Roozbeh_Gilani
Tue Apr 26, 2011 01:02 AM PDT

کارگران پتروشیمی تبریز با صدور پیامی تبریک و همبستگی خود را با کارگران مجتمع های پتروشیمی ماهشهر بیان داشتند.

در بخش هایی از این پیام آمده است، پایداری و استقامت تحسین بر انگیز شما در پیگیری مطالبات برحق مشترکمان که ملهم از درد و سرنوشت مشترکمان می باشد و نیز، پایان موفقیت آمیز اعتصاب پرصلابت شما، دل های ما را غرق در افتخار و غرور نمود. هرچند صدها کیلومتر مسافت بین ما فاصله می اندازد ولی رنج و مبارزه مشترکمان، همچون اعضای یک خانواده در هر نقطه ای از جهان، قلب های ما را به هم پیوند داده و ما را متحد می سازد. پیشاپیش اول ماه مه، روز همبستگی رزمجویانه کارگران جهان را به شما و تمام کارگران جهان تبریک می گوئیم.

 

دوشنبه   5  اردیبهشت ماه  1390 _  25  آوریل 2011

هديه روز کارگر: "ای شادی ای آزادی" ا ز شجريان -ويدئوکليپ

Mash Ghasem
Wed Apr 20, 2011 04:12 AM PDT

هديه روز کارگر: "ای شادی ای آزادی" ا ز شجريان
ويدئوکليپ -----------------------------------------------------------------------------------------------------  //www.roshangari.net/as/sitedata/201104201011...

روز جهانی کارگران چگونه متولد شد؟

Roozbeh_Gilani
Tue Apr 19, 2011 08:49 PM PDT

اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است. اول ماه مه، نماد اتحاد و همبستگی بین المللی کارگران در مبارزه جهانی علیه سرمایه داری است. در این روز میلیون ها کارگر در سراسر جهان با برپایی متینگ و تظاهرات و راه پیمائی، قدرت متحد و همبسته خود را در مقابل دنیای پر از ستم و استثمار سرمایه داری به نمایش می گذارند. در این روز طبقه کارگر با نمایش قدرت جهانی خود این پیام سرنوشت ساز را به گوش جهانیان میرساند که سرانجام نظام سرمایه داری با دستان توانای طبقه کارگر فرو خواهد پاشید و نظم نوین سوسیالیستی جایگزین آن در راه است.

ایده تعیین یک روز معین بعنوان جشن کارگری و تثبیت 8 ساعت کار روزانه نخستین بار در متن مبارزات کارگران در سال 1856 در کشور استرالیا مطرح شد، اما این مبارزات قاطعانه و خونین کارگران امریکا بود که سرانجام این روز را به عنوان روز جهانی کارگر بر سرمایه داران و دولتهایشان در همه کشورهای جهان تحمیل نمود.

پیشینه اول ماه مه و تعیین این روز به عنوان روز جهانی کارگر، در کشور امریکا به اواخر قرن نوزدهم میلادی برمیگردد. در آن دوره، سرمایه داری به طور وسیعی رشد کرد بود. توأم با رشد و گسترش سرمایه داری، کمیت کارگران در اروپا و آمریکا و استرالیا و کل کشورهای جهان افزایش یافته بود. مؤسسات تولیدی بسیار بزرگی شکل گرفته بودند که در آنها بیش از هزار کارگر کار می کردند. تولید سرمایه داری مدام متمرکز و متمرکزتر می شد. تمرکز تولید، زمینه ارتقاء آگاهی و همبستگی مبارزاتی کارگران را فراهم ساخت و اعتصابات کارگری در کشورهای اروپایی، در آمریکا و استرالیا گسترش یافت.

در این میان در دهه هشتاد قرن نوزده، جنبش کارگری در آمریکا، از رشد و اعتلاء چشمگیری برخوردار شده بود. موج اعتصابات، مهم ترین شهرهای صنعی این کشور را در بر گرفته بود. شهر شیکاگو به مرکز فعالیت های کارگری این کشور تبدیل شده بود. در ماه نوامبر سال ۱۸۸۱ فدراسیون کار امریکا مرکب از ۶ اتحادیه تشکیل گردید. این فدراسیون که در ابتدا پنجاه هزار کارگر را در صفوف خود متشکل ساخته بود، در کنگره خود در سال ۱۸۸۴ روزکار هشت ساعته را تصویب کرد و مبارزات وسیع و گسترده ای را حول کاهش ساعات کار از ۱۶ تا۱۲ساعت را، به ۸ ساعت سازمان داد.

