mahmood delkhasteh

political Alzeimer

کسانی‌ که ۳۰ سال پیش دنبال خمینی افتادند میخوان به نسل ما درس دموکراسی‌ بدهند و راه نماه باشند ! این مثل این می‌‌ماند که یک راننده دیوانه که ۱۰۰ بار تصادف کرده موسسه رانندگی‌ بزند و تعالیم قوانین رانندگی‌ به ماها بدهد ! در کجا‌ه دنیا اینطور افراد میشند روشنفکر یک ملت که شماها دنبال مهره سوخته میگردید ؟! کور خواندید نسل شما باید بره کنار مثل یک تماشاچی و نسل بعدی بیاد جلو !! و کلاً هارو بندازد هوا که دادگاهیتون نمی‌کنیم برای ۳۰ سال فاجعه که از دست شماها بر سر کل ماها آمد

نمونه همین بنی‌صدر آقا دکتر، مثل این که دچار آلزایمر است به خاطرش میندازیم در زمان انقلاب چه می گفت

متن بهتر کامنت قبلی

Normal
0




false
false
false

EN-GB
X-NONE
AR-SA













MicrosoftInternetExplorer4














DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>




















UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>

UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>

UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>

UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>

The economy, another field of struggle between two camps

The economic domain was another
arena for the struggle between the two camps. 
Initially, after the collapse of the Pahlavi regime, the economy was in
a dire state. The construction sector that employed more than 650,000 people in
1977 came to a virtual halt.  The
industrial production sector, with more than 1.8 million employees in 1977,
declined by 20 %.  By 1980, more than
300,000 upper and upper-middle class citizens, as well as tens of thousands of
foreign experts, had left the country. 
This exodus and the collapse of the tourist industry had a catastrophic
effect on hotels and holiday resources, the theatre, air travel and
advertising.  In these sectors over
450,000 people lost their jobs.[1]  Unemployment rose from 1.3 million in 1978 to
2.2 million in early 1980, or more than 20% of the work force.  At the same time, new jobseekers were
entering the labour market at the rate of 300,000 a year.

As the country’s chief architect of
economic policy, Banisadr undertook the task of revitalising and restructuring
the economy.  Initially he made rapid
progress in the main sections of the economy, primarily the oil sector.  Oil prices felt the heat of the revolution
and Banisadr instituted a second “oil shock”. 
As mentioned already, he sent Saraf, the vice
president in the treasury ministry, to the meeting of OPEC’s treasury ministers
and demanded that the price of oil be doubled to $34 a barrel (over $100
in today’s terms), or what was calculated as the minimum economic value of
oil.  The popularity of the revolution in
the Middle East prevented even pro-US countries such as Saudi Arabia from
opposing the demand.  Thus, Iran
increased its oil income even though its oil exports were almost halved.  The government terminated the contracts of
over 1,600 foreign experts without any adverse effect on the oil industry.  It also terminated its contracts for
supplying oil to Western consortia.  The
country gradually became able to handle all aspects of the oil industry
independently.  Furthermore, Banisadr
argued that oil should be sold to the West in exchange for the latter’s
assistance in Iran’s industrial and agricultural development; he argued that as
the West used oil for its own economic progress, it should help Iran overcome
its economical and technological backwardness. 
In order to challenge the hegemony of dollar in the international market,
he published a plan to sell oil not in dollars but a through a basket of hard
currencies.[2]

He also identified the
reconstruction of the country’s economic system as a vital factor in the
institutionalisation of democracy as a matter of vital urgency, as a
disintegrated, import-oriented and dependent economy would provide conditions
for the reinstation of despotism.  As he
argued that education was the defining factor in this transformation, the
education budget substantially increased, not only surpassing the budgets of
previous and future governments, but also spending proportionally more of the
governmental budget for education than the famous “seven dragons” in south-east
Asia.[3]
Such investment, in his view, should be accompanied with re-structuring the
country’s economic base from import-oriented to production oriented, and a
simultaneous attempt to tackle poverty. 
In his doctrine, economic justice should not be seen as a “goal” of
economic planning, but rather as an indicator (mizan) that must be included
in any economic planning, because if it were limited to being a goal, as all
types of experiment in all types of economic systems verify, it will become
unrealisable.[4]

Banisadr introduced rapid economic
changes based on this approach.  For
example, during his time as Finance Minister, he tackled severe housing
shortages for the working and lower-middle classes by allowing  tenants to deposit 30,000 tomans
(£3000) in banks and in return to secure zero-interest-rate loans worth seven
times as much, which would make it possible for them to purchase house.  The scheme proved to be extremely popular and
enabled hundreds of thousands of families to own houses or released home owners
who had to pay high interest rates for houses they had already bought.  In return, this stimulated the construction
sector of the economy.

Also, in order to stimulate the
productive sector of the economy, interest-free loans were offered to
individuals to set up or expand farms and small industrial firms.  Particular emphasis was placed on improving
the agricultural sector in order to encourage the immigrant populations of
shantytowns to return to their villages, and to increase agricultural
production.  To support the unemployed,
the Ministry of Labour and Social Welfare offered unemployment loans to all
those who had lost jobs due to the revolution. 
In the first four months of the scheme, nearly 170,000 people took out
such loans.[5]  The government also convinced factory bosses
not to dismiss workers because of decreases in production.  The minimum wage was increased by 167%.[6]  Banisadr also engineered the nationalisation
of the banks, partly in order to stem the flight of capital out of the country
and partly to reorient and restructure the banks, as they were to play a vital
role in his grand economic plan.  Thus,
instead of simply supplying resources for export and import, banks were
reorganised to mainly provide financial assistance for domestic production. 

