یکدم گمان مبر ز خیال تو غافلم

بنشتم آّر خموش خدا داند و دلم

چرا "همه ایرانیان" را از ما گرفتند؟

چندی پیش بیاد دوست ممنوع شده خویش یعنی جناب "همه ایرانیان" بلاگی متشر کردم که می‌‌توانید مجدداً آنرا رؤیت نمایید.

//www.iranian.com/main/blog/anglophile/all-iranians-conscientious-voice-silenced [1] 

ولی‌ ایشان و همچنین بسیاری از دوستان دیگر ممنوع القلم باقی‌ مانده‌اند. چرا؟ در قدیم به غیر از کسانی‌ که مرتکب جنایات عظیمی‌ شده بودند و یا قصد برندازی نظام حاکم را داشته و حاضر به توبه هم نبودند پس از گذراندن مدتی‌ در اوین و قصر و قزل قلعه و خوردن چند سیلی‌ و تحمل چند نوبت کفّ پایی و فحش و ناسزا بالاخره آزاد میشدند و برمی‌ گشتند سر کار و زندگی‌ و زن و بچه‌شان - تا نوبت بعد!

سوال من از آقایان جاوید، امین و سایرین اینست: آیا عدالت شما کمتر از عدالت ساواک انعطاف پذیر است؟ حداقل محرم علی‌ خان یه اخطاری میداد، چند تا مقاله رو خط خطی‌ میکرد، تازه اگر صاحب مقاله تعهدی میداد که دیگر آن چنین ننویسد باز هم به او اجازه میداد که قلم فرسأیی کند.

به کدامین جرم غیر بخشودنی و یا مکرری و یا و به کدامین جنایتی شخصی‌ مثل "همه ایرانیان" باید محروم از نگارش شود؟

شما که می‌‌خواهید سر مشق و مدلی از ژورنالیسم دموکراتیک باشید بد نیست حرف خود را به پایه عمل هم بنشانید.

"همه ایرانیان" را به میان ایرانیان باز گردانید.