در خاطرِ خود ,
ترا من دیدم
نقاش شدم ,
نقشت کشیدم
در خیالم با هم
چه زیبا نشستیم
جمع را دیده , سپس
از آنها گسستیم
دستم بگرفتی
لبِ آب بردی
با دسته گلی
با شراب بردی
گفتی که دگر , هیچ جا
نخواهی رفت
باورت نکردم
اما خندیدم
پس از آن
هر کجا که رفتیم
گفتی , اینجا , آنجا
همه جا امروز خانه باشد
نگاهی کردم و گفتم
خانه آنجاست که دوست باشد .

آناهید حجتی