Banisadr’s economic policies were
opposed as well as sabotaged by the IRP, which wanted to prevent, at any cost
to the country, a repetition of the success story of home loans and other
plans, which had increased Banisadr’s popularity.  For instance, in the import sector of the economy,
Banisadr identified and targeted at least four layers of middlemen[7]
who had monopolised imports.  Beginning
with iron imports, import commissions elected by guilds were formed.  This removed the possibility of financial
corruption (e.g., bribery) and slashed iron prices throughout the country.  Banisadr aimed to extend this policy to other
main imports, but Rajaei reversed the policy soon after assuming his
premiership.  Another such intervention
subverted Banisadr’s attempt to eliminate the black market for meat, where 93%
of the population had to purchase their meat. 
The rest had limited access to heavily subsidised meat through a coupon
system, which he abolished.[8]  The policy was highly successful and for the
first time in a generation, the black market for meat disappeared and the price
of meat levelled out in the country. 
However, the scheme was short-lived since the director general
responsible was soon arrested by the Revolutionary Courts on dubious charges.[9]

Finally, the IRP did not let
another of Banisadr’s radical economic policies enter even into its initial
phase.  He asked the Revolutionary
Council to provide space for experimenting with a new economic practice, which
had not been tried elsewhere, and that he be allowed to include a few of the
factories which had been nationalised in his pilot project.  These factories, which belonged to the
government, would be given to workers who would elect a management union to run
the  factory, while the government would
undertake responsibility for managing and refilling the used capital.  In Banisadr’s view, this was an alternative
to both private and state capital.  The
IRP opposed the plan since party organisations would become irrelevant; in the
absence of both private and state capital, it would become impossible to
mobilise the workforce against either capitalists or the government.[10]

During this time, despite economic
sanctions, the war with Iraq, rising unemployment, a decline in industrial
production and rising inflation, standards of living had increased in
Iran.  This is reflected in the Central
Bank’s annual reports from 1358 (1979) and more importantly 1359
(1979-80).  For the first time in the
twentieth century, the average income of both urban and rural Iranian families
exceeded their expenditure.  According to
the report, the year before the revolution (1356 [1977]), the average monthly
income of an urban family was 37394.83 rial and the average expenditure was
36517.4; the ratio of income to expenditure was 102.4%.  In 1979, the average monthly income of an
urban family was 42870.5 rial, while their expenditure was 44017.1.  The ratio of income to expenditure was
97.4%.  From March 1980 to December 1981,
however, the average monthly income of an urban family was 50737.4 rial, and
their expenditure 45462 rial.  Hence, the
ratio of income to expenditure had increased to 111.6%.[11]

[1] New
Statesman, 8 February 1980, p. 202.

[2]
Banisadr, interview, 24 January 2005.  
Ironically, it was Saddam Hussein who during sanctions adopted
Banisadr’s policy regarding the sale of oil by other hard currencies as an act
of defiance against the US.  Banisadr
believes that this policy set an example for other oil producing countries to
follow and was thus the real motivation for the US attack on Iraq in 2003.  In other words, this was not because of
Saddam’s supposed possession of “weapons of mass destruction” or the brutality
of his regime; the West had both supplied him with these weapons and turned a
blind eye to his brutalities in the past. 

[3] Jaleh
Vafa, interview, 16 March 2004.  Vafa is
a writer, historical researcher and a leading member of the Iranian Islamic
Association.

[4] Ibid.

[5] The
Iranian, 26 July 1979, p. 6.

[6]
Enghgelabe Eslami–Dar Hejrat, no. 226.

[7] The
imports were controlled by the main importers, and then the imported commodity
would be sold to a second layer called “bonakdar”, who sold the goods to the
main sellers.  This layer would sell it
to those in the last layer, who were minor sellers in the shops, before the
goods were received in the hands of consumers.

[8]
Baisadr’s speech before Friday prayer at Tehran University, 3 June 1979.

[9]
Banisadr, interview, 22 January 2005.  

[10] Ahmadi,
Darse tajrobeh, pp. 225-26.

[11] To
clarify this year’s average earning it should be pointed out that until the
revolution, extensive military expenditure and governmental budget were
calculated as part of families’ income. 
However, in the first two years after the revolution, the military and
governmental budgets were removed from the calculation.  See Enghelabe Eslami, 4-7 July 2004
[13-16 mordad 1382].  The improvement in
the standard of living can best be illustrated by the consumption of bread, the
most important item in the diet of the average Iranian.  Daily consumption had decreased from 600
grams a day to 450 since the average Iranian could afford to consume more
expensive items.  The success story of
the economy could also be exemplified by looking at the reserves of the Central
Bank.  The collapse of the Pahlavi regime
and the flight of the Shah’s family and his clique to the West depleted
reserves of foreign currency—the banks were left with just $46 million.  However, by the time of Banisadr’s
impeachment, despite the war and economic sanctions, the country’s reserves had
increased to nearly $16 billion. 
Banisadr, interview, 22 January 2005.

