Manoucher Avaznia

جاوید دفتر

جاوید دفتر یادواره ی دلداده گان بماند

آن کس که مصرعی ازین نکته خواند و رفت 

بسوی جذبه ی

بسوی جذبه ی جذاب آن کاتون مهر انگیز

سری از پا نداند ذره ی بیدار رهپیما:

سر و دل بسته در یک مهر بی اندازه ی آرام

شتاب وصل می دارد.

Manucher Aziz,happy new year...

دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

ما را چون دود بر سر آتش نشاند و رفت

مخمور باده‌ی طرب انگیز شوق را

جامی نداد و زهر جدائی چشاند و رفت

گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم

از من رمید و توسن بختم رماند و رفت

چون صید او شدم من مجروح خسته را

در بحر خون فکند و جنیبت براند و رفت

جانم چو رو به خیمه روحانیان نهاد

تن را در این حظیره سفلی بماند و رفت

خون جگر چون در دل من جای تنگ یافت

گلگون ز راه دیده ز صحرا براند رفت

گل در حجاب بود که مرغ سحرگهی

آمد بباغ و آنهمه فریاد خواند و رفت

چون بنده را سعادت قربت نداد دست

بوسید آستانه و خدمت رساند و رفت

برخاک آستان تو خواجو ز درد عشق

دامن برین سراچه خاکی فشاند و رفت

Ebi aka Haaji

The Flame

And a small

Flickering flame

Of the fire within

Travelled

Through borders, barriers, and bonds

Reaching the soul

Awaiting a new chance

To make a wish for peace

And the flame

Caressed

Heated

Lit

And ignited

The hope inside

The narrow awareness within.

نازی جان؛

درونم شعله ی آتشکده ست امشب

که می پیچد؛ و می تابد به راه خویش سوزاندن:

رهایی جستن از تکرار بودنهای بی پایان.

نسیمی خوش از آن رؤیا

دلی در سینه ای سوزنده لرزانده است؟

ابی جان؛

وصالی گر همی خواهی، ز خویش و آشنا بگسل 

چو قو در سینه ی طوفان فراوان گاه و بیگه شو.

درخشیدن ندانی گر چو خورشید خراسانی،

چو ابروی نگارینم برآ بر آسمان، مه شو.

Coveted Destination...

A pilgrimage

To "the narrow awareness within"

A coveted destination

Leaving me envious,

Yet

Hopeful for the same...

شازده جان؛

سپاس از مهربانی شما.

ابی جان؛

درود و سپاس.

بار دیگر نیازیم به فریاد افتاد.

شایدم سال و مه عقده گشایی باشد. 

very nice

Manucher jaan - your poem is beautiful.

S.A.M (an official Khar Vazir)

منوچهر جان

دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو

اگر با من رفیقی می‌روم آماده‌ی ره شو

سبک باش ای صباح روز عشرت بس گران خیزی

تو هم از حد درازی ای شب اندوه کوته شو

هنوز از شب همان پاس نخست است ای فلک مارا

چه شد چون دیگران گو یک شب ما هم سحر گه شو

ز سیمای قصب درماهتاب افتاده جانها را

برآی ابر مشکین سایه پوش طلعت مه شو

بهشتی هست نام آن مقام عشق و حیرانی

ولی تا عقل هست آنجا نشاید رفت آگه شو

قبول ورد مردم از تک و پوی عبث خیزد

نه مردود در کس باش و نه مقبول در گه شو

هوای طبع تشویشات دارد خوش بیا وحشی

به اطمینان خاطر گوشه‌ای بنشین مرفه شو

Ebi aka Haaji

منوچهر جان

دلنشین و دلنوار :

عقده از عمق گلوگاه قلم بگشایم

 سپاس

Ebi aka Haaji