Pro Democracy Movement of Iran (PDMI)

 

پناهندگان ایرانی -- فاجعه حقوق بشر

نوشته: دکتر آرش ایراندوست
با همکاری: والتن مارتین و دکتر گیلسپی فعالین حقوق بشر
ترجمهٔ به فارسی:  پروین ایراندوست

 

 بنا بر آمار اعلام شده کمیسیون عالی‌ سازمان ملل در امور پناهندگان، ایرانیها ۱۹% کلّ پناه جویان در
کشور

 

ترکیه را تشکیل
میدهند.  بعد از شروع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸، قانونی شدن مجازات کیفری
در سال ۱۳۸۷ و اجرای اعدام برای جرم ارتداد، و به خصوص بعد از تقلب در
انتخابات ۱۳۸۸، ایرانی‌‌ها با اعداد کثیری با فرار از ایران در
جستجوی پناهندگی در کشور‌های دیگر شدند.  گزارش روند جهانی‌ از طرف کمیسیون عالی‌ سازمان ملل
در امور پناهندگان تصویر بسیار وخیمی از وضع پناهندگان در سال ۲۰۱۰ را
نمایان می‌کند.  شماره پناهندگان در سراسر جهان به بیش از ۴۳ میلیون رسیده
است.  تنها در ترکیه، کمیسیون عالی‌ سازمان ملل در امور پناهندگان ۱۰،۳۵۰ پناهجو و ۵،۹۸۷ پناهنده
سیاسی را در سال ۲۰۰۹ ثبت نام کرده است. پیشبینی‌ میشود که شماره پناه
جویان ثبت شده ایرانی‌ در سالهای ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ دو برابر بشود.  این شماره به
ترتیب به ۲،۲۳۰ و ۵،۵۵۰ نفر می‌رسد.  تعداد پناه جویان ثبت نشده ایرانی‌
در ترکیه به همین اندازه نیزتخمین شده است.

 

پناهجویان ایرانی‌ از شکنجه و آزار فرار کرده اند.  همه چیز
را حتی خانه و خانواده خود را از دست داده اند.  پناه جویان در تبعید هیچ
فرصتی برای کار کردن و یا فرستادن فرزندان خود به مدرسه ندارند.  تنها
آرزوی آنها این است که در صلح و آرامش زندگی‌ کنند با اینحال فقط شمار
بسیار کمی‌ از آنها پذیرش پناهندگی را دریافت میکنند؛ اکثر آنها در شرایط
بحرانی باید در انتظار پذیرش پرونده  خود از طرف کمیسیون عالی‌ سازمان ملل
در امور پناهندگان زندگی‌ کنند.

 

مدارک
منتشر شده نشان میدهد که برخورد خشونت آمیز ماموران نظام با مردم معترض به
نتایج انتخابات سال گذشته به دستور مستیقیم آقای خامنه‌ای انجام شد.  در
این برخورد‌ها به عده ای  تیر اندازی شد و بسیاری دستگیر، شکنجه، تجاوز و
حتی کشته شدند.  بسیاری از معترضین از ترس دستگیری، زندان، و کشته شدن به
دلیل جرمهای ساختگی مثل خائن و یا جاسوس خارجی‌ و یا بر انداز مجبور به
فرار از ایران شدند.  در پی‌ انتخابات ۲۲ خرداد، رژیم مجموعه‌ای از عملیات
را برای شناسایی و دستگیری معترضین پیاده کرد.  رژیم نگران از اینکه شرح
شکنجه، آزار، و تجاوز که بر علیه معترضین انجام شد به گوش حضار بیشتری در
دنیا برسد، هزاران مأمور اطلاعات لباس شخصی‌ را در ترکیه و کشور‌های همسایه
قرار داده تا پناهجویان را زیر نظر داشته باشند، به آنها حمله کنند و
بترسانند.  آن عده که موفق میشوند که به وسیله مأمورین نظام شناسایی
نشوند، زندگی‌ را در فقر،  ترس، و شرایط  تیره   میگذرانند.

