د رون
دلتنگم از برون و ز خامو شي
جانم کشان ، زعشق ، درون_ خویش
 
آن التها ب_ خفته ، فروزا ن سا ز
آتش فکن مرا ، ز فسون_ خویش

بهتر ین گوهر
نا ز نینا،  بهترین  گوهر،  ترا ست/ ذا ت پا ک وچهر خوش منظر، ترا ست
گلژنی  ز یبا ،  ز  معنا  و   ز   رخ/ همچو فیروزه  به  ا نگشتر  ،  ترا ست

آ ن  لحظه
خـُرم آ ن لحظه که د لد ا د ه  به د ید ا ر آ ید
وز سر غنچه ی  لب ،  بوسه  طلب  فرما ید
گوشه ی  خلو تی  ا ز  بستر عشق ،  آ سا ید
د ا من ملتهب  و صل  ،  چو گل  ،  آ ر ا ید

د ید ا ر
گر بر ا ی  کا ر عشق  ا قر ا ر هست
یا  که  د ر ا قر ا ر عشق  ا صر ا ر هست
مقصد  آ ما ل  جا ن ،  د ید ا ر  سا ز
تا  که  ما  ر ا  فر صت  د ید ا ر هست

بوسه بر مهتاب
آ ن شب  که  در هو ای تو ،  چشمم  به  ر ا ه  بو د
سر نا ی عشق  ر ا ، خو ش  و  شا د ا ب  می ز د م
نقش  و  نگا ر  د لکش  تو ،  ر و ی  ما ه  بو د
ا ز  را ه  د و ر  ،  بو سه  به  مهتا ب  می ز د م

بزم
باشد که شمع بزم ، برافروزیم
آتش ، به جا ن پیکر غم ریزیم
چشما ن عاشقا نه به هم دوزیم
گل غنچه های لب به هم آمیزیم

بی تا ب
آ ن شعله ها ی سرکش  چشم  سیا ه  تو
بر خرمن  د لم ، ره آ تش گشوده ا ست
آ ن قبله گا ه  د لکش  رخسا ر ما ه  تو
آ رامش و قرار مرا ، در ربود ه ا ست

شما رش
درهوای رخ چنان ماه ات
آسمان را نظاره می کرد م
باامید توبر سر راه ات
روزوشب راشماره می کرد م

حضور تمنا
آن شب عبورآتش آغوش اش/ دریک بلور د لکش رویا بود
نورنگا ه ولعل  لب نوش اش/ صد جلوه از حضور تمنا بود

زا د روزش
به یا د_ ز اد روزش ' شا دما نی ست
سرورست و سرود و رقص و آغوش
و روز_عشق و جشن_ مهر با نی ست
که او یا د ست و دنیا را ' فراموش

د ر بنیا د عشق
ما چه آ مو ختیم در بنیا دعشق
رسم _ " هم پیما نگی " آ مو ختیم
شیوه ی " فر زا نگی " آ مو ختیم
تا که مجنون  شد به ما ا ستا د عشق
د رسی ا ز" د یوا نگی "  آ مو ختیم
ما  " ز خود بیگا نگی " آ مو ختیم

الفبا ی عشق
د ر فرصت د و روزه ی د نیا یی/عشق ا ست کلید رمز توا نا یی
گر بنگری به د فتر د ا نا یی/ خوشتر ز عشق نیست ، ا لفبا یی

گفتا رعشق
کا ش یکشب ، ماهرانه ، خانه می آراستم
دانه دانه ،  بوسه ها را بر لب ات می کاشتم
در ضمیرعشوه ات ، گفتارعشق می یافتم
بر سریر شانه ات ، سر را رها می داشتم

د و ستد ا رعشق
ما ، نسل ضربه دیده ز پرگار_نفرت ا یم
ما ، ازبرای_نسل_ بشردرس_عبرت ا یم
با شد د یا رو کلبه ی ما ، پر شود زمهر
ما ، د وستدا ر_ حربه ی عشق و مسرت ا یم

چشم ها یش
در آ ن لحظه  که ا فکند چشم ها یش
به  چشما ن _ همیشه عا شق _ من
کجا دانست  برق_ آ ن  نگا ه ا ش
د مد خورشید  صبح صا د ق _ من

ا ندازه ی عشق
مپرس دیگر مرا ز انداز ه ی  عشق/ که من آن قد و با لا دوست دا رم
و عشق  من  د ر ا ین  د نیا نگنجد/ ترا ، بر تر ز د نیا د و ست دا رم

نشای عشق
دیر آ مدی چرا به سراغ ما/ آ را م جان و چشم و چراغ ما
برکن ز ریشه بوته علف ها را/ بنشان نشای عشق به باغ ما

شا ید
ای مه نیا مد ی و دل  آ زردی/ آ نشب بسی هوای تو در سر بود
شا ید که ره به کوی دگر بردی/ آ نجا که محفلی خوش و برتربود

در راه عشق
خواهم ترا به سینه بیفشا رم / سر را به را ه عشق تو بسپارم
پا در دیار وصل تو بگذ ا رم / آن پرده را ز فاصله  بردارم

صبح عشق
هر صبح با خیا ل تو بیدا ر می شو م
در پا کی هوا ی تو هشیا ر می شو م
دل بسته ام ز راه سلا مت  به کوی تو
یعنی که من  بدون تو بیمار می شوم

کا رعشق
زنجیرعشق _ا و ست که بر پا ی_ ا ین د ل ا ست
ا و بی خبر ز حا ل_ د ل ا ست و چه غا فل ا ست
گفتیم که ا ین جنون ، همه نا شی ز عشق _ ا و ست
گفت ا و که کا ر_ عشق ، نه کا ر_ یک عا قل ا ست

دکتر منوچهر سعادت نوری

بر گرفته از مجموعه سرودههای زنجیرها
[1]