چرا کیسینجر هشدار داد که آمریکا تحمل ژاپن دوم را ندارد؟

از سوال کنایه و تمسخر آمیز خانم الهام 57 استفاده می کنم و اطلاعاتی را
در این رابطه که چرا کیسینجر چنین هشداری را داده بود با هموطنان در میان
می گذارم.  متاسفانه تحقیقی که انجام داده ام به انگلیسی می باشد و
امیدوارم که این پژوهش در کلیت خود هر چه زودتر به فارسی ترجمه گردد.  تا
نسل جوان بیشتر متوجه شود که  بعد اقتصادی کودتا بر علیه رئیس جمهور، در
واقع کودتای ساختار مصرف محور شاهنشاهی( و در حال حاضر ولایت فقیهی)  بر
علیه اقتصاد تولید محوری بود که بنی صدر در صد اجرای آن بود:

The economy, another field of struggle between two camps

The economic domain was another
arena for the struggle between the two camps. 
Initially, after the collapse of the Pahlavi regime, the economy was in
a dire state. The construction sector that employed more than 650,000 people in
1977 came to a virtual halt.  The
industrial production sector, with more than 1.8 million employees in 1977,
declined by 20 %.  By 1980, more than
300,000 upper and upper-middle class citizens, as well as tens of thousands of
foreign experts, had left the country. 
This exodus and the collapse of the tourist industry had a catastrophic
effect on hotels and holiday resources, the theatre, air travel and
advertising.  In these sectors over
450,000 people lost their jobs.[1]  Unemployment rose from 1.3 million in 1978 to
2.2 million in early 1980, or more than 20% of the work force.  At the same time, new jobseekers were
entering the labour market at the rate of 300,000 a year.

As the country’s chief architect of
economic policy, Banisadr undertook the task of revitalising and restructuring
the economy.  Initially he made rapid
progress in the main sections of the economy, primarily the oil sector.  Oil prices felt the heat of the revolution
and Banisadr instituted a second “oil shock”. 
As mentioned already, he sent Saraf, the vice
president in the treasury ministry, to the meeting of OPEC’s treasury ministers
and demanded that the price of oil be doubled to $34 a barrel (over $100
in today’s terms), or what was calculated as the minimum economic value of
oil.  The popularity of the revolution in
the Middle East prevented even pro-US countries such as Saudi Arabia from
opposing the demand.  Thus, Iran
increased its oil income even though its oil exports were almost halved.  The government terminated the contracts of
over 1,600 foreign experts without any adverse effect on the oil industry.  It also terminated its contracts for
supplying oil to Western consortia.  The
country gradually became able to handle all aspects of the oil industry
independently.  Furthermore, Banisadr
argued that oil should be sold to the West in exchange for the latter’s
assistance in Iran’s industrial and agricultural development; he argued that as
the West used oil for its own economic progress, it should help Iran overcome
its economical and technological backwardness. 
In order to challenge the hegemony of dollar in the international market,
he published a plan to sell oil not in dollars but a through a basket of hard
currencies.[2]

He also identified the
reconstruction of the country’s economic system as a vital factor in the
institutionalisation of democracy as a matter of vital urgency, as a
disintegrated, import-oriented and dependent economy would provide conditions
for the reinstation of despotism.  As he
argued that education was the defining factor in this transformation, the
education budget substantially increased, not only surpassing the budgets of
previous and future governments, but also spending proportionally more of the
governmental budget for education than the famous “seven dragons” in south-east
Asia.[3]
Such investment, in his view, should be accompanied with re-structuring the
country’s economic base from import-oriented to production oriented, and a
simultaneous attempt to tackle poverty. 
In his doctrine, economic justice should not be seen as a “goal” of
economic planning, but rather as an indicator (mizan) that must be included
in any economic planning, because if it were limited to being a goal, as all
types of experiment in all types of economic systems verify, it will become
unrealisable.[4]

Banisadr introduced rapid economic
changes based on this approach.  For
example, during his time as Finance Minister, he tackled severe housing
shortages for the working and lower-middle classes by allowing  tenants to deposit 30,000 tomans
(£3000) in banks and in return to secure zero-interest-rate loans worth seven
times as much, which would make it possible for them to purchase house.  The scheme proved to be extremely popular and
enabled hundreds of thousands of families to own houses or released home owners
who had to pay high interest rates for houses they had already bought.  In return, this stimulated the construction
sector of the economy.

Also, in order to stimulate the
productive sector of the economy, interest-free loans were offered to
individuals to set up or expand farms and small industrial firms.  Particular emphasis was placed on improving
the agricultural sector in order to encourage the immigrant populations of
shantytowns to return to their villages, and to increase agricultural
production.  To support the unemployed,
the Ministry of Labour and Social Welfare offered unemployment loans to all
those who had lost jobs due to the revolution. 
In the first four months of the scheme, nearly 170,000 people took out
such loans.[5]  The government also convinced factory bosses
not to dismiss workers because of decreases in production.  The minimum wage was increased by 167%.[6]  Banisadr also engineered the nationalisation
of the banks, partly in order to stem the flight of capital out of the country
and partly to reorient and restructure the banks, as they were to play a vital
role in his grand economic plan.  Thus,
instead of simply supplying resources for export and import, banks were
reorganised to mainly provide financial assistance for domestic production. 

