بخشی از مقاله که در آن مدرس با سلطان عثمانی دیدار می کند: "که امپراطور عثمانی دستور میدهد که «چای عجم» بیاورند، که زنده یاد مدرس پاسخ میدهد ما ایرانی هستیم و نه عجم! سپس امپراطور روی به مدرس که چرا نبایست ما ها «متحد الباس» باشیم، و دوباره مدرس پاسخ میدهد که متُحد الباس کاری از پیش نمی برد، چرا نبایست «متُحد الدل» بود و بی درنگ اضافه می افزاید که دشمن ما دارنده ی هر دینی باشد، به هنگامی که نمایان شد از سر کوه، او را میزنیم و اگر «مسلمان بود» در قبرستانهای مسلمانان به خاک سپرده می شود، و گرنه در دیگر قبرستانی، اینگونه دشمن را در هر لباس و دینی یادآور امپراطور عثمانی میکند!؟"
همانطور که در بخش کامنتها می بینید سلطنت طلبان، مطابق معمول، سحت بی اخلاق، بر مدرس تاختند. این پاسخ کوتاه را نوشتم:
ملک الشعرای بهار مدرس را بهترین سیاستمدار ایران در شش قرن اخیر و بعد از خواجه نظام الملک می داند ولی همین مدرس را بدستور رضا شاه به قتل رساندند. به چه علت؟ به این علت که استبداد را بر نمی تافت و از معدود مشروطه خواهانی، چون مصدق بود، که سختی های راه مانع نشده بود که از هدف مردم سالاری در ایران مستقل دست بر دارد. بسیار زود متوجه شده بود که استقلال و آزادی دو روی یک سکه هستند و نمی شود یکی را بدون دیگری داشت. دکترین موارنه منفی/عدمی در این رابطه بود که اندیشه راهنمای مبارزات سیاسی او و مصدق را تشکیل داد.
با رضا شاه هم سخت مخالف بود هم به این علت که بوسیله کودتای انگلیسی بر سر کار آمده بود و هم اینکه با تحمیل استبداد خونین خود مانع به نتیجه رسیدن انقلاب مشروطه شده بود.
یکی از افرادی که مدرس را به قتل رسانده بود، بعدها در پشیمانی داستان چگونگی او را به قتل رساندن به پدرم در زندان گفته بود. پدرم بارها این داستان را تعریف کرد. می گفت که با چند نفر دیگر برای کشتن او به دهی که قبلا تبعید شده بود رفتند ( اسم ده الان یادم نیست.) ماه رمضان بود و در خانه اش در چای سم ریخته و از او خواستند که سر بکشد. مدرس گفت صبر کنند تا افطار شود تا روزه اش شکسته نشود. پذیرفتند و بعد از افطار سم را سر کشید و به نماز ایستاد. می گفت صبر کردند تا سم اثر کند ولی خبری نشد و برای همین برخواستند و سر نماز با عمامه اش او را خفه کردند.
https://balatarin.com/permlink/2012/12/2/3210263 [1]