روحشان را به شیطان فروختند

خدایانِ مُرده

تجسمِ ماندگاری

حتا بر مستانِ كوچه

سوی جهنمِ آسمانی.


ــ روزی آمدم و ترا بیداركردم.

ــ خواب نبودم ای پادشاهِ بیداری.

ــ اینك راه و آنك چاه

خدایی مُرده را درودكن كه دنیایت دهند

مرگ را سرودكن كه درربایی از دیگران زندگی!

ــ جنگل و كویر ای پادشاهِ من

كجا گردآیند؟


مرا كُشتی ای قاتلِ روزانِ آبی

داری بپاكن در خیابان

آیه‌ای بیار و سوره‌ای

و كشتن تبلیغ‌كن بر مردمان!

خلیفۀ چلاق

چنگ نمی‌گیرد و باده

فقاتلو. در جیبِ من است ساعتِ شما!

دستِ ترا نمی‌برند ای دزد چرا؟


ــ این منم خدای قابیل

برادر بكُش

و زنش‌ را ببر!

ــ خدای كیومرث چرا نباشی؟

كه خدایان را نباید گریستن

در سوگِ عزیزان!

رو اهرمن خدا كن!

ــ بكُش‌ برای من! بكُش‌ برای زر! بكُش‌ برای زن!

قاری می‌خواند امشب

بزرگ است میراثِ خدایان.


ترا گفتم كه روحِ ما باشی

نه كوهِ پیشِ روی ما!

خدایا چنان مُرده‌ای كه كركسان مسموم‌كند جنازه‌ات!

هابیل هم مُرد

كه ما همه از پشتِ قابیلیم

آیینِ پدر پاس‌داریم.

چه نشستی ای قادرِ قهار

كه خدایان را شاید تماشا به كشتارِ عزیزان؟

در بوی جنازه‌ات چیست خدایا

كه آخوند را حریص‌تر می‌كند به قتل؟


22/9/2011