حتما فيلم «الهام» با دکاپریئو را ميشناسيد. موضوع آن مهندسي كاشتن يك ايده در ذهنيت ناخودآگاه انسان هنگام خواب است تا با آن ایده تحولات بزرگ حاصل شوند. فلسفه اين فيلم در اين جمله نهفنه است: "هيچ چيز نيرومندتر از يك «ايده» نيست" و براستي كه چنين است. دلالت آن را در تاریخ فلسفه غرب از «ایده» افلاطون یونانی تا نقد آن «ایده» توسط نیچه آلمانی میتوان یافت... باري، شنبه گذشته لحضاتي قبل از شروع كنسرت داريوش و فرامرز اصلاني در لاهه (هلند) برخوردم به شو اِسلايد بر بالاي صحنه كه با زباني ساده ولي پرمعنا – اینبار بجای تبلیغ برنج و قُرص لاغری - مفاد إعلاميه حقوق بشر را چه بسا رقصان با بیت ديسكوئی «دختر شیک، جیگر طلا» به نمايش ميگذاشت.

متعجب رفتم بفكر.

آخر این اولین باری است که میبینم امور سیاسی این چنین با تفریحاتی چون کنسرت آمیخته شده است. معمولا اول و آخر کنسرتهای ایرانی بیش از قِر با هم و غُر از هم نیست. بعد از فریدون فرخزاد همیشه جاودان، کمیاب بودند آنانی که توده های قِری را با انتقاداتی بامزه ولی برنده بفکر فراخوانند. بعد از فرخزاد، داریوش جزء سیاسی ترین خواننده گان خارج از کشور است. پاسی بعد از شنیدن نوع ادبیات برگزارکننده کنسرت در آغاز برنامه مطمعن شدم که انتخاب نمایش این اسلایدها حتما با سُنبه پُر زور بخصوص داریوش تحمیل شده است.

در طول سی دقیقه شو اسلایدها از خود می پرسیدم: "آيا انتخاب نمايش اين اسلايدها پژواك همان گفتمان قالب در جامع مدنی ايرانيان نيست؟" گفتمانی كه با «جنبش سبز» خود را بجاي «دوران طلايي امام» به موسوي تحميل نمود، موسوي را مقابل ولي مطلقه فقيه إسلامي سرشاخ كرد و ميخ «حقوق بشر» را به تابوت اسلام سياسي - حتي از جنس متناقض اسلام رحماني اش - آنچنان فرو آورد که آآآخ خاتمی ها خفتانه دزدکی رای دادن به ولی فقیه بود.

این گفتمان قالب چیزی جز باورمندی به «ایده» حقوق بشر نیست که بنظر می آید تا این حد به جامع مدنی ایران رسوخ کرده است. کاشتن این «ایده» در انقلاب مشروطیت و رشد آن حتی در سه دهه مُلایان آنچنان به باروری رسیده است که برای بدست آوردن تحولات کلان در ایران لازم به عملی کردن فیلم «الهام» نیست، کافی است که تلفیق کنیم پیام «حقوق بشر» را با قِر «جیگر طلا»!