xxx

پند زند گی
غیرنام نیک ، چیزی درجها ن هرگز مخواه
جزصد ا قت ، راه د یگردرمیا ن آخر مپوی
صا د قا نه ، عا شق د لد ا ده یا معشوق با ش
عاشقا نه ، رازدل راجزبه او با کس مگوی
در هوای عشق دلبر هر نفس را تازه ساز
غیر عطر روی او عطر گل دیگر مبوی
دوست باش و نیک با همسایه اما هیچگاه
جامه‌ ی نا پا ک خود را نزد همسایه مشوی
هر زما ن و هر مکا ن با یا د ا يرا ن زیست کن
لیک حل مشکل ا يران ز بیگا نه مجوی
دکترمنوچهر سعا دت نوری
تهران ،ایران ۱۹۷۸ 

ز نجیر ز ند گی
زنهار که ا ین عمر نه یک باز ی نرد ا ست
ز نجیره‌ ی عشق ا ست و غم و شا دی و د رد ا ست
بنگر ‌تو برا ین چرخ  و بر ا ین گرد ش هستی
کا ور د گه و پهنه ی ر ز م ا ست و نبرد ا ست
دکترمنوچهر سعا دت نوری
تهران، ایران ۱۹۸۰

صفحا ت کتا ب زند گی
تا برکتا ب_ عمر_خود و ما کنی مرور
یک ژاژ صفحه  را بگشا ئی ا ز آ ن میا ن
خیره شوی بر آ ن و بخوا نی همه سطور
چشما ن ، چرا  ز صفحه ی زیبا کنی نها ن ؟
دکترمنوچهر سعادت نوری
تهران، ایران ۱۹۸۲ 

سرگذ شت زند گی
شصت وشش سالی شد واز سر، گذ شت
عمرما ا فسا نه بود و سرگذ شت
خواب بود‌یم درعدم درحا ل خویش
سرخوش از افکا ر وازا فعا ل خویش
خفته بود ‌یم همچنا ن آ سود ه با ل
فا رغ  ا ز  زنجیره ‌ ی امیا ل خویش
ا و  به  ما ا ز نیستی ، هستی نمود
را ه  عشق  و با د ‌ه ی  مستی نمود
ما هما ن د م  ، وا له‌  و شید ا شد ‌یم
عا شق  هر  چه  رخ  زیبا شد ‌یم
عشق  آ مد ، با هزاران  توشه را ه
شعله‌ ای شد ، سقف د ل را جا ‌یگا ه
د ا د بر ما ، نعمت  صبر گرا ن
بر فرا ز  و  د ر فرود  ا ین جها ن
چشم_د ل را ، روی هر خط  د وختیم
بس کتیبه ، بس  کتا ب  آ موختیم
حکمت  و علم  و  کلا م  و نقد  ر ا
د ر د رون  سینه  بس ا ند وختیم
موج عمرما ، چو  ا وج سی  رسید
زند گی شد ، صد خروش و بس ا مید
ها ن چه نیکو مرد ما نی ، د ید ه شد
یا  که  شرح  بخرد ا ن، بشنید ه  شد
قلب د نیا ، آ ن زما ن ها بود پا ک
آ نچه شد ورد زبا ن ، بود آب وخا ک
لفظ ا يرا ن ، مظهر فرهنگ و نا م
سوی عرش و تا  ثر یا ، د ا شت  گا م
مرد ما ن  بو د ند به  ر ا ه وحا ل خویش
قا د ر و آ گا ه ، براعما ل خویش
نی زمهمیزی خبربود ونی ازقداره ای
نی پی بیچا دری، شایسته ی کفاره ای
چون چهل سا لی ،حیا ت ما گذ شت
چرخ گرد ون، شیوه ی د یگر به گشت
عصر و عهد كهنه ا ی ، آ مد  پد ید
خیل  خو نخو ا ر پلید ی ،  سر ر سید
حکم  و  ا مر  و  قا لب_ نا مرد می
غا لب  آ مد ،  بر  جها ن_ آ د می
گوهر نا ب  فضیلت ، نیست  شد
بس رذ یلت  ،  رهگشا ی  زیست شد
گفته ی حق ، نا گها ن ا ز کیست شد
عشق ‌ها ، آ زا د ‌گی ها چیست شد
مسند و پیشه ،  بسی  بی ریشه  شد
بیشه ی  حرمت ، ا سیر تیشه  شد
د رغم ما ، روزها  شد ، شب رسید
همره  آ ن ، سوز و  آ تش ، تب رسید
ر بع قرنی رفت و ظلمت چیره گشت
چشم  د نیا  د رتحیر ،  خیره  گشت
چون  پرنده ، همچنا ن بر با ل خویش
گفته ا یم با آ سما ن ، ازحا ل خویش
ا ز میا ن رعد و برق ، آ تش فشا ن
ا ين  ند ا  پیچید ه  ا ند ر کهکشا ن
فصل سرد و با د و توفا ن ، بگذ رد
خشم  و آ سيب ز مستا ن ، بگذ رد
با پرستو ، ما بها را ن  آ وریم
چشم ، د ر  را هیم  و بر ا ين  با وریم
دکتر منوچهر سعا دت نوری
سپتامبر ۲۰۰۵، مونترال

xxxx

بر گرفته از مجموعه سروده‌های زنجیرها [1]

xx