Ali Abdolrezaei

اسید سولفوریک

یک حرف بود

ولی با لهجه های مختلف می آمد

عجله در او کفشی پراز پا داشت

چاره ای جز چشمهای دچاری که داشتم نداشت

دویدن از من آن طرف تر بود

رسیدن خانه ای که هر چه هی دور دور دورتر

درعکسی که از بس پاره شد قدیمی بود

عشق من که ازیک سال کوچکتراست

هنوز دختری ست

که یک تکه از دستم

لای پستان هاش

در ادبیاتی که داشتم می خوردم به چشم می خورد

دارم او را می خورم با چشم

و باز به دستت که کم کم می کند کلیک بر می خورم

چشمت کور!

تو اگر نمک داشتی

من نمی پریدم مثل باز وسط اسید سولفوریک

رنجی که شط می برد از فیل دل می برد زیگزاگ

شاهی که لو می رود با قلعه نیم رخی دارد که اجرای اسب می کند در حمله

برای رفع مات حضور سربازان در جمله هم لازم است هم کافی

چرا فرار؟ پس حمله!

اگر به این ول ِ بی سر تا پا از جاده با کله داده باشی دل

وآماده باشی

پشت دری که در خیالم باز کرده ام

و آمده باشی داخل از همین دری که در این سطر بسته ام

خانه از من امن تر می شود

و من

دست کم اگر دیگرنباشم گورکن

گورِ دسته جمعی فرهادی را می کَنم

که خاک بر سرش اشک می ریزد

حالا که هر چه می کند باران

تمیز نمی شود این شهر

نهر درجای دیگری می کنم رفتن

اصلن شاشیدم به هرچه لندن

...

علی عبدالرضایی