 

ترکیه به دلیل نخواستن ویزا برای ایرانی‌‌ها به عنوان
کشور اصلی‌ برای پناه جویان ظاهر شده است.  ایرانی‌‌ها بعد از ترکیه به
دلیل نخواستن ویزا برای ایرانی‌‌ها به عنوان کشور اصلی‌ برای پناه جویان
ظاهر شده است.  ایرانی‌‌ها بعد از اینکه وارد ترکیه شدند مستقیماً از
مقامات ترکی و یا از طریق دفتر سازمان ملل درخواست پناهندگی میکنند.  مطابق
کنوانسیون ژنو در سال ۱۹۵۱، ترکیه نمیتواند خودش کشور پناه دهنده باشد
بنابر این اگر درخواست پناهندگی آنان مورد قبول سازمان ملل واقع شد در کشور سومی‌ ساکن میشوند.

 

پروسه
درخواست پرونده یک پناهجو به طور متوسط به دلایل گوناگون بین ۱ تا ۳ سال
طول می‌کشد ولی‌ بعضی از پناه جویان مدت بسیار طولانی تری از ۳ سال منتظر
پذیرش درخواست خود هستند.  علاوه بر کمبود فرصت کاریابی و مشکلات مالی‌ در
ترکیه، پناه جویان با خصومت مردم هم روبرو هستند.  بسیاری از پناه جویان که
از شکنجه و زخم گلوله زجر میکشند امکان  دسترسی به خدمات پزشکی‌ را
ندارند. مخصوصا شرایط بچه‌ها  که اجازه مدرسه رفتن ندارند، هم جنس گرایان
به خاطر نگاه جامعه به آنها به عنوان فاسد ین اخلاقی‌ و مرتد‌ها به سبب
گناه بزرگ برگشت از اسلام به مراتب بد تر می‌باشد. علاوه بر این، دولت
ترکیه هر ۶ ماه ۲۲۷ دلار بابت مالیات اقامت و ۹۳ دلار هم برای فرایند اسناد
و کتاب راهنما از پناه جویان طلب می‌کند.   

 

 بسیاری از
پناه جویان سیاسی که درخواست آنها برای پناهندگی رد میشود و یا قبل از
درخواست دستگیر میشوند و نمیتوانند شرایط قانونی را برای اقامت در ترکیه طی
کنند به ایران فرستاده میشوند.  تخمین زده میشود که بین سال‌های ۱۹۹۳ تا
۱۹۹۸ بیش از ۲،۰۰۰ از پناهندگان سیاسی به ایران پس فرستاده شده اند؛ بسیاری
از آنها به وسیله دولت در ایران دستگیر، شکنجه، زندانی، و اعدام شدند.  از
شمار پناه جویانی که بعد از انتخابات اخیر در ترکیه دستگیر و به ایران باز
گردانده شدند آمار دقیقی‌ در دست نیست ولی‌ همه شواهد نشان از ارقام
بالایی از این نفرات دارد. 

 

خانم مریم صبری
یکی‌ از معترضین به نتایج انتخابات  که به ادعای خود ۴ مرتبه مورد تجاوز
زندان بانان خود خانم مریم صبری، یکی‌ از معترضین به نتایج انتخابات،  که
به ادعای خود ۴ مرتبه مورد تجاوز زندان بانان خود قرار گرفت، ۲ روز بعد از
مصاحبه خود با تلویزیون بی‌بی‌سی و تکرار اتهام تجاوز در زندان جمهوری
اسلامی، در کیسری ترکیه مورد حمله قرار گرفت.  خانم صبری باور دارد که این
حمله به وسیله مقامات ایرانی‌ که پناه جویان را تحت نظارت دارند تا به این
وسیله آنها را در مورد تجاوز و شکنجه‌ای که به آنها وارد آماده ساکت نگاه
دارند انجام شد.  بسیاری از پناه جویان ادعا می‌کنن که خانواده آنها در
ایران مورد هدف خصمانه مقامات ایرانی‌ قرار گرفته اند.  با اینحال هم
کمیسیون عالی‌ سازمان ملل در امور پناهندگان و هم مقامات ترکیه ادعا میکنند
که پناه جویان در شرایط امنی‌ میباشند.