در سال ۱۸۸۶، نمایندگان ۲۵ اتحادیه کارگری که سیصد هزار عضو داشتند، در اجلاس خود ۸ ساعت کار روزانه را تصویب نمود و بدنبال این تصمیم موج گسترده اعتصابات کارگری شهرهای مختلف آمریکا را در بر گرفت. در روز اول ماه مه سال ۱۸۸۶ بیش از ۳۵۰ هزار کارگر در شهرهای بزرگ آمریکا مانند: سن لوئیز، شیکاگو، میلواکی و برخی دیگر از شهرها دست به راهپیمایی زدند. بخشی از کارگران آمریکا توانستند خواست های خود را بر سرمایه داران تحمیل کنند، اما در شهر شیکاگو به روی کارگران تیراندازی شد و  پلیس سرمایه داران خون شش کارگر را بر زمین ریختند و ده ها کارگر را زخمی ساختند.

علیرغم این کشتار و وحشیگری سرمایه داران و مزدوران آنها، کارگران شیکاگو دست از مبارزه نشسته و برای تحقق مطالبات خود، روز چهارم ماه مه، ده ها هزار کارگر در میدان اصلی شهر شیکاگو دست به تجمع زدند. درحالی که مزدوران سرمایه کارگران را به محاصره درآورده بودند، ناگهان فردی ناشناس بمبی به میان افراد پلیس پرتاب کرد که در اثر آن یک تن کشته و چند نفر دیگر زخمی شدند.

فرماندهان پلیس که از قبل برای این حرکت برنامه ریزی و توطئه چینی کرده بودند، دستور تیراندازی به سوی کارگران تظاهر کننده را صادر کردند. در این جریان شمار زیادی از کارگران کشته و زخمی شدند. پلیس سرمایه داران  هشتاد تن از رهبران کارگری را به جرم قتل به محاکمه کشاند. کارگران در دادگاه فرمایشی، قهرمانانه از خود و مطالبات طبقاتی کارگران دفاع کردند و اتهامات بی اساس را رد نمودند. با همه انیها بیدادگاه سرمایه داران سرانجام چهار تن از رهبران کارگری آمریکا را به اعدام محکوم کرد و این قهرمانان طبقه کارگر به جوخه آتش کشیده شدند. در انی بیدادگاه همچنین شماری از کارگران نیز به حبس های طولانی مدت محکوم شدند.

بدنبال این رویداد خونین فدراسیون کار آمریکا، در کنگره ای که در اواخر ۱۸۸۸ در شهر سن لوئیز برگزار نمود، تصمیم گرفت که در روز اول ماه مه سال ۱۸8۹ را به یاد کارگران جانباخته و برای پیگری خواست 8 ساعت کار روزانه اعتصاب و راهپیمایی انجام شود و تاریخ حرکت بعدی کارگران را هم اول ماه مه 1890 تعیین نمود. همزمان با این تحولات در جنبش کارگری امریکا، زمینه های ذهنی و عملی تشکیل یک سازمان بین المللی کارگری نیز فراهم گردید. در سال ۱۸۸۹ به ابتکار فردریک انگلس از رهبران بزرگ طبقه کارگر گنگره ایی با شرکت ۳۹۱ نماینده از ۲۰ کشور در شهر پاریس برگزار گردید. این کنگره، از اعتصاب پیشنهادی فدراسیون کار آمریکا که قرار بود به یادبود جانباختگان کارگر و برای پیگیری خواست ۸ ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ۱۸۹۰ صورت بگیرد، حمایت کرد. مهم ترین تصمیم کنگره نیز در همین رابطه تصویب قطعنامه ای بود که بر اساس آن روز اول ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر و روز همبستگی بین المللی کارگران شناخته شد.

قطعنامه چنین اعلام می کرد که: «کنگره تصمیم دارد تطاهرات بین المللی عظیمی به راه بیاندازد به طوری که در تمام کشورها و در تمام شهرها در یک روز مقرر توده های رنجبران از مقامات دولتی تقلیل ساعات کار روزانه را به هشت ساعت و همچنین اجرای سایر قرارهای کنگره پاریس را مطالبه کنند". فردریک انگلس در آن موقع پیرامون اول ماه مه، کاهش ساعت کار روزانه و اراده طبقه کارگر برای نابودی تمایزات طبقاتی نوشت: «تظاهرات اول ماه مه به خاطر هشت ساعت کار روزانه باید ضمناً نمایانگر اراده طبقه کارگر برای نابودی تمایزات طبقاتی از طریق دگر گونی اجتماعی باشد.»

