مسافتِ سنگ اندازِ دور اندیشیتان
اگر از دهان
تا نیم ذرعی به فرو سویِ زیر شکم نیست
می‌ خواهم بدانید
و بپرهیزید از انکارِ این اخطار:
که سر انجام
آنچه تناسلِ آدم را
به اخته‌ای نا‌ هنجار می‌‌انجامد،
و آنچه عاقبت زهدانِ خاک را
به سترون گاهی‌ نسخ خواهد کرد،
خود آزمندیِ خویِ آدمی‌ است:
ولعِ حیوان گونه‌اش به نوش خواری و جماع
و حرصِ سیری ناپذیرِ مصرف.

و آنچه سرانجام سفینه یِ زمین را سکان خواهد شکست
تا تضمین کند
سرشکستگی و سر گشتگیِ سرنشینانش را در بی‌ درکجایِ فضا
خود حق نا‌ شناسی‌ِ بشر است
زمیراثِ غنائمِ بزرگ مادر جانِ همآره آبستنِ زمین
و بی‌ ارج شمردنِ سهمِ نسل‌هایِ از این پس آینده.
[ زِ آه جنگلِ داغدیده
ابرکوهِ یخ آب میشود در فروریزشی سهمگین
و دریا به خشم می‌‌آید در مدِ تخریب. ]

می‌ خواهم بدانید ،آری
و به خاطر بسپارید این اخطارِ انکار ناپزیرنده یِ شوم را
که انقراضِ نسلِ آدم را این بار
نه خشمِ خدایان،
نه دسیسه یِ طوفان،
نه بلا‌ای نازل از دورِ کهکشان،
بل که نزدیک اندیشیِ حرصِ انسان
تضمین کرده است.

به خاطر آری
بسپارید
همسفرانِ سفینه یِ زیبا ی من
به خاطر آری بسپارید،
و نجابتِ خاک را همآره به یاد بیارید.

*****

جهانگیر صداقت فر
تیبوران- ۴ جون ۱۹۹۷