All-Iranians

هذیان (به انگلیسی: دیلوژن) از نشانه‌های جنون (روان‌پریشی) بوده به معنی اعتقاد غلط در مورد یک حقیقت خارجی است که با وجود دلایل موجه و شواهد آشکار بر علیه آن بر آن اصرار می‌شود: دانشنامهٔ آزاد ویکی‌پدیا
//fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%B0%DB%8C%D8%A7%D9%86

اما بنظر میرسد بعضی اوقات، ممکنست هذیان های شاعرانه به حقیقت نزدیک باشد!

١ - هذیان شهریار
نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم
من از دل این غار و تو از قله ی آن قاف
از دل بهم افتیم و به جانانه بگرییم
دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن
چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم
آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان
شمعیم که در گوشه کاشانه بگرییم
من نیز چو تو شاعر افسانه خویشم
بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم
از جوش و خروش خم وخمخانه خبر نیست
با جوش و خروش خم و خمخانه بگرییم
با وحشت دیوانه بخندیم و نهانی
در فاجعه ی حکمت فرزانه بگرییم
با چشم صدف خیز که بر گردن ایام
خرمهره ببینیم و به دردانه بگرییم
بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار
جغدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم
پروانه نبودیم در این مشعله باری
شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم
بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما
با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم
بگذار به هذیان تو ، طفلانه بگرییم
ما هم به تب طفل ، طبیبانه بگرییم : شهریار
//ganjoor.net/shahriar/gozidegh/sh102/

٢ - هذیان ترکان
 بزرگی ز اهل ادب ، بی بدیل 
مرا گفت شرحی زرب جلیل

که او بی گمان رنج بسیار برد                     
زپی هر دو عالمش هستی سپرد

از ان پس بیاسود و بس باده خورد                  
بسی لذت از صنعت خویش برد         

گذشت و پس از سالهای بلند                        
ز بیکاری و کاهلی شد نژند

ندا داد بر آن ملک جبرئیل                        
که نزد وی آرد جناب خلبل

چو اندر شدند آندو نزد خدا                        
همی بی خبر زانچه آید ندا

خداوند فرمود ای نامدار                           
تو فرزندت اسحاق نزد من آر

که بشنیده ام حسن رویش زیاد                  
مرا شوق نزدیکی اش پی نهاد

گر اینسان تو راضی نمائی مرا                     
دهم مال و مکنت فراوان ترا

چنین کرد وز آن بعد قوم یهود                     
بشد مالک آنچه در دهر بود

دگر شب همان رب رحمان رحیم                  
هوس کرد گردد مسیحش ندیم

بدو گفت آن مریم باکره                        
همان مادرت کو بود ساحره

که گوید که بی مرد زاده ترا                     
و یا عامل کار کرده ، مرا

هوس امشب آمد که چون شب چره               
در اغوش گیرم ، ورا یکسره

به قومت دهم  هدیه ای جاودان               
که گردند مشهور در هر زمان

زتو پیروانت به علم  و هنر               
به دیگر خلایق بگردند ، سر

توافق شد و گشت روز دگر                  
ورا پیروان ، پر زعلم و هنر

از این قصه ی نغز چندی گذشت                     
دگر باره ، الله هوسباز گشت

محمد پیمبر به ذهنش رسید                  
که در کودکی و صف او را شنید

فرستاد جبرییل را نزد وی                     
تمنای خود را چنین کرد پی

که گر امشب آئی به خلوت مرا               
به قومت دهم ، کوفه و مکه را

علاوه بر آن ، هر چه باغ است و بر            
به یاران تو میدهم ، پر ثمر

محمد بر آشفت زین بد سگا ل               
به شمشیر زد دست ، بهر قتال

که تو نیستی الله ، یار من                                 
سراینده ی سوره در غار من

تو جاسوس دشمن بدی بی گمان                        
که اسرار من ، لو دهی هر زمان

کنون سر کنم از تن تو جدا                           
دگر جا نزن خویش ، جای_ خدا

بر آشفت الله از این جاهلی                        
فرستاد بر او جزای جلی

همان تیغ از دست او ، اوفتاد                           
زخشم خداوند و بر وی ، عناد

همه قوم اورا ، به صحرا سپرد                        
چو بزمجه کان از کلان تا به خرد

محمد چو و ضعی اسف بار دید                     
ز تصمیم خود ، جامه بر تن درید

سرش بر زمین و ته اش بر هوا                     
تمنای بخشش نمود از خدا

به هر روز زآن پس ، ده و هفت بار                     
سرش بر زمین ، ته هوا ، بیقرار

که شاید خدا ، آید و گا..ش                     
ز لطفش شود بیشتر عایدش

و قومش نگون بخت و بی اعتبار                  
زپی سر زمین ، ته هوا سجده وار

که شاید ، خداوند رحمی کند                           
به گیتی ، مکانی به انان دهد

ولی حی_ جبار و مکارشان                        
بکرده بتر ، بی گمان کارشان : سیروس ترکان
//www.iran-chabar.de/printfriendly.jsp?essayId=43564

نظر شما چیست؟

xxxxxxxxxxxxxxx