سرودی که در نیمه شب میتوانش خواند،

بی‌ آنکه هم آواز بوف باشیم

پلک فرو بسته یارای آفتابش نیست

در تعبیر خواب خسوف باشیم       

***

زمستان قوز کرده در پالتوی خویش

پائیز هرزه گرد را ملامت نمیکند

تندباد صبحگاه درین کوچه بیش از این

با مشت فشان خاک، سلام ات نمیکند  

***

سربازان نبرد قدیم در قهوه خانه ها

نقال شاهنامه را خمیازه میکشند

پسربچه‌های عصر پیژامه و تفنگ

از جنگ در ذهن طرحی تازه میکشند

***

من در تناوب زمین خوردن و بلند شدن

زخم‌های خویش را پاداش داده ام

و در یکباره بلند خوردن و زمین شدن

 تمام اصرار مرگ را فاش داده ام

***

آی ورق پاره‌های دفتر خاطرات من

از گذشته‌های خط خورده هم یاد کنید

از نای واژه واژه‌های خویش

این درد لخت را فریاد کنید