کنجِ خالی

یک کنجِ خالی‌ به من بدهید

جایی‌ برای چمباتمه زدن

جایی‌ برای احساسِ بی‌ شتاب و شمردهٔ غم

چیزی که در درون من عوض نمی‌شود

انگار در درون من یک جنین است

که هرگز به دنیا نخواهد آمد

و هر بار که من در  درون خود می‌گریَم

انگشت سبابهٔ خویش را میمکد

شاید به نشانهٔ همدردی…

اکنون صبح دمیده است

و این شمع به آخرش رسیده است

اما خاموش نمی‌شود این کلّه شق!

انگار باد صبحگاهی هم حوصله ندارد

آنرا فوت کند

فروردین ۱۳۹۱