Banisadr’s economic policies were
opposed as well as sabotaged by the IRP, which wanted to prevent, at any cost
to the country, a repetition of the success story of home loans and other
plans, which had increased Banisadr’s popularity.  For instance, in the import sector of the economy,
Banisadr identified and targeted at least four layers of middlemen[7]
who had monopolised imports.  Beginning
with iron imports, import commissions elected by guilds were formed.  This removed the possibility of financial
corruption (e.g., bribery) and slashed iron prices throughout the country.  Banisadr aimed to extend this policy to other
main imports, but Rajaei reversed the policy soon after assuming his
premiership.  Another such intervention
subverted Banisadr’s attempt to eliminate the black market for meat, where 93%
of the population had to purchase their meat. 
The rest had limited access to heavily subsidised meat through a coupon
system, which he abolished.[8]  The policy was highly successful and for the
first time in a generation, the black market for meat disappeared and the price
of meat levelled out in the country. 
However, the scheme was short-lived since the director general
responsible was soon arrested by the Revolutionary Courts on dubious charges.[9]

Finally, the IRP did not let
another of Banisadr’s radical economic policies enter even into its initial
phase.  He asked the Revolutionary
Council to provide space for experimenting with a new economic practice, which
had not been tried elsewhere, and that he be allowed to include a few of the
factories which had been nationalised in his pilot project.  These factories, which belonged to the
government, would be given to workers who would elect a management union to run
the  factory, while the government would
undertake responsibility for managing and refilling the used capital.  In Banisadr’s view, this was an alternative
to both private and state capital.  The
IRP opposed the plan since party organisations would become irrelevant; in the
absence of both private and state capital, it would become impossible to
mobilise the workforce against either capitalists or the government.[10]

During this time, despite economic
sanctions, the war with Iraq, rising unemployment, a decline in industrial
production and rising inflation, standards of living had increased in
Iran.  This is reflected in the Central
Bank’s annual reports from 1358 (1979) and more importantly 1359
(1979-80).  For the first time in the
twentieth century, the average income of both urban and rural Iranian families
exceeded their expenditure.  According to
the report, the year before the revolution (1356 [1977]), the average monthly
income of an urban family was 37394.83 rial and the average expenditure was
36517.4; the ratio of income to expenditure was 102.4%.  In 1979, the average monthly income of an
urban family was 42870.5 rial, while their expenditure was 44017.1.  The ratio of income to expenditure was
97.4%.  From March 1980 to December 1981,
however, the average monthly income of an urban family was 50737.4 rial, and
their expenditure 45462 rial.  Hence, the
ratio of income to expenditure had increased to 111.6%.[11]

[1] New
Statesman, 8 February 1980, p. 202.

[2]
Banisadr, interview, 24 January 2005.  
Ironically, it was Saddam Hussein who during sanctions adopted
Banisadr’s policy regarding the sale of oil by other hard currencies as an act
of defiance against the US.  Banisadr
believes that this policy set an example for other oil producing countries to
follow and was thus the real motivation for the US attack on Iraq in 2003.  In other words, this was not because of
Saddam’s supposed possession of “weapons of mass destruction” or the brutality
of his regime; the West had both supplied him with these weapons and turned a
blind eye to his brutalities in the past. 

[3] Jaleh
Vafa, interview, 16 March 2004.  Vafa is
a writer, historical researcher and a leading member of the Iranian Islamic
Association.

[4] Ibid.

[5] The
Iranian, 26 July 1979, p. 6.

[6]
Enghgelabe Eslami–Dar Hejrat, no. 226.

[7] The
imports were controlled by the main importers, and then the imported commodity
would be sold to a second layer called “bonakdar”, who sold the goods to the
main sellers.  This layer would sell it
to those in the last layer, who were minor sellers in the shops, before the
goods were received in the hands of consumers.

[8]
Baisadr’s speech before Friday prayer at Tehran University, 3 June 1979.

[9]
Banisadr, interview, 22 January 2005.  

[10] Ahmadi,
Darse tajrobeh, pp. 225-26.

[11] To
clarify this year’s average earning it should be pointed out that until the
revolution, extensive military expenditure and governmental budget were
calculated as part of families’ income. 
However, in the first two years after the revolution, the military and
governmental budgets were removed from the calculation.  See Enghelabe Eslami, 4-7 July 2004
[13-16 mordad 1382].  The improvement in
the standard of living can best be illustrated by the consumption of bread, the
most important item in the diet of the average Iranian.  Daily consumption had decreased from 600
grams a day to 450 since the average Iranian could afford to consume more
expensive items.  The success story of
the economy could also be exemplified by looking at the reserves of the Central
Bank.  The collapse of the Pahlavi regime
and the flight of the Shah’s family and his clique to the West depleted
reserves of foreign currency—the banks were left with just $46 million.  However, by the time of Banisadr’s
impeachment, despite the war and economic sanctions, the country’s reserves had
increased to nearly $16 billion. 
Banisadr, interview, 22 January 2005.

من نمیدونم چرا همیشه این بیچاره رو میندازن جلو

یادمان باشد که بعد از پیروزی بنی صدر در انتخابات ریاست جمهوری، هنری کیسینجر گفت که آمریکا تحمل ژاپن دومی در آسیا را ندارد.

 این رو آقای بنی صدر به شما گفت؟

یا اینکه منبع و ماخد معتبری دارید که این حرف رو این آقا زده؟

آقای دلخواسته گرامی

بنده بعد از دریافت " پاسخ" جناب "فرد" به نوشته دومم ایشان اینطور حس کردم که ایشان زحمت خواندن مطالب را یا بخودشان نمی دهند ویا دراین زمینه محذوراتی دارند و مثل پاسخ گوی خودکار تلفن به صورت مکانیکی همان فرمول همیشگی را تکرار میکنند:

 "در حال حاضرمشترك مورد نظر در دسترس نمی باشد ! ...  لطفا" پس از شنیدن صدای بوق پیغام خود را بگذارید."   

رهبری مانند رضا پهلوی چنین طرفداران ژرف بین و اندیشمندی هم لازم داره. 

