دانی که شهر بی تو مراحبس می شود/آوارگی وکوه و بیابانم آرزوست
زین همرهان سست عناصردلم گرفت/ شیرخدا و رستم دستانم آرزوست : مولوی

شهر_خاموش من آن روح_ بهارانت کو؟ شور و شیدایی_ انبوه_ هزارانت کو؟
می خزد در رگ هر برگ تو خوناب خزان/ نکهت صبحدم و بوی بهارانت کو؟
کوی و بازار_ تو میدان_ سپاه_ دشمن/ شیهه ی ا سب و هیاهوی سوارانت کو؟
آ سمانت همه جا سقف یکی زندان است/ روشنای_سحر_این شب_تارانت کو؟ شفیعی کد کنی

در شهر ناشناخته اي پرسه مي زدم/ ديوارهاي شهر مرا مي شناختند/ اما ز آشنايي خود دم نمي زدند/ گويي نقاب ترس به رخساره داشتند/ من جز سكوت خويش ، نقابي نداشتم: نادر نادرپور

این قهقرابه کجامی کشاندم/دراین هوای دوزخی شهر/هر سوکه می روم نفسی خوش نیست/هرآشنا وغریبی که می رسد/ گوید درین دیارکسی خوش نیست/هریک به انتظار/درحدانفجار/ امروزه شهر_ من رخت سیاه داردوگریان وخسته است/ بغضی زخا طره به گلوها نشسته است : منوچهر سعا دت نوری

بر قلب آن دیار که پیوسته یاد ماست/ دلبسته مانده ایم که روزی سفر‌کنیم/ آنجا که سینه چاک، بگردیم گرد شهر/ از یک سبوی پاک ، لب تشنه ، تر‌کنیم: منوچهر سعادت نوری