این روزها کار و بارم شده

که کابوسهایم را اتو کنم

خوابهایی که در آنها قوز کرده روی زمین

اتو می کنم چینهای صورت مادرم را

شب تا صبح، و قلب مچاله ی خودم

و نقشه ی چروک دنیا را

و پلیهای نامرتب نمودارهای اقتصادی

و تن مرده ی پدرم

و زندگی ِ تا خورده ی همه ی آنهایی را  

که هر صبح مثل من

با یک ترس سوزاننده از خواب بیدار می شوند انگار

آنکه وعده ی آینده ای صاف و صوف را داده بود

اتو را روشن روی بدنشان گذاشته

و خودش را از پنجره

پرت کرده تا از این همه کار چرک و چروک

راحت شود.  
 

نیلوفر شیدمهر – نوامبر

2008