جهان را کند مهر درونٍ سینه بند

چه کوهها وچَرَا چوپان و گوسفند

شکرِ خداتعالی که چشمم نمی رسد

سرِ شانه مار هستند که دِلم راگزند

زِ کم چارۀِ درویش ریشخند می کند

لبها زِ برگِ گُلند زِ خنده شوند قند

یک گفتۀِ قرآن به هفتادودُو بخشیده

گُرگها را گوشت نیست که سوئ خود کشند

ترسی زپیش رفتن و نمی پسندی

دروغ گوئ ْمیرْ چِرا خوری سوگند