دختران میهنم هر بهار
چون گل میشکوفند
هر چند اذن شکوفایی نیست
و چون آهوان میخرامند
و بر این فضای تیره و تار رنگ میپاشند
هر چند رنگ را مجا ل نمودن نیست.

آهوان میهنم هر بهار
چو شیران غرنده اند
که به روبهان نهیب میزنند:
چشم ناپاکتان کور باد!
چو دلهاتان.
فکر رسوب بسته تان
 مانده در قرون پیشین است
و آنرا
یارای ادراک رنگ و سبزه و نسیم نیست
یارای تماشای نور نیست
و آزادگی
آه آزادگی
زهری است بر جانتان.

آی مردمان خفته به بالین سرد نادانی‌!
چشم بگشایید
و ببینید
دختران این سرزمین را
شیرزنان شیرین وار
که اسب آزادگی را
در پی خسرو آزادی میتازند
و گاه می‌‌ایستند
رو در روی اشباح سیه پوش
که با رویهای ترش کرده
و چهره‌های کریه
 کمر به آزار بسته اند.

نو باوگان وطن
هر بهار
 شکوفه و رنگ میپاشند
تا خیابانهای میهنم اندکی جلا یابد
و نشاط قدری تامل کند.

آی مردمان!
چشم باز کنید و ببینید
دهان باز کنید و بگویید
حکایت این اسطوره ماندگار را.