Kaveh Parsa

 "شعر وطن"

شبی دل بود و دلدار خردمند / دل از ديدار دلبر شاد و خرسند

که با بانگ بنان و نام ايران / دو چشمم شد ز شور عشق گريان

چو دلبر شور اشک شوق را ديد / به شيرينی زمن مستانه پرسيد

بگو جانا که مفهوم وطن چيست / که به مهرش دلی گر هست دل نيست

به زير پرچم ايران نشستيم / و در را جز به روی عشق بستيم

به يمن عشق در ناب سفتم / و در وصف وطن اينگونه گفتم

وطن خاکی سراسر افتخار است / که از جمشيد و از کی يادگار است

وطن يعنی نژاد آريايی / نجابت مهرورزی با صفايی

وطن خاک اشوزرتشت جاويد / که دل را می برد تا اوج خورشيد

وطن يعنی اوستا خواندن دل  / به آيين اهورا ماندن دل

وطن تير و کمان آرش ماست / سياوشهای غرق آتش ماست

وطن منشور آزادی کورش / شکوه جوشش خون سياوش

وطن نقش و نگار تخت جمشيد / شکوه روزگار تخت جمشيد

وطن فردوسی و شهنامه اوست / که ايران زنده از هنگامه اوست

وطن آوای رخش و بانگ شبديز / خروش رستم و گلبانگ پرويز

وطن شيرين و خسرو پرور ماست / صدای تيشه ها افسونگر ماست

وطن چنگ است بر چنگ نکيسا / سرود باربدها خسرو آسا

وطن يعنی سرود رقص آتش / به استقبال نوروزی فره وش

وطن يعنی درختی ريشه در خاک / اصيل و سالم و پر بهره و پاک

وطن يعنی سرود پاک بودن / نگهبان تمام خاک بودن

وطن را لاله های سرنگون است / که از خون شهيدان لاله گون است

وطن شوش و چغارنبيل و کارون / ارس زاينده رود و موج جيهون

وطن خرم ز دين بابک پاك / که رنگين شد ز خونش چهره خاک

وطن يعقوب ليث آرد پديدار / و يا نادر شه پيروز افشار

به يک روزش طلوع مازيار است / دگر روزش ابومسلم به کار است

وطن يعنی صفای روستايی  / زلال چشمه های بی ريايی

وطن يعنی دو دست پينه بسته / به پای دار قالی ها نشسته

وطن يعنی هنر يعنی ظرافت  / نقوش فرش در اوج لطافت

وطن در هی هی چوپان کرد است / که دل را تا بهشت عشق برده است

وطن يعنی تفنگ بختياری / غرور ملی و دشمن شکاری

وطن يعنی بلوچ با صلابت / دلی عاشق نگاهی با مهابت

وطن يعنی خروش شروه خوانی / ز خاک پاک ميهن ديده بانی

ز عطر خاک ميهن گر شوی مست / کوير لوت ايران هم عزيز است

وطن يعنی بلندای دماوند / ز قهر ملتش ضحاک در بند

وطن يعنی سهند سرفرازی / چنان ستارخانش پاکبازی

مرا نقش وطن در جان جان است / همان نقشی که در نقش جهان است

وطن يعنی سخن يعنی خراسان / سرای جاودان عشق و عرفان

وطن گلواژه های شعر خيام / پيام پر فروغ پير بسطام

وطن يعنی کمال الملک و عطار / يکی نقاش و آن يک محو ديدار

در اين ميهن دو سيمرغ است در سير / يکی شهنامه ديگر منطق الطير

يکی من را زدشمن می رها ند / يکی دل را به دلبر می رساند

خراسان است و نسل سر بداران / زجان بگذشتگان در راه ايران

وطن خون دل عين القضاتست / نيايشنامه پير هراتست

وطن يعنی شفا قانون اشارات / خرد بنشسته در قلب عبارات

نظامی خوش سرود آن پير کامل / زمين باشد تن و ايران ما دل

وطن آوای جان شاعر ماست / صدای تار بابا طاهر ماست

اگر چه قلب طاهر را شکستند  / و دستش را به مکر و حيله بستند

ولی ماييم و شعر سبز دلدار / دو بيت طاهر و هيهات بسيار

وطن يعنی تو و گنجينه راز / تفال از لسان الغيب شيراز

وطن آوای جان می پرستان / سخن از بوستان و از گلستان

وطن دارد سرود مثنوی را / زلال عشق پاک معنوی را

تو دانی مولوی از عشق لبريز / نشد جز با نگاه شمس تبريز

وطن يعنی سرود مهربانی / وطن يعنی شکوه همزبانی

وطن يعنی درفش کاويانی / سپيد و سرخ و سبزی جاودانی

به پشت شير خورشيدی درخشان / نشان قدرت و فرهنگ ايران

وطن شور و نشاط هستی ما / وطن ميخانه ما مستی ما

وطن دار الفون ميرزا تقی خان / شهيد سرفراز فين کاشان

وطن يعنی بهارستان ، مصدق / حضوری بی ريا چون صبح صادق

ز خاک پاک ها پروين بخيزد / بهار پير مهر آين بخيزد

که از جان ناله با مرغ سحر کرد / دل شوريده را زير و زبر کرد

وطن يعنی صدای شعر نيما / طنين جان فزای موج دريا

وطن يعنی خزر، صياد ، جنگل / خليج فارس ، رقص نور ، مشعل

وطن يعنی تجلی گاه ملت / حضور زنده آگاه ملت

وطن يعنی ديار عشق و اميد / ديار ماندگار نسل خورشيد

کنون ای هموطن ، ای جان جانان / بيا با ما بگو پاينده ايران

مصطفی بادکوبه ای