 در ضمن سری به بلاگتون زدم. آدرس تماس را روی بلاگ نتوانستم پیدا کنم. با تشکر مجدد 

مغلطه و سفسطه٣

آقا بجای انگ زدن که شدیداً نخ نما شده پاسخ سئوال را بدهید،  ایندست مغلطه و سفسطه راه به دهی نمیبرد.

سلطنت طلب، ضرورتا ذهنیتی وابسته، حقیر و توجیه گر دارد

مثال دوگل در جنگ جهانی دوم را آقای داریوش همایون در توجیه وابستگی بکار گرفت و بعد از آنهم سلطنت طلبان به تکرار برای توجیه در خدمت قدرتهای غربی و اسرائیل در آمدن مکرر بکار می گیرند.   این پاسخ را برای هموطنانی که بسیار این مثال را شنیده اند خیلی خلاصه می دهم.  

- فرانسه و انگلستان به عنوان دو متحد کاملا برابر با یکدیگر وارد جنگ با آلمان شدند.  در شروع این جنگ، نیروهای فرانسوی و انگلیسی تارو مار شده و فرانسه به اشغال آلمان در آمد.  ولی نخست وزیری چرچیل سبب شد که انگلستان بین تسلیم و مقاومت، مقاومت را بر گزیند و سخنرانی معروف خود را انجام دهد ( بسیاری را نظر بر این است که اگر به جای چرچیل، لرد هالیفکس که نفوذ بسیار زیادی را داشت، انتخاب می شد، به احتمال زیاد رفتاری مانند دولت ویشی در جنوب فرانسه در پیش می گرفت و تسلیم.) بنابراین دوگل با ارتش کوچک خود به عنوان متحد وارد انگلستان شد و اعلام کرد که ما ( فرانسه و انگلیس) یک جنگ را باخته ایم ولی نبرد ادامه دارد (we lost a fight but the war continues) 

و از موضع یک متحد به همکاری با انگلستان در نبرد با آلمان پرداخت.  چرچیل نیز تاب تحمل دوگل را نداشت و نفرت بسیاری از او و علت هم این بود که دوگل تگرار می کرد که فرانسه و انگلستان به عنوان دو متحد برابر وارد جنگ شده اند و همینگونه آن را ادامه خواهند داد و کوچکترین امتیازی به انگلستان نمی داد و بنابراین چرچیل مجبور بود اینگونه با دولت دوگل رفتار کند

در اینجا می بینیم که این قیاس در واقع قیاس مع الفارق است و هیچ ربطی به سلطنت طلبانی که خود را به استخدام قدرتهای غربی در می آورند، ندارد.  برای مثال، آیا این سلطنت طلبها در کنار قدرتهای غربی به عنوان متحد با رژیم ایران وارد جنگ شده و بعد شکست خورده و بعد از شکست تصمیم گرفته اند که به عنوان متحد برابر نبرد را با رژیم ایران ادامه دهند که از مثال دوگل استفاده می کنند؟  آخر شما بطور سیستماتیک به گدایی دولتهای غربی می روید و در همین جلسه بروکسل، تمام حرفتان این بود که دولتهای غربی به شما توجه بکنند.  این چه ربطی به رفتار دوگل دارد که مظهر غرور فرانسوی و میهن دوستی بود؟  شاهنشاه شما مظهر ذلت ملی می باشد. مصاحبه می کند، خود را در کنار گاندی و ماندلا قرار می دهد و شاه قانونی ایران و بعد شروع به فریب کاری می کند و اعلامیه درغین صادر می کند و حالا با دروغ دیگری می خواهد دروغ اول را بپوشاند. 

دیگر اینکه  ملاحظه می کنید که اندیشه راهنمای سلطنت طلبان، اندیشه وابستگی و فرودستی می باشد و از غرور انسانی و عرق ملی محروم می باشند.  اصل رابطه سلطه را پذیرفته اند و پذیرفته اند که با آنها رفتار زیر سلطه شود.  کمی برای خود احترام قائل باشید.  آخر شما انسان هستید و دارای استعداد و توانایی.  حیف است والله

جناب دلخواسته گرامی

جناب دلخواسته گرامی، ازلطفتان بسیار سپاسگزارم! برایتان آرزوی موفقیت دارم. از اینکه سعادت آشنایی با نوشته های ارزشمندتان تان را  پیدا کرده ام بسیار خوشوقتم.

mahmood delkhasteh

آقا مغلطه میکنید و سفسطه میفرمایید.

آن دفعه که راجع به رضا پهلوی داده هایتان  همه من درآوردی بود و حالا هم از این گفته ایراد گرفته و نمونه وابستگی دانسته اید :

"بعد از جنگ سرد کشورها به دموکراسی نرسیدند مگر از غرب کمک گرفتند."  

برای بار آخر سئوال را مطرح میکنم و امیدوارم به سرنوشت دیگر سئوال گرفتار نشود. 

باید کشوری باشد که شما میشناسید که بدون  کمک دیگران به آزادی رسیده؛ مهربانی فرموده و نام ببرید. 

پ.ن. گرچه انقلاب فرانسه در محدوده این سئوال و ایراد شما به آن نقل قول نمیگنجد؛ لطف بفرمایید و راجع به وابستگی دوگل در آزاد سازی فرانسه از چنگال وحوش نازی روشنگری فرمایید.

در ضمن آنجا که میفرمایید "ولی این بار تصمیم گرفته ایم" این ما را معرفی فرمایید که "تصمیم گرفته ایم".

به آقای بنی صدر هم لابد سلام را رسانده اید. 

