Helen Afshan

صدای تو خاموش است، فریادت بیهوده . از لابلای سخت کوه یخ ، حتی اگر روزنه ای باشد،

نیست، گشته ایم ما.

صدایت خاموش است، که تو در درون کوهی از یخ ، آنجا ایستاده ای.

تنها من تو را میبینم ، تنها من تو را میشنوم .

تو ایستاده ای با فریادی بی اثر و میشکنی، نه یخ را ، اندام ظریفت را.

میبینم تو را چون آینه ای دق میخواهی تو را بشنوند،هان؟ چه تقلای عبثی

نمیدانی مگر در درون کوه یخ ایستاده ای و کوره سوزی اگر در تو باشد کار ساز این کوه یخ دیگر نیست.

باید، نه ایستاده ، صبور، بنشینی منتظر، تا شاید خورشیدتو به رحم آید و فریاد رست باشد.

شاید خورشید تو بریزاند و بگِریاند این سخت کوهِ غول پیکرِ یخ زدۀ نشکسته را.

این چنین پریده رنگ ، شکننده ، تویی در لابلای این چنین خروار کوه یخ، اما شکسته ، اما بی روح ، نا امید وخسته.

اما من بر نمی تابم تو را این چنین مأیوس،

برمیخیزم

که اگر خورشید با تو این چنین نکند،

که یخ های تو را نریزاند

که صدای تو را به بیرون نرساند

که صورت شکننده تو را صاف و صیقل ندهد

که اندام یخ زده ات را با حرکتی موزون و دلربا بیرون نیاورد،

من ، خود، صدها سال مینشینم ، کوه یخ را با آه خود آب میکنم

با ناخن خراش میدهم و

با اشک سوزانم ، روزنه هامیسازم، تا رهایت کنم.