شعر

هیولایی است در فنّ خود

تلنباری از جادوی مسخ نهفته در گشادِ آستین:

به نیم چهره شیطان را می نماید،

                                       به نیم چهره عصمت انسان را؛

به نیم چهره اخم و خشم می کشد، وسواس گونه-

و به دیگر نیمه بزکی از تبسّم ِ دلقک

یعنی:

        هزار آینه اش به روبرو بگذار

        تا هزارگونه نقش بربیافریند، بی تقلّا؛

یعنی:

تا حلول هزاران شخصیّت

در جان ِ یکی کالبد

                       امکان پذیرد؛

یعنی:

در طیفِ انعطافی شگرف

هنر در هنر آمیختن آموخته؛

حقّاً،

     فنّ تحسین برانگیختن آموخته.

□

پرده وقتی فروفتاد، امّا

- وز رخساره وقتی نقابِ نمایش کنار رفت-

او خود،

          بی ادعا،

                      نمادی از حضورِ تعادل ِ مطلق می شود؛

بی کرشمه،

درویش سرشتی می شود

                              که اعتبارِ گوهرِ منیّتِ اوست.

□

امّا...،

       هیولا غولی اگر نه

- انصافاً-

تندیس ِ سترگی است

                          بر پایه های هنر

                                                قد برافراشته،

هم از آن گونه که پیش ِ پاش

به پا خاستن را گزیری نیست.

□□□

سانفرانسیسکو- لوس آنجلس

                                                                                 اوّل فوریه 2002