 

 

پناه جویان ایرانی‌
در دیگر کشور‌های همسایه در شرایط مشابهی از لحاظ کمبود حفاظت و
تأخیر‌های بدون موجه در بررسی از درخواست پناهندگی آنها به سر میبرند. 
پناه جویان باید به مقامات کمیسیون عالی‌ سازمان ملل در امور پناهندگان
ثابت کنند که در ایران جانشان در خطر است تا به پرونده ایشان بررسی شود.  
ولی‌ بسیاری از پناه جویان به دلیل اینکه از ترس دستگیری به وسیله بسیجیها و
ماموران اطلاعاتی‌ با عجله مجبور به ترک ایران شدند قادر نیستند که چنین
مدارکی را تهیه کنند.  در بعضی مورد هم این مدارک به وسیله مأمورین جمهوری
اسلامی مصادره میشوند و یا در مواردی هم بر اثر جا به جایی و گریز از خطر
گم و یا دزدیده میشوند. 

 

ایرانی‌‌ها یکی‌ از ملتهای طرفتار غرب در
خاور میانه‌ هستند.  مردم ایران بر خلاف میل مقامات جمهوری اسلامی ایرانی‌‌ها یکی‌ از ملتهای طرفتار غرب در خاور
میانه‌ هستند.  مردم ایران بر خلاف میل مقامات جمهوری اسلامی یکی‌ از اولین
ملیت‌های بودند که همدلی خود را با مردم آمریکا در زمان حمله‌های تروریستی
۱۱ سپتامبر با روشن کردن شمع برای کشته شدگان نشان دادند. ولی‌ با این
همه، به نظر نمیرسد که غرب در محکوم کردن جمهوری اسلامی برای نقض وحشیانه
حقوق بشر در ایران  جدی باشد.  زمانی‌ که سازمان ملل، ایران را برای عضو
شدن در کمیسیون حقوق زنان انتخاب کرد، سخنی در محکوم کردن این انتخاب از
وزیر امور خارجه آمریکا هیلاری کلینتیون و سفیر آمریکا در سازمان ملل سوزان
رایس شنیده نشد.  زمانی‌ که عکس‌ها و ویدئو‌های سرکوب‌های وحشیانه، شکنجه،
و کشتن جوانان صفحه‌های اینترنت را پر کرده بودند، رسانه‌های خبری عمدتاً
سکوت اختیار کردند.  تا به امروز، رئیس سازمان ملل، آقای بان کی‌ مون، به
صورت جدی خشونت وحشی گرانه رژیم اسلامی ایران را در نقض تمام کنوانسیون‌های
حقوق بشری که ایران عضو و امضا کننده آنها است محکوم نکرده است.   جالب
اینکه زمانی‌ که ۹ به ظاهر فعال حقوق بشر طرفتار حقوق فلسطینی‌ها به وسیله
نیروهای اسرائیلی کشته شدند موجی از اعتراض‌ها و محکومیت‌های بین المللی را
بر انگیخت. چنین درویی غیر قالب توجیه و باور نکردنی، این پیام را میفرستد
که ارزش جان فلسطینیها از جان ایرانی‌‌ها و یا اسرائیل‌ها بیشتر است. 

 

چنین به
نظر میرسد که هنوز ایرانیها به خاطر حمله به سفارت آمریکا و گروگان گیری
کارکنان سفارت به وسیله یک گروه تند رو برای مدت ۴۴۴ روز در سال ۱۹۷۹ مورد
رنجش مردم آمریکا باشند.  آمریکا ییها ممکن است تصور کنند که چون عده‌ای
ایرانی‌ بر علیه آنها تظاهرات میکنند و شعار مرگ بر آمریکا داده و پرچم
آنها را میسوزانند که این نمایان نظرات همهٔ مردم ایران است.  ولی‌ حقیقت
این است که ایران یک کشور ۷۵ میلیونی است که اکثر آنها با این تظاهراتی
که توسط رژیم مدیریت میشود و متشکل از بسیجی‌‌ها پرداختی و کارمندان دولتی
است متنفرند.   در این میان، در ترکیه و دیگر کشورها، این بی‌ تفاوتی‌ سخت
دلانه در برخورد با نقض حقوق بشر برای پناه جویان ایرانی‌ باعث احساس سر
خوردگی در آنها شده است.  مردم دنیا باید از مقامات خود درخواست کنند که با
پناه جویان برخوردی محترمانه و در‌شان آنها شود.    مردم دنیا باید
خواهان:

