امروز چشم تهراني­ها به روزنامه­ي خورشيد روشن شد! نمي­دانم فقط بخت ما پايتخت­نشينان بلندست كه نخستين شماره­ي اين روزنامه را ديديم يا ايرانيان ديگر هم توانستند خورشيد را ببينند.

صاحب­امتياز روزنامه، سازمان تامين اجتماعي­ست و رييس شوراي سياستگزاري آن، محسن احمدي و البته در شگفتم كه با سخت­گيري­هاي شوراي نظارت بر مطبوعات، چگونه نام مديرمسئول آن درج نشده است. قديمي­ها مي­گفتند: «پول داشته باشد؛ رو سبيل شاه، نقاره بزن.» حالا بايد گفت: «قدرت داشته باش؛ رو سبيل شوراي نظارت بر مطبوعات نقاره بزن.»

روزنامه­ي خورشيد به شيوه­ي روزنامه­ي شرق، در صفحه­هايي جداگانه منتشر شده؛ به گونه­اي كه براي هر كدام از سرويس­هاي اجتماعي، ورزشي، اقتصادي و فرهنگي چهار صفحه در نظر گرفته­اند. به نظر مي­رسد محتواي روزنامه، آگاهانه و عامدانه به دور از درگيري­هاي روزمره­ي سياسي، جهت­گيري شده تا شايد با جلب توجه مخاطبان خسته از اين گونه درگيري­ها، به كار روز مبادا بيايد. نكته­ي مويد اين ادعاي من، امتياز روزنامه است كه اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و ورزشي عنوان شده و خبري از سياسي در آن نيست.

خيلي گشتم تا شايد در ميان نام روزنامه­نگاران، نام آشنايي ببينم كه البته جز نام چند كارگزار دولتي و مجيد تفرشي، نام آشناي ديگري نديدم. حدس مي­زنم اين تفرشي، همان تفرشي مقيم انگلستان باشد كه پيگير انتشار آرشيو ملي بريتانيا بود. نام او هم با عنوان كارشناس ارشد وزارت امور خارجه آمده است. تعجب كردم؛ چون تا اين لحظه گمان مي­كردم كه تفرشي تنها در كار پ‍ژوهشست و نمي­دانستم كه كارشناس ارشد وزارت امور خارجه هم شده است.

با يك شماره نمي­توان به داوري درباره­ي اين روزنامه پرداخت؛ پس بايد منتظر بود و ادامه­ي كار را ديد. اما چند نكته را نانوشته نمي­گذارم.

نخست اين كه من از هر گونه رسانه­ي دولتي بيزارم. چه دولت، دولت اصلاح­طلب سيدمحمد خاتمي باشد و چه دولت نوبنيادگراي محمود احمدي­نژاد. حتا اگر حكومتي دموكراتيك بر سر كار باشد، باز هم معتقدم كه دولت نبايد هيچ رسانه­اي را در اختيار بگيرد.

دوم اين كه اين گونه روزنامه­هاي دولتي، علي­رغم ادعاي جهت­گيري­هاي اجتماعي در محتوا، بيش از آن كه دغدغه­هاي اجتماعي داشته باشند، دغدغه­ي سياسي دارند. به زودي زود خواهيم ديد كه به گفته­ي حافظ، پري­چهره تاب مستوري ندارد. كمي صبر كنيم تا زمان انتخابات برسد، آن وقت خواهيم ديد كه روزنامه­ي خورشيد در پيگيري سياسي گردانندگانش، گوي رقابت از روزنامه­هاي حزبي خواهد ربود.

و در آخر بايد نوشت كه راه­اندازي و يا گرداندن روزنامه از سوي چه بنيادگرايان و چه نسل تازه به قدرت رسيده­ي آنان، يعني نوبنيادگرايان، كار تازه­اي نيست. تجربه­هاي قبلي را مي­توان ديد. نگاهي به روزنامه­هاي  رسالت، جوان، جام­جم و ... بياندازيد تا پي به پيش­داوري شتاب­زده­ي من ببريد.