هله ای کعبۀ مشرق که تو خاک وطنی:

بر وبومت همه گل خیز چه دشت و دمنی.

گاه و ناگاه بکوشم که ز مهرت بکنم دل

چه کنم ره نتوان برد، که جزئی ز منی.

عاقلان پند دهند دست بشویم از تو

به چه سان دست بشویم ز عقیق یمنی؟

یاد تو جامه نباشد که در آرم ازتن

یا اگرهست، نخواهم چنین پیرهنی.

یا، بگویند که من دست بدارم ازشوش؛

سنگ و خاکت به دل من چه ماد و پَرَنی.

چون خَسَم من، شده ام خیره به سیمین ُکَلهت

منم آن مرغ چکاوک و تو البرز منی.

نرود یاد توام لحظه ای از خاطر دل

یا رود بر سرم و یا که کند پر دهنی.

شب چو چهری نه بخسبند به یاد ایران

کرد و ترکان و بلوچند، وگر ترکمنی.

آدینه روز چهارم ژوئن 2004

اتاوا