اشک دوم، ایران به انسانهای عارف به حقوق انسانی و ملی نیاز دارد

اشک دوم، پاسخ شما به هموطنی که در پی توجیه وابستگی و عمل از طریق قدرتهای خارجی که جز از طریق منافع ملی خود ( که نقض حقوق ملی ایرانیان می باشد.) عمل نمی کنند را خواندم و بسیار متین و دقیق یافتم و نیازی به پاسخ دوباره نمی بینم.  نشان از آن دارد که انسانی دارای اعتماد به نفس و عرق ملی می باشید.  وطن، به انسانهایی دارای عرق ملی و اعتماد به نفس، مانند شما بسیار نیاز دارد

این را هم به پاسخ شما اضافه کنم که برای نمونه انقلاب فرانسه نیز نه تنها بدون کمک قدرتهای خارجی که با وجود مخالفت شدید آنها به پیروزی رسید و اگر در طول عمر خود دوباره چند بار قربانی استبداد شد ولی  از آنجا که تجربه رها نشد بالاخره موفق شد که بنیادهای دموکراتیک را در کشور خود مستقر و نهادینه کند.  موج دموکراسی مدرن با انقلاب فرانسه که نه فقط در استقلال از قدرتهای خارجی که با وجود مخالفت همه جانبه آنها پیروز شد، از مرزهای خود خارج و بسیاری از استبدادها را فرو ریخت

نمونه نزدیک به خانه، جنبش ملی کردن نفت بود که در استقلال انجام شد و این در نتیجه دخالت خارجی و خائنان ایرانی اش بود که دومین تجربه دموکراسی در خاورمیانه شکست خورد.  نمونه دیگر آن انقلاب 57 می باشد که نه تنها  در استقلال کامل از قدرتهای خارجی انجام شد ( و بهره برده از موج عظیم حمایتی افکار عمومی  غرب و جهان.) بلکه از آنجا که برای اولین بار جنبش عمومی غیر خشن که گل را بر گلوله پیروز کرد و مدلی ایجاد کرد تا انقلابهای اروپای شرقی و..مصر و تونس، از آن روش استفاده کردند

آنجه که از آن بعنوان بهار انقلاب نام می بریم زمانی بود که ایران چنان آزادیهای گسترده ای را تجربه می کرد که خبر نگار لوموند از ایران گزارش کرد که آزادی که در ایران وجود دارد آرزوی ما فرانسوی ها می باشد.  اینکه کم کم غول استبداد دوباره بعد از انقلاب ظهور کرد و استبدادی بدتر از استبداد قبلی مستقر کرد، موضوع تز من بوده است.  در آنجا نشان داده ام که ظهور استبداد دوباره بدون دخالت قدرتهای خارجی و همکاری اشان با جناح استبدادی، ممکن نبود. 

ولی این بار تصمیم گرفته ایم که بر خلاف تجربه انقلاب مشروطیت و ملی کردن نفت، تجربه انقلاب بهمن را ادامه داده، آن را ازدست ضد انقلاب حاکم رها و در عبین حال مانع شویم تا ضد انقلاب دندان تیز کرده ( که جمعی از آنها را در بروکسل دیدیدم.) از طریق ارتکاب خیانت و دخالت قدرتهای خارجی، تبدیل بشوند به رانت خوارهای سیاسی- اقتصادی آینده  و وطن را از داشتن مردم سالاری شهروندان محروم کنند.  نتیجه پیروزی در این دو جبهه که فقط از طریق عمل از طریق مردم ممکن است، سبب خواهد شد که ایران بعد از 120 سال مبارزه موفق شود که دموکراتیک ترین مردم سالاریها را در جهان ایجاد و و  رها از رابطه سلطه، در استقلال، به سرعتی بیسابقه، عقب ماندگی تاریخی وطن را جبران و ایران را در مقامی قرار دهد که لایق آن می باشد.  یادمان باشد که بعد از پیروزی بنی صدر در انتخابات ریاست جمهوری، هنری کیسینجر گفت که آمریکا تحمل ژاپن دومی در آسیا را ندارد.  اینبار و بعد از سرنگونی مافیای حاکم، عوامل رشد بیش از هر زمان فراهم هستند.  ایران در موقعیتی قرار گرفته است که توانایی آن را دارد که پیشرفته ترین مردم سالاریها در جهان را ایجاد کند.  اشک دوم، برای همین بیش از هر زمان به انسانهای دارای اعتماد به نفس و آزاده و انباشته از عرق ملی، مانند شما نیاز است.  قدر خود را بدانید

به خود و استعدادها و تواناییهای خود باور کنیم

مخلص

دلخواسته 

Ashk Dovom

عرض شد و برای تلف نکردن وقت شما تکرار نمیگردد، سئوالی که از این آقا کردم و بعداً از شما  بسیار ساده است،

باید کشوری باشد که شما میشناسید که بدون  کمک دیگران به آزادی رسیده؛  مهربانی فرموده و نام ببرید.

پ.ن. صحبت از داده های صحیح  است و نه اخلاقیات، در یکی دیگر از نوشته های همین آقا، داده های غلط ایشان را مطرح کردم که متأسّفانه پاسخی نگرفتم و از قرار آن نوشته ایشان اکنون پاک شده یا من پیدایش نمیکنم، همان نوشته در مورد سفر رضا پهلوی به اسرائیل و در خواست پول و امکانات در مصاحبه با تلویزیون ارتش آن کشور.

