این عکس منه در کلاس ۶، دبستان خوارزمی (پیوند). با موی پسرانه، توپولی و دلخور از اینکه چرا اون نقاشیمو انتخاب کرده بودن برای روی جلد [1]؟!

تازه با پیکاسو آشنا شده بودم و صبح اون روزی که این عکس رو گرفتند، خواستم مثلا اظهار وجود کنم!  نقاشی‌های دیگم که رفتند به نمایشگاه بچه‌ها در هنرهای زیبا، خیلی‌ بهتر بودند (به نظر خودم). خیلی‌ بیشتر روشون کار کرده بودم و یکیشون هم سوم شد. ولی‌ آقای عکاس اون روز از این نقاشیم خوشش اومده بود. آای حرص خوردم!

در سنین ۹ تا ۱۲ سالگی، یکشنبه روز مورد علاقه من بود.  چون همراه عصرانه همیشگی‌، شیر پاستوریزه و بیسکویت ویتانا، کوکب جونم یک کیهان بچه‌های براق [2] هم برام گذشته بود روی میز آشپزخانه.. مثل هر هفته، اول بوش می‌کردم، از جلد تا ورق آخر.  فکر می‌کردم هر صفحه، بوی مخصوصی میده. و میداد (با وجودیکه دلیل علمی‌ نداشتم).

در اون سنین کیهان بچه‌ها حکم ایرانیان دات کام خوندن را برای من داشت.  از طریقش با فرهنگ‌های دور دنیا آشنا میشدم. به کلی‌ از دنیای خودم میرفتم بیرون. (البته تا وقتی‌ رمان بابا لنگ دراز یا تصویر دوریان گری یا دور دنیا در ۸۰ روز را خوندم)  

الان برای این پدیده، دلیل علمی‌ دارم ولی‌ حوصلهٔ توضیح، اونم رو بهنویس ندارم، اینشالا یه بلاگ دیگه. ورق به ورق حواسم کاملا میرفت به داستانها،  کشفییات فوق‌العاده اون هفته و فرهنگهای دیگه.  

مثلا در این شماره [3]، یقل دوقول در اکوادر، بابا را انداخت به درس جغرافیا راجبه امریکی جنوبی و. جای انگشتهای! هردومون روی نقشه پلاستیکی‌ بزرگ دیوار اتاقش میموند. عجب حالی‌ داشت! از شیر و بیسکویت خیلی‌ بهتر بود.

در سن ۱۱، ۱۲ سالگی، خانواده مورد علاقهٔ من خانواده رابینسن بود. بعد از خوندن داستانهاشون خودمو مجسم می‌کردم در رل  دختر خانواده.  از بچگی‌ عاشق سفر بودم، حتا تو رویاهام. دونه به دونه عکسها و جوک هایی ارسالی‌ را می‌خوندم، به امید اینکه یک روزی با این بچه‌ها آشنا بشم. بعضی‌ وقتا بچه‌ها به اسم خودشون داستان یا تصویر میفرستادن، مثل حالا که بعضیها در اینجا اونجا خودشونو به جای شخص دیگری جأ میزنن.

خیلی‌ دلم میخواد، خاطرات دوستان ایرانیان دات کامی‌ را در رابطه با کیهان بچه‌ها یا مجله  مورد علاقه شون، در سنین مختلف بخونم.

 لطف کنید بنویسید.  

مرسی‌