در سالهای پیش، قبل از اختراع اینترنت، شبکه‌های ماهواره ای و امکانات ارسال اطلاعات و خبر بطور آنی و لحظه‌ای، دنیایی دیگر در مقابل چشمهای ما بود.

در آن روزگاران پس از انقلاب ۱۳۵۷ که میلیونها ایرانی به خیابانها آمدند و هم اقشار مدرن تحصیل کرده /به خارج سفر کرده ی شهری که دختران و پسران « آزاد» داشتند(حدود ۱۰ تا ۱۵ میلیون نفر) و اقشار روستایی/مذهبی که نه به خارج سفر کرده بودند، نه دختران و پسرانشان با هم رابطه پیش از ازدواج داشتند و در جوامع کوچک، سنتی روستایی زندگی می‌کردند، به خیابانها آمدند و با قدرت و جدیدت خواهان برکناری شاه، ایجاد جمهوری شدند که در این میان آیت اله خمینی با داشتن اکثریت، جمهوری را اسلامی کرد و رهبری روحانیت را بر کل جامعه تثبیت کرد.

در همان سال‌ها در نزاع بین عناصر آمریکایی و انگلیسی، با رفتن شاه قدرت از دست آمریکایییان خارج شد و وجود این انقلاب پرشور و مردمی می‌توانست باعث تأثیر گذاری زیادی بر دیگر مردم و کشورهای جهان سوم شود. بنابراین نیاز بود به هر شکل ممکن (By Any Means Necessary) این انقلاب سرکوب شود. بنابراین صدام حسین، دیکتاتور عراقی تشویق می‌شود تا از آب گل آلود ضعف و هرج و مرج در ایران استفاده کرده و به آن حمله کند.

کشور ایران مورد تهاجم یک نیروی بیگانه قرار می گیرد. عراق به ایران حمله می کند.

در آن دوران ایرانیان خارج از ایران که اکثراً دانشجو بوده و یا تعداد اندکی شروع به مهاجرت کرده بودیم و هنوز از میلیونها ایرانی خبری نبود، فقط اخبار کمی از شبکه‌های اصلی تلویزیونی آمریکایی به گوشمان می رسید و شاید تا همین زمان هنوز عمق فاجعه جنگ و حمله شدن به کشور عزیزمان ایران را درک نکرده ایم. نه اینکه نمی‌خواهیم درک کنیم، بلکه بدلیل نبود وسایل ارتباط جمعی در آن زمان، تصاویر آن جنک و بخصوص اتفاقات و ترس‌ها، واهمه های حمله های هوایی عراق را که مردم با شنیدن صدای آژیر در سطح شهر هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنند تجربه نکردیم و در نتیجه هیچ حس خاصی نسبت به این پدیده ی عظیم که بر روان تک تک شهروندان ایران در داخل ایران، یعتی ۷۸ میلیون نفر بطور مستقیم و غیر مستقیم تأثیر شگرف گذاشته است نداریم.

ما هیچ حسی از آنچه بر این مردم گذشته، نه فقط مرگ هزارها نفر از برادران و خواهران ایرانی مان که مثل ما دوست داشتند در بهترین دانشگاههای آمریکا به تحصیل مشغول باشند، اما به خاطر وضعیت اقتصادی شان در ایران بودند و حالا می بایست از وطنشان، از وطنمان دفاع می‌کردند را نداریم. آنان تیر می‌خوردند و پایشان قطع می‌شد و به اسارت گرفته شدند و تحت شدیدترین شکنجه های ارتش صدام قرار گرفتند و مادران و پدرانشان گریه کردند و شهرها در زیر هواپیماهای عراقی لرزید و کودکان از این همه صدا ترسیدند و لرزیدند و مقاوت کردند و با نفت بشکه ای ۸ دلار و حمله به نفتکش های ایرانی و نبود مواد شوینده و خوراکی و غیره ساختند و هیچ نگفتند ---- چون چاره‌ای جز دفاع از میهن خود نداشتند. آن‌ها مقاومت کردند تا همه زمینهای ایران پس گرفته شود. و گرفته شد.

و ایران کامل، کامل ماند.

و ما در این میان در راحت ترین و زیباترین کشورهای دنیا از هیچ کدام از وقایع بالا بغیراز خبرهای کوتاه، با خبر نبودیم و حسی نسبت به آن نداشتیم. و یکی از جدایی‌های ما با مردم داخل ایران همین نکته است. که مردم ایران با ما که در خارج از ایران زندگی کرده‌اند بسیار متفاوت اند، چرا که این سختی‌ها را تحمل کرده‌اند و مرگ فرزندان و دیگر اعضای خانوادشان را تجربه کرده اند.

این اکثریت روستایی که در دوران انقلاب ۱۳۵۷ باعث اکثریت یافتن آیت اله خمینی شدند و نظام را تحت رهبری روحانیت قرار دادند، با اینکه افراد مدرن با آنان همسو نبوده و اختلاف نظر راجع به همه چیز دارند، هر دو مردمان این سرزمین زیبا که ما آنرا ایران می‌نامیم هستند. آنها روستایی هستند، کارها را خوب بلد نیستند انجام دهند، زیرا که نه به سفرهای خارجی رفته‌اند و نه گستردگی تجربه مدرن‌ها را دارند. بسته بودن ذهن دینی شان و اعتقاداتشان هم باعث جلوگیری از یاددگیری برخی جوانب زندگی می شود، اما..... آنان برادران و خواهران ما هستند که اکثراًدر کنار برخی اعضای خانواده‌های مدرن از جنگ فرار نکردند و از میهن دفاع کردند.

ضدیت افرادی با حکومت تحت رهبری روحانیت و یا سوء مدیریت آنان و حتی اگر این حکومت کاملاً عوض شود، نمی‌تواند منکر دفاع و رشادت های اکثریت مردم ایران در مقابل دشمن خارجی باشد.

لازم است با این دفاع – این دفاع مقدس از میهنمان بیشتر آشنا شویم و با سختی‌ها و رنجهایی که مردم ما کشیده‌اند بیشتر آشنا شویم تا قدر بشناسیم تجربه سخت آنان را و بها دهیم به دفاع عظیم این مردم از خاک میهنمان از دست اندازی و تخریب عوامل خارجی. و بعد خود را یک ایرانی بدانیم و سهم خود را ادا کنیم.