ایام به کام

Dear Fred

باید از خودمان بپرسیم وابسته بخارجی بودن یعنی چه؟  ما هرروز صبح که از خواب بیدار میشویم تاشب که سر به بالین میگذاریم حتی در حیطه احتیاجات روزمره امان و ابتدایی ترین نیازها، به گونه های مختلف  وابسته به خارجی هستیم.  در عرصه سیاسی هم همینطور. در عصر جهانروایی مگر میشود بدون وابستگی به دیگران زندگی کرد؟   اما تعامل و بده و بستان و وابستگی سالم یک مطلب است و معامله کردن منافع  حیاتی کشورمان  با کشورها و عناصری که سابقه اشان نشان میدهد که دنبال سلطه طلبی و قلع و قمع منابع  دیگر سرزمینها بوده، تمام دنیا را ملک شخصی خود می دانند این چیز دیگری است. کمک گرفتن از اسراییل و آمریکا و امثالهم، نه تنها ما را به آزادی و دموکراسی راهبر نخواهد شد، بلکه اصلا معلوم نیست که آخر سر کشوری برامون باقی بمانه که بخواهیم آزاداش بکنیم  یا خیر.اون کسی هم که بزور پول و تمهیدات خارجیها بخواهد کشورش رو آزاد کنه انقدرنزد وجدان خودش احساس زبونی و خواری خواهد کرد که نهایتا نیرو و ایمان لازم برای ایستادگی و هماوردی با دشمنان آزادی  را نخواهد داشت. و مگر اصلا میتوان آزادی رااز سرافرازی، عزت و خود استواری جدا کرد؟ پرسش جنابعالی در مورد اینکه "آیا کشوری را میشناسید که بدون کمک خارجی به آزادی رسیده باشد؟" با کمال معذرت باید عرض کنم که این پرسش بی ربطی است.  اگر کسی درعالم سیاست بخواهد بر اساس چنین معادلاتی اقدامات خود را برنامه ریزی کند  دیگر هرگز جایی برای پیشرفت و تعالی باقی نمی ماند. اگر گاندی بخودش میگفت آیا کشوری میشناسید که خود را از یوغ بریتانیا آزاد کرده باشد و یا مصدق میگفت آیا کشوری در جهان سوم می شناسید که بتواند جلوی یک امپراطوری عظیم قد علم کند آنوقت همه دست روی دست میگذاشتند و هیچکس کاری انجام نمیداد. سیاست یعنی دلاوری، خلاقیت، تصور آنچه باید بشود و هنوز نشده است و سعی در تحقق آرزوهای ملی یک کشور. متاسفانه کسانی که در این کنفرانس های کذایی شرکت میکنند و همینطور بخش بزرگی از اپوزیسیون کشورمان نه دلاوری دارند نه خلاقیت و نه ایمان به خود ونه احترام برای ملتی که ادعا ی مبارزه برای  آزادی اش را دارند. اینان سیاست را بدرجه دلالی نزول داده اند.

Ashk Dovom

هدف جدل نیست و فرضیه این است که با داده های غلط، نقشه راه غلط  و هر تئوری بنا گشته بر داده های غلط،  غلط خواهد بود.

بحث های انحرافی بکنار، از این آقا سئوال کردم و تا اکنون پاسخ نگرفتم، خدمت شما سئوال را مطرح میکنم شاید جوابی داشته باشید.

ادعا کرده اند که چون یکی از شرکت کنندگان در کنفرانس مورد نظر ایشان گفته: " "بعد از جنگ سرد کشورها به دموکراسی نرسیدند مگر از غرب کمک گرفتند." بنابر این آن شخصی وابسته به خارجیها میباشد.

سئوال:

باید کشوری باشد که شما میشناسید که بدون  کمک دیگران به آزادی رسیده؛  مهربانی فرموده و نام ببرید.

مغالطه و سفسطه- حضور محترم جناب "فرد"

منطق شما  به منطق بچه مدرسه ای هایی شبیه است ک چون برای امتحان آخر سال آماده نیستند و از ترس رفوزگی دعا میکنند که زلزله ای، بلای آسمانی ای،  نازل بشه و تمام شهر و مدرسه رو خراب بکنه تا از رفتن به سر جلسه امتحان معاف بشوند. دستیابی به آزادی هم به مثابه امتحان هر ملتی است. اون به اصطلاح آزادی  که بدون استقلال و با کمک خارجی بدست بیاید مثل آزادی بچه تنبل هاست بعد از خراب شدن مدرسه و معاف شدن از حاضر شدن سر جلسه امتحان. اگر استنباط شما از آزادی این هست در اینصورت درکی که از آزادی دارید نیازمند رشد و بلوغ  است.

مغالطه و سفسطه ٢

بار دیگر تکرار میکنم که شما مدعی این هستید که میشود بدون کمک از کشورهای دیگر به آزادی رسید، و به همین دلیل هم از یکی از سخنرانان کنفرانس ایراد گرفته و او را به وابستگی متهم کرده اید چونکه  گفته "بعد از جنگ سرد کشورها به دموکراسی نرسیدند مگر از غرب کمک گرفتند."

بنابراین همانطور که از شما سئوال کردم و پاسخ ندادید؛ باید کشوری باشد که شما میشناسید که بدون  کمک دیگران به آزادی رسیده؛  مهربانی فرموده و نام ببرید.

حتماً هم به آقای بنی صدر سلام رساندن یادتان نرود

مغالطه و سفسطه؟!

