در آن خنکای پگاه آخر اسفند

قندیل‌های بلورین،

                    -این

                        گردن آویزکان  با د‌های کولی البرز-

کم کم ز شرم آفتاب

                         آب می‌‌شدند؛

و خاک تشنه گرمای نور را

                               زسر انگشت پر سخاوت خورشید

                                                                 چکه چکه می‌‌مکید.

*

سکوت خیابان در انتظار سرود سیره و سار بود

و سرما، به سا یه سار کوچه‌ی بن بست

چشم انتظار لحظه‌ی بدرود.

*

خاک باغچه دلش هوای بنفشه داشت

و من دلم پر از اشتیاق به اوج پریدن بود.

***

در آن خنکای پگاه آخر اسفند

بهار خرامنده می‌‌آمد از فراز کوه دماوند

و من بشارت دادم شادمانه به ماهیان حوض

                                             مقدم میمونش را

و ترک خورد ناگهان بلور نازک یخ ز رقص شادیانه‌ی ماهی‌ و نور

و روشنی به عمیق آبگینه تراوش کرد.

*

آری، بهار می‌‌آمد و به میمنتش

دل آب و آینه روشن بود؛

و من دلم -چو چنگ نکیسا-

                           در اشتیاق سرودن بود.

*

باری، در آن تجلی‌ فرخنده

من و گیاه و باغچه و حوض و پرنده

-همه هلهله خوان، همه دست افشان-

جمله رفتیم به پیشباز تازه عروس

و سلام گفتیم و مبارک باد

و صد سال به سال ها‌ی خوش آرزو کردیم؛

و خانه پر از عشق شد،

                         کوچه‌ها پر از آغوش

و شهر خفته شکفت ناگهان به بانگ نوشانوش.

*****

آه، چه خجسته پی‌،

چه با شکوه و جلال بود آن سال

                              استقبال بهار؛

آن سال......

             وقتی‌ که خاک،خاک وطن بود

             وقتی‌ که خانه، خانه‌ی من بود.

                                                            *******

جهانگیر صداقت فر