پس از پایان کنگره پاریس، عاجل ترین وظیفه ای که در برابر سازمان های کارگری و سوسیالیستی متعهد به مصوبات کنگره قرار داشت، تدارک برگزاری هرچه باشکوه تر مراسم اول ماه مه روز همبستگی بین المللی کارگران بود. نتیجه این تلاش ها آن شد که در اول ماه مه ۱۸۹۰ صدها هزار کارگر در کشورهای مختلف جهان سرمایه داری به خیابان ها ریختند و با تظاهرات و راهپیمایی های عظیم و باشکوه اتحاد و همبستگی بین المللی خود را در مبارزه علیه سرمایه داری، به نمایش گذاشتند.

اما تلاش طبقه کارگر برای ابراز وجود در اول ماه مه، از همان آغاز با واکنش خشونت آمیز و سرکوبگرانه بورژوازی روبرو گردید. نیروهای سرکوبگر سرمایه داران با توسل به قهر و سرکوب کوشیدند از برگزاری مراسم اول ماه مه روز جهانی کارگر جلوگیری نمایند.

از آن تاریخ به بعد است که کارگران در سراسر جهان روز اول ماه مه را به عنوان روز جهانی کارگر درشکل های مختلفی جشن می گیرند و همبستگی و هم سرنوشتی و قدرت خویش را در برابر دنیای پر از ظلم و ستم و استثمار، به نمایش می گذارند و نوید روز رهایی بشریت از چنگال نظام سرمایه داری را به گوش جهانیان میرسانند.

  

  گفتار روز تلويزيون كومه له

23  فروردین  1389

 

12  آوریل 2011

یادی از چند مراسم مستقل کارگری به مناست روز جهانی کارگر در کردس

Roozbeh_Gilani
Mon Apr 18, 2011 05:50 PM PDT

طی بیش از سه دهه مبارزه و مقاومت در کردستان، سنت های پیشرو ارزنده ای در این جامعه تثبیت شده است. یکی از این سنت ها، برگزاری مراسم روز جهانی كارگر در بسیاری از شهرهای کردستان است. در این مراسم ها کارگران همواره خواست ها و مطالبات خود را با صدور قطعنامه هایی اعلام کرده، علیه بی حقوقی و استثمار و ستم از جانب کارفرمایان و سرمایه داران سخن گفته و بر حق برپایی تشکل های مستقل کارگری و بر ضرورت متشکل شدن کارگران تاکید نموده اند. طی سه و چهار سال نخست پس از سقوط رژیم شاه، رژیم اسلامی به تدریج انقلاب ایران را که پس از سقوط رژیم شاه همچنان برای پیگیری اهداف خود ادامه داشت، در صحنه های مختلف اجتماعی به شکست کشاند. جنبش کارگری، جنبش زنان، جنبش دانشجویی و جنبش کردستان که در به زانو در آوردن رژیم شاه نقش تعیین کننده ای ایفا کرده بودند، یکی پس از دیگری آماج حملات وحشیانه و سازمان یافته رژیم جدید قرار گرفتند، تنها در عرصه جنبش کردستان بود که مقاومت ادامه یافت. برای سرکوب این مقاومت، جمهوری اسلامی فضای کردستان را به شدت میلیتاریزه نمود. بعدها که جنگ ارتجاعی ایران و عراق به کردستان کشیده شد این فضای جنگی باز هم بیشتر تشدید شد، اما در همان فضای جنگی نیز کارگران کردستان غافل از برگزاری مراسم روز جهانی کارگر نبودند.

در اینجا می توان به چند نمونه اشاره کرد. یکی از این نمونه ها که در فضایی کاملا نظامی و جنگی، در مقیاسی کوچک اما رزمنده و بیاد ماندنی پیش رفت، تلاش کارگران پیشرو مهاباد در سال ۱۳۶۲، در اوج سرکوب و خفقان و جنگ بود. در آن سال و در آن فضای جنگی، عده ای از کارگران پیشرو مهاباد، تصمیم گرفتند تا سالگرد اول ماه مه را به هر شکل که می توانند گرامی بدارند.

