فاصله نبوغ تا خنگی


Share/Save/Bookmark

IranAbroad
by IranAbroad
20-Oct-2007
 
والدین ایرانی عموما از فرزندان خود انتظار دارند که دانشگاه بروند (و رشته‌ای را بخوانند که پدر یا مادر به‌هر دلیلی خود نتوانسته در آن تحصیل کند) تا بتوانند در آینده شغل خوب (دکتر یا مهندس) داشته باشند. این انتظارات در بین ایرانیان مهاجر بیشتر هم می‌شود چون دلمان می‌خواهد فرزندمان چیزی شود که ما نتوانستیم بشویم. از همین‌رو سطح توقعمان از فرزندانمان بیشتر و بیشتر می‌شود: می‌خواهیم که ریاضی و علوم را خوب یاد بگیرند و نمره ۲۰ بگیرند و خلاصه «شاگرد اول» کلاس باشند. انگلیسی را که باید مثل بلبل چهچه بزنند (و چه کیفی می‌کنیم وقتی می‌بینیم ما به این عظمت انگلیسی را با لهجه و غلط غلوط صحبت می‌کنیم ولی این نیم‌وجبی درست مثل «خارجی»ها حرف می‌زند!) فرانسه و اسپانیولی هم که لااقل در این دو کشور بزرگ امریکای شمالی زبان دوم است و بچه‌ها «باید» برای موفق شدن و بدست آوردن شغل خوب آن را یاد بگیرند و با توجه به استعداد و «نبوغ ایرانی» که در آنها وجود دارد (و البته از پدر و مادرشان به‌ارث برده‌اند) نباید برایشان سخت باشد. ولی وقتی نوبت به زبان مادرمرده مادری یا پدری بچه‌ها که می‌رسد توقعمان در یک سقوط آزاد به‌نزدیکی صفر می‌رسد و کودکی را که «نابغه» می‌دانستیم کودن و عقب‌افتاده فرض می‌کنیم طوریکه حتی دیگر «پدر» و «مادر» کلمات دشواری محسوب می‌شوند وبجای آنها «ددی» و «مامی» به آنها می‌آموزیم. همین را بگیرید و تا آخرش را بخوانید که این بچه‌های معصوم چه فارسی فصیحی از ما می‌آموزند و کج رفتن این اولین خشت هویت چه تاثیرات دراز مدتی در شخصیت و هویت آنها در آینده می‌گذارد

این مطلب نخست در وبلاگ ایرانیان برونمرز منتشر شد: //IranAbroad.org


Share/Save/Bookmark

more from IranAbroad
 
default

excellent point

by Ali marvdashti (not verified) on

excellent point


IranAbroad

assimilation?

by IranAbroad on

In response to AmirT: I think most of us Iranians living abroad are mistaking "assimilation" with "self-hatred" and that's why we don't let our kids to know about their culture/language. That doesn't happen in any other self-respecting community either from north or south!


default

It's important for some people and not for others!

by farrad02 on

I agree partially with AmirT.

But the importance level is different for different people! To some it's a matter of pride and others don't care one way or another!

The difficulty depends on whether or not both parents are Iranian (Persian-speaking). And also on whether or not they live in a center of Iranian population (like Los Angeles), etc.

My wife is American born and raised and I have found it hard to keep my kids speaking Persian. In fact, it becomes a wedge between you and your child, if you push too hard (often at an age that is so critical to have all channels open and optimal in communicating with your child - like the teenage years)!

But if both parents are Persian-speaking, then it's a whole different ballgame. I know there are challenges even in that situation (because of the kids' environment and the overwhelming amount of input from the host environment) but I have seen many Iranian couples in the U.S. successfully raise their kids to be fluent in Persian.

A lot of these parents use summer breaks or other extended trips back home as an effective tool! In fact, the trips to Iran work best for mixed kids as well!

Bottom line: don't push the kids too much. Just keep speaking Farsi to them, even if they answer back in the host language. I have seen miracles. My kids take 8-10 days on average on each trip back to Iran, before they start speaking Persian!  If you keep up your end continuously, when they are ready, and become interested about their heritage again (usually late in high school or in college), they will be able to get going very easily!

 

 

 

 


AmirT

Why is learning Farsi important?!

by AmirT on

I think it has to be expected (and accepted) that learning Farsi for second generation Iranians who are probably never going to live in Iran (or any other Persian-speaking country) is half not as important as learning the language and culture of the hos country. In general, overemphasizing the importance of learning your "mother tongue" delays the process of assimilation.