دل_ ما 
    
نشاندیم بسا کاویانی درفش
به هر جای یک "میس"_  خوش رنگ و بو

سواره بر آن اسب_ زیبای رخش
به پختیم کباب و خورشت و ، لبو

ذره ای ماست و خیار چو دادیم به او
ناگهان دیدیم ماییم و "میس" زیر پتو

تا که "میس" گفت آخ و زد جیغ_ بنفش
دعوتش کردیم که نوشد زان سبو

چو نکه آن می را بخورد و حال کرد
خواند او این شعر "هاتف" ، روبرو

" ای فدای تو هم دل و هم جان
وی نثار رهت هم این و هم آن

از تو ای دوست نگسلم پیوند
ور به تیغم برند بند از بند

که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو" ...

دلبران دگر_ ما، همه داشتند گٔل_ ناز
 دل_ ما لیک هنوزست سوی_ ناز ناز_ او !!!
 

همه ی ایرانیان

چند یاد آوری
۱ - "هاتفی" منسوب  به هاتف است. هاتف در لغت نامه دهخدا : آوازدهنده . خواننده . آوازکننده . آوازدهنده ای که خود او را نبینی
۲ - منظور از "هاتف" هاتف اصفهانی از شعرای نامدار ایران در زمان افشاریه و زندیه است که ترجیع بند "که یکی هست و هیچ نیست جز او، وحده لااله الاهو" وی بسیار معروف است.
۳ - قسمتی از این شعر قبلا در بخش کامنت در وبلاگ جناب فرامرز منعکس شده است:
//www.iranian.com/main/blog/faramarz/threat-protest-istanbul-meeting-0 [1]

نظر شما چیست؟