با اینکه فضای جنگی به آنان اجازه نمی داد تا مراسمی بزرگ برپا دارند، اما این حرکت اولیه در آن سال های فشار و خفقان و سرکوب،  نقشی بسیار جدی در زنده نگه داشتن این سنت کارگری داشت که فراموش نشدنی است.

نمونه دیگری از مراسم های پرشکوه اول ماه مه در کردستان، برگزاری اول مه سال ۱۳۶۶ در سنندج است. در این سال با اینکه جمهوری اسلامی از مدت ها پیش خود را برای مقابله با تجمعات کارگری آماده کرده بود و با بسیج نیروهای سرکوبگر و راه اندازی تبلیغات جنگی، کنترل خیابان ها، محاصره محلات کارگری و تفتیش بدنی وسیع به میدان آمده بود و پیشاپیش اعلام کرده بود که هیچ مراسم مستقلی نباید برگزار شود، اما از روز قبل از اول مه، کارگران و زحمتکشان سنندج دست به کار شدند و فراخوان های مربوط به برگزاری مراسم این روز را در محلات کارگری وسیعا پخش کردند و سرانجام مراسم های متعددی در "پاساژ عزتی، کارخانه پوشاک، کارخانه شاهو" و در میان کارگران "قناد" و خانواده های کارگری بر پا نمودند.

در مراسم "پاساژ عزتی" که دو هزار زن و مرد در آن اجتماع کرده بودند، مراسم با یک دقیقه سکوت به یاد جانباختگان راه سوسیالیسم آغاز گردید. سپس یکی از کارگران در مورد ضرورت ایجاد تشکل های کارگری و شرکت زنان در همه شئون زندگی اجتماعی صحبت کرد. کارگر دیگری درباره تاریخچه اول مه، ضرورت کاهش ساعت کار، بیمه بیکاری، افزایش دستمزدها و پایان یافتن فشارهای جنگی صحبت نمود.

در طول برنامه همچنین چند سرود و ترانه خوانده شد و یک نمایشنامه کارگری نیز اجرا گردید و در حالی که شعارهای اول مه سالن را به لرزه در آورده بود، قطعنامه ۱۷ ماده ای کارگران سنندج به تائید اجتماع کنندگان رسید.

قطعنامه اول مه سال ۱۳۶۶ کارگران سنندج، علاوه بر خواست به رسمیت شناختن روز کارگر و تعطیلی کار در این روز، خواستار حق تشکل و اعتصاب، ۴۰ ساعت کار در هفته، دستمزد متناسب با افزایش تورم، ممنوعیت کار کودکان زیر ۱۸ سال، توجه ویژه به زنان کارگر و چند خواست دیگر بود.

نمونه دیگری از مراسم های پرشکوه و رزمنده ای که در تاریخ مبارزات کارگری کارگران ایران با برجستگی ویژه ای به ثبت رسیده است، برگزاری اول مه سال ۱۳۶۸ سنندج بود. در این روز اجتماع بزرگی از کارگران در سالن ورزشی تختی سنندج برپا شد. مراسم با سرود انترناسیونال آغاز و با سخنرانی پرشور کارگر کمونیست جانباخته "جمال چراغ ویسی" ادامه یافت.

کارگر جانباخته "جمال چراغ ویسی" طی سخنرانی مبسوط خود، علاوه بر تشریح وضعیت فلاکت بار کارگران و زحمتکشان، بر ضرورت اتحاد و همبستگی و لزوم ایجاد تشکل های کارگری و استحکام صفوف مبارزه علیه نظام سرمایه داری و شرایط نابرابر موجود در جامعه تاکید داشت. جلوه های باشکوه برگزاری مراسم های اول ماه مه سال ۶۸ در سنندج، هیچگاه از یادها نخواهد رفت.

این مراسم باشکوه و مراسم سال های بعد در شهرهای کردستان، چنان سازمانیافته و مبتکرانه برگزار می شدند که با گذشت هر سالی سنت های نوینی به سنت های گذشته می افزودند.