 

۱. اخراج رژیم
ایران از سازمان ملل متحد - علی‌ رقم صحت و درستی‌ ادعا های پناه جویان ایرانی‌، سازمان
ملل و حکومت‌های دنیا یک مسئولیت اخلاقی دارند که از رژیم ایران تقاضا کنند
که پاسخگوی نقض حقوق بشر در ایران باشد.  اولین قدم باید اخراج رژیم کلاش و
حامی تروریسم از سازمان ملل متحد باشد. ۲. محاکمه رهبران جنایت کار رژیم
ایران - لابیست های حکومت اسلامی ایران به خاطر امکان دسترسی به رسانهای
دسته جمعی‌ به راحتی‌ قادر به بزک کردن رژیمی هستند که مثل ایام بربریت
سنگسار می‌کند و مردها، زنان، و حتی بچه ها را در جلو دید عموم به دار
می‌‌زند.  از شروع در سال ۱۹۷۹، این رژیم بدون ترس از عواقب بد به طور
مستمر قتل، تجاوز، و شکنجه کرده است.  رهبران دنیا از ترس این که
انتقادات‌شان موجب از دست دادن قرارداد‌های پر منفعت شان با رژیم ایران شود
مسئولیت‌های اخلاقی‌ خود را فراموش کرده و هیچ کوششی در استفاده از راه
کارهای بین‌المللی برای تنبیه کردن سران این رژیم نکرده اند.  وقت آن رسیده
که رهبران دنیا به مسولیت خود در این مورد عمل کنند. ۳. دخالت
سازمان‌های مذهبی‌ حیاتی‌ است – سازمان‌ها و رهبران مذهبی‌ باید
مسئولیت قدری از اتقاقاتی را که در ایران افتاده است بپذیرند.  با بهره
گیری از جنایات‌های رژیم، سازمان‌های مذهبی‌ سخت مشغول تبدیل کردن جوانان و
ایرانی‌‌هایی‌ سرخورده از حکومت مذهبی‌ بوده اند.  این در حالیست که این
سازمان‌ها به خوبی‌ از خطر اعدام در نتیجه قانون کیفری سال ۲۰۰۸ برای
مرتدین اسلام آگاهی‌ دارند. ۴. اسرائیل میتواند بیشتر انجام دهد -
اسرائیل بیشترین بهره را از تغییر رژیم در ایران خواهد برد.  ایرانی‌‌ها و
۴. اسرائیل میتواند بیشتر انجام دهد - اسرائیل بیشترین بهره را از تغییر
رژیم در ایران خواهد برد.  ایرانی‌‌ها و اسرائلی‌ها روابط تاریخی‌ و
فرهنگی‌ که به ۲۵۰۰ سال پیش برمیگردد داشته اند.  شور بختانه اسرائیل یک
فرصت طلایی را با ندادن پیشنهاد کمک به مخالفان دولت که مجبور به ترک از
ایران شدند از دست داد.  برای بیش از ۳۱ سال، رژیم ایران جوانان ایرانی‌ را
بر علیه اسرائیل شستشوی مغزی داده است.  در این دوران بحرانیست که روابط
ایرانی‌‌ها و اسرائلی‌ها می‌توانست ترمیم یابد.  به دلیل فرهنگی‌ و
انسانی‌، بسود هم ایرانی‌ های پناهجو و هم مردم ایرانی‌ دوست اسرائیل میشد
اگر اسرائیل از پناه جویان دعوت میکرد که در اسرائیل به طور موقت ساکن
شوند.  ۵. جوامع و
حکومت‌های دنیا باید کمک بیشتری کنند - با توجه به اینکه کمیسین عالی‌
سازمان ملل در امور پناهندگان قادر به بررسی پرونده این تعداد پناهجو
ایرانی‌ به موقع نیست، مشاکرت و حمایت بیشتری از جوامع و حکومت‌های دنیا
برای تسریع وضع بحرانی‌ پناه جویان احتیاج است. ۶.
شهروندان ایرانی‌ پراکنده در ایران، سازمان ها، و ارگان‌های غیر
انتفاعی باید حمایت بیشتری کنند - حدود ۵ میلیون ایرانی‌ موفق در سراسر
دنیا زندگی‌ میکنند.  این گروه از ایرانی‌ ها  بسیاری سازمان‌های حقوق بشری
نیز تأسیس کرده اند.  هر ایرانی‌ میتواند یک پناهجو را با ارائه
شغل، کمک‌های حقوقی، تکنیکی‌، مالی، و یا پزشکی‌ تحت حمایت و مشورت خود
قرار دهد.  پناه جویان ایرانی‌ در احتیاج بسیار سخت غذا، منزل، و دارو
هستند. در
پایان، پناه جویان انسان هستند.  انسان‌های که نمی‌خواستند پناه جو بشوند
ولی‌ مجبور شدن که خانه خود را ترک کنند، که از دستگیری، تجاوز، شکنجه، و
مرگ فرار کنند.  این انسان‌ها شایسته این هستند که زندگی‌ خود را در جائی‌
دیگر ادامه بدهند نه اینکه بیش از ۱ تا ۳ سال در بالا تکلیفی شاهد گذشت
زندگی‌ خود و خانواده‌شان باشند. تاخیرات طولانی‌ در بررسی به درخواست
پناهندگی آنها سبب افسردگی شدید در پناه جویان که خودشان به اندازه کافی‌
تحت آزار و اذیت قبل از فرار از ایران بودند شده است.  هر چه ماندن آنها در
کشور ترانزیت مثل ترکیه بیشتر شود خطراتی که آنها را تهدید می‌کند بیشتر
میشود.  مامران رژیم ایران به تهدید پناهجویان ادامه میدهند.  در حقیقت
آنها از یک زندان به زندانی دیگر رفته اند.  تاخیری که پناهجویان با آن
روبرو هستند موجب فشار مالی بر شهروندان مالیات پرداز کشور‌های ترانزیت هم
میشود.  بررسی و پروسه سریع و موثر درخواست پناهجویان به آنها این فرصت را
میدهد که دوباره عضو سازنده جامعه باشند در حالی‌ که میلیون‌ها دلار هم به
سود کشور‌های درگیر میشود.

