شما را بی اجازه آقا
زی زی فوفولو خطاب می کنم
و می گویم آخر زی زی
شده تا حالا پروانه ای
کمبود کرم بودن و کرم ماندن
داشته باشد؟ تا حالا دیده ای فوفولو
که پروانه ای برای کرم شدن حسرت بکشد؟


کس من زی زی
به محض زاده شدن پروانه شد
از پیله ی هستی در آمد
و بالهای گوشتی اش را به پهنای زیستن گشود
بعد پاهای ظریف و بندبازش را فرو کرد
میان گل ران هایم و میان بال ها
بدن حساسش است، نهاده
با قلبی برجسته:
چوچوله ای
که شاخک های جاذبه از آن می رویند—


شاخک های عشق و میل
که کرم شب تاب تو را فوفولو
از خواب بلند می کند و سرش را
از پیله ی مسیحی اش بیرون می کشد
به تمنای تپیدن لذت
که چیزی نیست
جز همان وزش بطئی و ظریف نسیم بالیدن من
و به سمت پروانه ام
آنش را
چون سایه ای دراز می کند
و پرواز می دهد .....


اما این کرم تو، ای دل غافل
یعنی از بد روزگار، این سایه ی تو
هیچ گاه پروانه نتواند شد... و این
انتهای ناکامی است.


حالا بگو، یعنی بنال:
ناکامی سهم من است یا سهم تو؟
و این تویی یا من، آقای سایه ها
که آنی دارد
وقتی تنها پروانه ها زاییدن می توانند
وقتی تنها پروانه ها
گشودن راستین امتدادهای هستی می کنند؟


حالا بگو حسرت این سیب گوشتالوی پر خون
که خیالش به آبداری بدن پروانه ام است
مال من است یا مال تو ؟
حسرت نتوانستن؟ کمبود بالیدن؟
و این محکومیت ابدی به سایه گردانی که تو خوب
اسطوره ها و سمبل هایش را می دانی
و چیده ای روی میز یکپارچه ی کارت
و بر کاناپه ی سرخی که سایه ات را
رویش بر بدن های زنانه دراز می کردی
غافل از این که حدود ذاتی قد کشیدن تو
مایل و محصور به حدود وهم ضخیمت
از توسعه ی فریبنده ی آن روان-سایه ی لاغر
و بی گوشت و خون توست؟


بنال دیگر روانی،
زی زی فوفولو؟


نیلوفر شیدمهر استراکوا
بالش شعر: 22 جون 2012


الهام یا تپیدن میل: جمعه 15 جون با دیدن مجسمه ای در موزه ی هنرهای زیبای مونترال که تصویرش پیوست شعر است.