گفتی که: "جهان بی می و ساقی هیچ است"؛

"بی زمزمۀ ساز عراقی هیچ است".

در پهنۀ باور تو ای شیرینکار

هستی همه مطربی و باقی هیچ است.

گفتی که: "قضا چو ما بسی کشت و درود".

"غم خوردن بیهوده نمی دارد سود".

گر سود نبودی غم عالم را هیچ,

این می زدگی و مطربی بهر چه بود؟

گفتی که: "چو رزق بیش و کم نتوان کرد,"

"دل را به کم و بیش دژم نتوان کرد".

گر هیچ توان گفتن و کاری کردن,

این نکتۀ پوچ هم علم نتوان کرد.

بیست و نهم مهرماه 1391

اتاوا