 

 

Arash Irandoost, PhD

Walton K Martin [i]

Gill Gillespie, PhD

Light snow was falling when the two young men set out on horseback for the border to flee Iran. By the time they were deep in the mountains, it had become a blinding blizzard, the temperature had dropped below freezing, and they were barely alive…more

According to UNHCR,Iranian refugees comprise 19% of the total registered refugee population in Turkey. Since the Islamic Revolution[ii] in 1979, the passage of Penal Law in 2008 authorizing death penalty for apostasy and especially after June 2009 fraudulent election[iii], Iranians have been seeking refuge in foreign countries in large numbers. UNHCR Global Trends Report paints a dire picture for the year 2010. The number of refugees and asylum seekers worldwide has risen to over 43 million.In Turkey,UNHCR lists a total 10,350 refugees and 5,987 asylum seekers for 2009. It is expected that the number of registered Iranian refugees will more than double between 2010 to 2011 from 2,230 to 5,550 respectively. It is estimated that there are as many unregistered Iranian refugees as well.

Iranian refugees have often escaped a violence and persecution. They have lost everything, their homes and families. They have no chance to work or send their children to school or live a meaningful life. They yearn to live in peace, yet only a small number of refugees obtain refugee status; others are living in desperate conditions waiting for the UNCHR to process their cases.

Documents have surfaced that clearly show Mr. Khamenei gave direct orders to deal harshly with demonstrators. They were shot at, arrested, tortured, raped and executed. Many have fled Iran in fear of arrest,imprisonment and execution since the regime has labeled them as traitors,working with foreign governments, to overthrow the regime.

After June 12, 2009 election, the regime launched a series of operations to identify and track down those who participated in demonstrations. Worried that stories of torture, rape and harassment might reach a wider audience, the regime has positioned thousands of plain-clothed intelligence officers throughout Turkey and neighboring countries to actively track, attack and intimidate Iranian refugees. Those who manage to avoid detection live in destitution, fearful and in miserable conditions.

