farshadjon

   امروز روز توست، اگر چه من هنوز محرومم

یادم می آید دلت می خواست که دلم قرص باشد و  امیدوار. می دانستی که من بهایی هستم و جرمم را با تولدم رقم زدم. نگاهم که می کردی، از پس آن، غم دردناکی را می شناختم که از آینده ای نامهربان سخن می راند. تو مهربان بودی و وقتی بغض کودکی ام را می دیدی، وانمود می کردی که همه چیز عالیست! هر چه باشد تو معلم* بودی و نگاه مرا که شاگرد بودم، خوب می فهمیدی.

آن روزها، مادرم که در ابتدای انقلاب، به جرم بهایی بودن از رشته ی پزشکی اخراج شد، می گفت: پسرم، تو که بزرگ شوی، دانشگاه ها به روی بهائیان باز شده اند، و در کنار دیگران، می توانی درس بخوانی. یعنی تمام آنچه که برای مادرت اتفاق نیفتاد. ... و من که طاقت دیدن چهره ی رنجور او را نداشتم، چشمهایم را می بستم، به میز، صندلی، تخته سیاه دانشگاه و آن کلاه های چهار گوش فارغ التحصیلی فکر می کردم... چه زیبا بود رویاهایم... و تو این را خوب می دانستی... برایت فرقی نمی کرد که من بهایی ام یا مسلمان، تو آمده بودی که آینده را به من بدهی... و دادی... ولی افسوس که کم دادی... افسوس...

مرا با خود از"الفِ" اول دبستان تا "یِ" پیش دانشگاهی بردی... و دیگر رهایم کردی... من ماندم و یک در بسته به نام دانشگاه... دری که باید باز می شد تا مادرم شرمنده ی حرفهایش نشود... دری که رویاهایم را پشتش جا گذاشته بودم...

این ها را نمی گویم که دل مهربانت برنجد، هر چه باشد تو بر ما حق داری... این ها را گفتم تا بدانی که هنوز هم زنده ام، نفس می کشم و آرزوهایم را مرور می کنم... و بر سر قولی که نگاه امیدوارم به نگاه مطمئنت داد، هستم.

من هنوز هم هر روز به درِ رویاهایم سر می زنم و تکرار را از نو تکرار می کنم... امروز روز توست و می دانم که هنوز نگاهت به آینده ایست که در بغض کودکی ام می شناختی... امروز روز توست، اگر چه من هنوز محرومم، ولی بدان که این بار دیگر مادری شرمنده ی فرزندش نخواهد شد... من آنقدر پشت این در خواهم ماند که کودک رویاهایم را به رویاهای کودکی ام برسانم...

ممنون که بودی... ممنون که هستی... روزت مبارک

Reference: //www.hisss.org/post-40.aspx