مراسم مستقل اول ماه مه در شهر سقز در سال ۱۳۸۳، در شرایطی برگزار شد که جنبش کارگری ایران گسترش بیشتری پیدا کرده بود. از آن به بعد با وجود تشدید فشارهای پلیسی، به رغم ارعاب و بازداشت، زندان و شکنجه کارگران پیشرو و فعالان کارگری، کارگران در ابراز وجود طبقاتی خود اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردند.

از آن پس، کارگران هر ساله با شور و حرارت به استقبال روز جهانی خود رفته و با برگزاری علنی مراسم مستقل اول ماه مه، در اشکال گوناگون و مکان های مختلف، از حق خود برای تجمع و برگزاری مراسم مستقل روز جهانی کارگر جانانه دفاع نموده، پرچم مبارزه مستقل کارگری خود را برافراشته، مطالبات اقتصادی و سیاسی خود را به میان کشیده و بر خواست های طبقاتی خویش پای فشرده و تلاش کرده اند تا سنت برگزاری مراسم های مستقل و علنی در داخل شهرها جا افتاده تر شوند.

سنتا در كردستان، در مراسم گرامیداشت این روز تاریخی علاوه بر كارگران، قشرهای دیگری از جامعه نیز در مراسم و آکسیون های این روز شركت می كنند، این سنت ها و وجود فعالان و کارگران پیشرو، این امید را تقویت می کند که امسال نیز علیرغم هر مانعی، توده کارگران از برگزاری گرامیداشت این روز تاریخی غافل نخواهند ماند و با هر آنچه که در توان داشته باشند مراسم روز جهانی خود را برپا خواهند کرد.

  

  گفتار روز تلويزيون كومه له

28  فروردین  1389

 

17  آوریل 2011

to my favorite leftists on this site : )

by Soosan Khanoom on Mon Apr 18, 2011 08:12 AM PDT

MG and Rozbeh .....here is a poem for this occasion by Jeremiah Gaster

 

Organize!

 As the poor get poorer, and the rich get richer,

what else is there to do?

As hatred grows, and freedom is lost,

what can you do?

A fist is five fingers united!

Organize!

 

Hey, hey Mike, in love with the sound of money,

declare a war on the poor, an’ your cronies will find it funny,

but who will laugh last, sonny?

Hey, hey Zundel, hatred is your game,

but who will stand beside you when you lose all that you have gained?

 

Organize!

As greed causes death and hunger,

what else is there to do?

As people die in fear and loneliness,

what can you do?

A fist is five fingers united!

Organize!

 

While wars are waged, and fear grows, take a stand and let the fear go.

My friend standing in the hall, what, but your chains, do you have to lose?

Do not be afraid to stand tall.

 

Organize!

As Biko, King, Gandhi, and Lennon die, because bullets are the price of pacifism,

what else is there to do?

Though pacifism begets violence, violence begets even more violence,

what can you do?

A fist is five fingers united!

Organize!

 

While people oppress, and people are oppressed,

all you suggest

is “this is how we are”, and shrug sayin’ “this is the way it is”,

but I ask you, by saying this “do you deny that evolution is change?”,

and “are you really any different from those that oppress?”

I ask all you greedy souls (in trepidation and in fear),

could capitalism just be another system gone in some years?

My word, how you cling to an old outdated system,

and when the masses appear singing “Power to the People”,

and fling you out on your ear, will you be able to read the writing on the wall?

And get into gear, singing the words outloud, without any fear.

 

Organize!

As the poor get poorer, and the rich get richer,

what else is there to do?

As hatred grows, and freedom is lost,

what can you do?

A fist is five fingers united!

Organize!

 

برخیزید زنجیریان گرسنگی، خود به رهایی خویش برخیزیم،

Roozbeh_Gilani
Sun Apr 17, 2011 07:42 AM PDT

You welcome Rafigh.

The Greeno_Reformists' utter failure in dealing with Islamist fascism is in the final analysis the testiment to the correctness of our path, and proof of the fact that the future is ours!

This is going to be another Glorious May day for me, attending the local latino workers May day celebrations, meeting and talking with Latino Comrades, and anything Rofagha at komiteh or otherwise plan....

...

by Mash Ghasem on Sun Apr 17, 2011 01:44 AM PDT

And thank you RG once again. This year it look like Greens are investing lots of time and energy on May 1st, to turn it into an event of their own, pretty much what they tried to do with Namaz Jomeh. So it would be interesting to see how much workers connections they'll be able to make, thanks again, cheers

Komiteh Hamahangi rocks.