Turkey has emerged as the main country for asylum seekers, since it does not require visas from Iranian citizens[iv]. Arriving in Turkey, Iranians file their asylum petitions directly with the Turkish authorities, or sign up through the UNHCR. Since Iranian asylum-seekers cannot earn refugee status in Turkey due to the 1951 Geneva Convention[v] on the Status of Refugees, they are resettled in other countries.

For a variety of reasons, it takes UNHCR between one to three years to process refugee applications but for some refugees the waiting period is much longer. While in Turkey where job opportunities are rare and financial resources are limited, refugees usually encounter public hostility. Many refugees who suffer from torture and gun shots wounds find it extremely difficult to gain access to medical treatment. The situation is more acute for children of refugees (they are not allowed to enroll in school), homosexuals (they are perceived to be moral degenerates), and apostates (they have committed a grave sin by leaving Islam). Additionally, Turkish laws require that all refugees to pay a $227 “stay” fee (ikamat) every six months, plus a $93 document processing and guidebook fee.

Many asylum seekers whose petitions are declined or those who are caught before they file a petition and cannot meet the legal requirements for staying in Turkey are sent back to Iran. It is estimated that between 1993 and 1998, more than 2,000 Iranian asylum seekers were sent back, many of them were arrested, tortured, sentenced or executed in Iran. Reliable statistics are not readily available for those who are arrested and sent back since June elections, but indications are that the numbers are significant.

Ms. Maryam Sabri [vi] who claims she was raped by Iranian authorities while in detention, was attacked in Kayseri, Turkey two days after she repeated rape allegations in an interview with the BBC. She believes the attack was carried out by Iranian authorities to intimidate her into silence. Some refugees believe the Iranian authorities have put them under surveillance in an effort to silence them about rape and torture allegations. Some say their families in Iran have also been targeted. Still, UNHCR and law enforcement authorities continue to claim that Iranians refugees are protected and safe.

Iranian refugees in other neighboring countries face similar desperate conditions in the absence of adequate protection and unexplained delays by the UNHCR in processing their cases. Officials at the UNHCR require applicants to “prove endangerment of life” as a condition for obtaining refugee status. But many refugees are not able to provide such documentation since they had to flee Iran often in a hurry to avoid arrest by regime Basij force and secret service. Often the regime has confiscated these documents, or they have been lost or stolen during the perilous journey from Iran to Turkey or elsewhere.

Iranians are considered some of most pro west population in the Middle East. Much to the Islamic Republic’s dismay, ordinary Iranians were the first to hold candle light vigils to mourn the loss of life in the United Sates after hijackers crashed airlines into the World Trade Center, while in contrast Palestinians celebrated and danced in the streets.

But for some unexplained reason, the world does not seem to condemn blatant human rights violations committed by the Islamic Republic of Iran. When the UN elected Iran to the Commission on Women's Rights, not a single word was heard from our Secretary of State Hillary Clinton, or the US Ambassador to the UN, Susan Rice. When pictures and videos of brutal crackdown, torture and killings of young demonstrators were all over the Internet, the news media remained largely silent. To this day, the UN Secretary General Ban Ki Moon has refused to strongly condemn the Iranian Regime’s blatant violation of just about every article in the UN Convention of Human Rights, despite being a member nation and signatory to it. Ironically, when nine knife-carrying supposedly Palestinian human rights activists were killed by Israeli police, it sparked an international outcry and condemnation. Such duplicity is inexcusable and unconscionable and sends the message that Palestinian lives are valued more than those of Iranians or Israelis.

Perhaps Iranians are resented for a group of extremists having taken over the US embassy in Iran and taking Americans hostage for 444 days in 1979. They might mistakenly believe that because the media fills TV screens with pictures of anti American demonstrators shouting death to America and burning the American flag, these are representative of Iranians.
Yet, the fact remains that Iran is a country of 75 million people, and all hate rallies are orchestrated by the Iranian Regime who force government employees and paid Basijis to attend.

