Dibaay-e Do Rang

ارامنه اوّلین ملیّتی هستند که در قرن بیستم به صورت دسته جمعی قتل عام شدند و از آن پس بعلّت شکنجه و پراکندگی، زندگی کردن در تبعید در کشورها و حتّی قاره های مختلف را بخوبی آموخته اند.

مهاجرت و تبعید امروزه سرنوشت بسیاری از افراد در دوران ماست و بهمین مناسبت شعری در مورد "زبان" بی مناسبت نیست. شعر زیر ستایشی ست از زبان مادری و این که چگونه زبان مادری می تواند باعث اتّحاد و سازش افرادی شود که به آن سخن می گویند و در حقیقت خانه ای شود برای اهل آن زبان.

زبان ارمنی، خانۀ ارامنه

زبان ارمنی خانه است و بهشت

جائی که هر ارمنی آواره ای می تواند آن را صاحب شود

سقف و دیوار و مهمان نوازیش را

جائی که آواره می تواند برای یافتن عشق و غرور به درون آن رود

و کفتارها و طوفان را از حریم آن دور نگهدارد.

قرن ها معمارانش کوشیده اند

تا سقفش را بلند،

هزارها کارگر روستائی شبانه روز کار کرده اند

تا قفسه هایش را پر، چراغش را روشن

و اجاقش را گرم نگهدارند.

همیشه قادر به جوانی از سر گرفتن، همیشه کهن سال، پایدار می ماند

از قرنی به قرن دیگر.

جادّه اش، جائی ست که هر ارمنی گم گشته ای می تواند

در حیرت آینده

و یا برهوت گذشته

راهش را بیابد.

*****

شعر از موشق ایش خان، شاعر ارمنی ست.

Moushagh Ishkhan

از کتاب :

A Book of Luminous Things: an international anthology of poetry

Edited and with an introduction by Czeslaw Milosz

New York: Harcourt, 1996