چکمه ی دخترمن
[1]آی آدمها ؛ من گریزان از رنگ
من گریزان از ننگ
من از اعماق هزار توی دوصد کوچه ی تنگ می آیم
زحمتی نیست اگر به آن دولتمردی
که سرش از مضیق من وُ ما آونگ آست
بفرمایید که ؛ دوسه واژه
به عدالت مانده ،
دوسه چاله
تا خانه ی ملت مانده ،
زیر باران
چکمه ی دخترمن سوراخ است : برات رفيعي

چکمه
[2]چکمه هام کنار جاده ، تو سرم هوای رفتن
منو چکه های آبی ، آسمون بغضتو بشکن
تک و تنها و پر از عشق همسفر می شم با جاده
وصله می زنم امیدو با نفس های پیاده : فاطمه سالاریه

چکمه پای مهین و چکمه شمر لعین
[3]دانه فلفل سیاه و خال مه رویان سیاه
هر دو جانسوزند، این کجا و آن کجا
دختری در زیر یار و پیرمردی زیر باز
هر دو مینالند، این کجا و آن کجا
مرده ای در حال غسل و دلبری در توی حوض
هر دو عریانند، این کجا و آن کجا
چکمه پای مهین و چکمه شمر لعین
هر دو پاپوشند، این کجا و آن کجا
شکر مازندران و شکر هندوستان
هر دو شیرینند، این کجا و آن کجا
شعر حافظ شعر است و شعر ماست شعر
هر دو شعرند، این کجا و آن کجا : لا ادری