Meanwhile, in Turkey and other receiving countries, callous disregard of their basic human rights causes refugees to lose their dignity. People around the world should demand that refugees be treated with dignity and respect. World communities and their Governments can no longer afford to remain indifferent while this tragedy is unfolding. They must:

Expel the Iranian Regime from the UN - Regardless of UNHRC and Turkish authorities disputing the veracity and accuracy of refugees’ claims, worldwide organizations like the UN and international Governments have a moral imperative to demand accountability from the regime for their human rights abuses. The first step has to be to expel this rogue Iranian Regime and known state sponsor of terrorism from the UN.

Bring the Iranian Regime Criminals to Justice - IRI lobbyists are given free access to the world media to sugarcoat the Islamic Republic’s medieval practices of stoning and hanging men, women and children. This regime has been getting away with murder, rape and torture since they came into power in 1979. Afraid of criticizing the regime for its violations because of their lucrative contracts with it, world leaders have acted irresponsibly and have been unwilling to utilize international criminal laws to bring them to justice. They must now do this.

Involvement of Faith-based Organization is crucial - Religious organizations and leaders must bear some of the responsibility for what has been happening in Iran. Taking advantage of the regime’s atrocities, they have been actively engaged in converting young and disillusioned Iranians to Christianity, fully aware of dangers that lie ahead for such apostates since the passage of the Penal Law in 2008, which began to authorize the death penalty for apostasy (conversion from Islam to Christianity). These converts have been harassed, kidnapped, raped and stabbed to death by the Iranian Regime, yet Christian communities continue to remain silent and have failed to provide adequate guidance and protection for their converts. It is now time for them to speak out and provide support.

Israel should do more – Israel has the most to gain from an Iranian regime change. Iranians and Israelis have common historical and cultural ties reaching back 2500 years. Unfortunately, Israel has lost a golden opportunity to offer aid to Iranian opposition and refugees wishing to seek asylum in Israel. For the past 31 years, the Iranian Regime has brainwashed young Iranians against Israel. Instead, positive relationships between Iranians and Israelis need to be cultivated during times of crisis. For cultural and humanitarian reasons, it would greatly benefit all parties involved if Iranian asylum seekers were allowed to settle in Israel.

World Communities and their Government need to assist – As the UNHCR is incapable of properly handling the influx of Iranian refugees, more active participation and support from world communities and their governments is needed to alleviate this refugee crisis.

The Iranian Diaspora, organizations and NGO’s must provide support - There are close to five million successful Iranians living in various parts of the world and numerous Iranian human rights organizations are already in existence. They can each start to sponsor a refugee of their choice by offering employment, legal, technical, financial and medical support and advice. Iranian refugees are in desperate need of food, shelter and medical attention.

To conclude, refugees are people. People who did not want to become refugees but were forced from their home land, fleeing from arrest, rape, torture and death. These people deserve to go on with their lives, not be held in limbo in excess of one to three years while life passes them and their families by. The lengthy delay in assisting these refugees’ applications is causing severe depression in people already persecuted before they fled. The longer they stay in transition states like Turkey the more danger they continue to be in. Agents from the Iranian Regime continue to threaten them from what is an open border between Iran and Turkey. In effect, they have moved from one prison to another. The delays that refugees are subjected to also put a financial burden on the taxpayers in every nation through which the refugees move. With faster and more effective assistance, they could again become productive members of society, as well as saving millions to all countries involved.

[i] Walton K. Martin, Director, The Iran Information Project

[ii] “The Massacre of Political Prisoners in Iran,
1988”, published by Abdorrahman Boroumand Foundation.

[iii] “Iran:
Election Contested, Repression Compounded,” pg. 17, Amnesty International Report, Dec. 10, 2009.

[iv]
Report on the Situation of Iranian Refugees in Turkey,
Post June 12th, 2009, One year later, Omid Advocates for Human Rights

[v] UN General Assembly, Convention Relating to the Status of Refugees, 28 July 1951, United Nations, Treaty Series, vol. 189, p. 137 (available at: //www.unhcr.org/refworld/docid/3be01b964.html).

[vi] Women who fled after Iran’s
summer unrest tells of ‘revenge’ attack in Turkey,
//www.guardian.co.uk/world/2009/dec/17/iran-r...