روزی خواهد آمد
که فلق آفاق سحر را در پنبه زاران ِ ابر
با سرخابه ی گلبرگ سوری می خواهد آراست
و برمنقار نقره فام سپیده نُقـل یاس می شکفد
و در معرض نوازش خورشید
چمنزار، سفره ی سبز نشاط می خواهد گسترد.
روزی خواهد آمد
که از آغوش نسیم
شمیم عشق می تراود
که ناقوس
هم آواز گلبانگ خروس می شود
وگلدسته نایستان ِ اذان آشتی است.
و در آن مقدس ترین روز
نماز صبح کنیسه از التماس و تضرع تهی می خواهد بود
و من در آستان آن طلوع خجسته
به پیشباز مزامیر داود
غزلی به قافیه ی عشق می خواهم سرود.
جهانگیر صداقت فر
لوس آنجلس
15 مارچ 2009
| Recently by Jahangir Sedaghatfar | Comments | Date |
|---|---|---|
| Oh, how I wish | 1 | Nov 18, 2012 |
شراره‌ی کبریتِ بهانه | - | Nov 02, 2012 |
نقش آفرین | 3 | Sep 29, 2012 |