شما از طریق بکار گیری عقل توجیه گری که غافل از آزادی و تواناییهای خویش است به توجیه وابستگی پرداخته اید و عمل انسان ایرانی را که عارف به تواناییهای خویش می باشد در آزادی و استقلال عمل می کند بر نمی تابید.  به بیان دیگر، دارای ذهنیت افراد زیر سطله می باشید و عامل تحقیر و ناتوانی  را در خود نهادینه کرده اید.  حیف است از انسانیتی که در همه انسانها از جمله شما وجود دارد، ولی به علت غفلت از ان، اینقدر حقیرش می دارید.  کمی به خود و تواناییهای خود و ایرانیان باور کنید.  

در مورد این نظر که این غرب بود که سبب استقرار دموکراسی در اروپای غربی شد باید بگویم که نظری می باشد که بیشتر سلطنت طلبان از نئو کانزواتیوها گرفتند و بعد اصلاح طلبان سابق که از منظر اندیشه راهنما، فرقی با سلطنت طلبها ندارند مورد استفاده قرار دادن  تا توجیه کنند به خدمت قدرتهای غربی در آمدن را

بسیار خلاصه بگویم که کشورهای اروپای شرقی از آنجا که از پایه مستحکم مردمی برخوردار نبودند و از طریق ایجاد رابطه سلطه گر- زیر سلطه با شوروی، دولت را در اختیار گرفته بودند، نتیجتا با شروع پروسه فرو پاشی شوروی و در نتیجه از دست دادن اهرم حمایتی خود، بشدت لرزان گشته و به تکانی از طریق جنبش مردم از هم فرو پاشیدند.  نباید نقش غرب را در این فروپاشی بزرگ کنید.  این رژیمها، مانند رژیم ایران، قبلا از درون فرو پپاشیده بودند و عدم توانایی شوروی در حمایت از آنها، مرگ انها را رقم زد و نه دولتهای غربی

البته این بحثی جداگانه می باشد که این کشورها تا چه حد دموکراسی را تجربه کرده اند و می کنند

آقای دلخواسته، با سپاس فراوان!

آقای دلخواسته بسیار سپاسگزار از این مصاحبه ارزنده و روشنگری ارزشمندتان!

Excellent analysis - My comment to Dr Bagherzadeh's article

با توجه به منش دموكراتيك شما، براى من تعجب آور بود كه شما در اين كنفرانس شركت كرديد. اولاًماهيتبرگزار كنندگان اينگونه كنفرانس ها براى ايرانيان مشخص نيست. ثانياً معلوم نيست كه بر اساس چه ضوابطى افراد دستچين ميشوند. اينطور به نظر مى رسد كه يك امداد غيبى به نيابت از ايرانيان خارج از كشور اين كنفرانس ها را سازماندهى مى كند و به ميل خود افرادىى را براى شركت در كنفرانس دعوت ميكند. بنا بر اين ماهيت چنين كنفرانس هايى كاملا غير دموكراتيك و بى ارتباط با اراده جمعى ايرانيان خارج از كشور مى باشد. شيوه صحيح برگزارى چنين كنفرانس هايى بايد چيزى شبيه كنفرانس هاى اتحاديه هاى دانشجويى، دانشگاهى و كارگرى در كشورهاى پيشرفته باشد. اگر اين كنفرانس ها براى ايرانيان و از جانب ايرانيان خارج از كشور بر گزار ميشود مى بايد براى عموم آزاد باشد. برگزار كنندگان كنفرانس مى بايد به همه ايرانيان فرصت دهند  كه در صورت تمايل در كنفرانس ثبت نام كنند .در مرحله بعد از كسانى كه ثبت نام كرده اند درخواست شود كه در صورت تمايل به كنفرانس قطعنامه ارسال كنند. سپس در مرحله بعد اين  قطعنامه به اعضاى شركت كننده ارسال ميشود و به اعضا فرصت داده ميشود كه پيشنهادات ترميمى را آرائه دهند. هركنفرانس تاريخ كنفرانس بعد و اعضا هيئت برگزار كننده آنرا تعيين مىكند.

در مورد کامنت فرد:  

فرد هر گز به این سئوال پاسخ نمیده که این چه نوع دموکراسی است که  قطر وعربستان بودجه اش .را تامین میکنه

. فرد فجایع "دموکراسی!" نوع عراق وافغانستان را چگونه توجیح میکنه 

همیطور تفاوت هست  بین دموکراسی غربی و دولت های دست نشانده غربی حاصل از کودتا و حمله نطامی

نوع دموکراسی موجوذ در روسیه و کشورهای متحدش با غرب یکی است. یکی از لابی های سرمایه داران بزرگ استفاده میکنه یکی با به انحصار در آوردن امکانات کشوری  

Believe in a democracy that leaders and representatives are controlled by members at all times.

مغالطه و سفسطه

آقا مغلطه میکنید؛ بد جوری هم مغلطه میکنید.

تنها یک نمونه از بسیار موارد، از "آقای ریاحی" نقل قول کردید که " بعد از جنگ سرد کشورها به دموکراسی نرسیدند مگر از غرب کمک گرفتند." و نتیجه میگیرید که  آپوزیسیون، حداقل باورمندان به این حقیقت تاریخی، مانند وحوش (صفت وحوش از من است) حاکم  در ایران استقلال ندارند و به آمریکا وابسته اند.

دوباره، آقا مغلطه میکنید، اگر جز این است که هیچ کشوری چه پیش و چه بعد از جنگ سرد بدون کمک از کشورهای دیگر به آزادی رسیده اند، باید نمونه بیاورید و الا مغلطه کرده و مغالطه گرید. 

زمان ایندست مغالطه و سفسطه گذشته؛ خیلی وقت هم  هست که گذشته، با همان دموکراسی دینی شما مرحوم شد. به آقای بنی صدر هم سلام برسانید.