Manoucher Avaznia

کاپیتان جان

کاپیتان جان عجب شعری نوشتی

نترسیدی تو از بد سر نوشتی؟

نوشتن که چه عرضم وام کردی

و یاد از شاعری خوشنام کردی.

نترسیدی از آن ساواک و گزمه؟

ندانستم دمت اینجوری گرمه.

که شاه وکاسه لیسان کذایی

نیرزند پیش چشمت پر کایی.

نمی بینی چگو نه خشمگینند 

درون انتقادات کینه بینند

کنون که بی کسند و بی تفنگند

همیشه در پی شعرجفنگند.

خدایی گرده ی شیران تو داری

دمار از حالشان خوب در میاری.

نمی ترسی عمو سام رو بیارن

با موشک تو دلت وحشت بکارن؟

نمی ترسی که مزدوری کنند باز

بساط کودتا ها گردد آغاز؟

تو مرد روزگارانی به مولا

که پایین می کشی شه را ز بالا.

تو که آزاده و آزاده مردی

چشیدی در جهان گرمی و سردی.

دمت گرم که دلم را شاد کردی

خیال حبسمو آزاد کردی.

الهی که دماغت چاق بادا

سرت سبز و دلت بی داغ بادا.

  آتشی در

آتشی در سینه افتادم ز یاد لاله ها

ای خوشا آنان که جان دادند در راه نگار

راه و رسم مهرورزی وانهادند یادگار

گرچه هر دشت و دمن از خونشان غمگین دل است

مادر میهن بزاید همچوشان صدها هزار

شب شهاب خونشان خود روشنای راه ها ست

تا تپد در سینه هامان یک دل امیدوار

ای که اندر سینه می داری دلی سرشار مهر

یاد آن آزاده سروان وطن را پاس دار

باورت ناید که از خون خاک آن آزاده گان

سر برآرند ای بسا کوشنده گان بیش از شمار؟

بار دیگر دیده ی اندیشه بگشای و شکیبایی بدار

تا دگر چرخی زند این ژنده چرخ روزگار

تا که صبح و روشنایی بردمد بر بام ما 

مادرم ایران بداند چمّ و خمّ کارزار

سپاس

ابرمرد جان؛

ما مخلص الطاف شماییم.  بنده چندان ادب فارسی نمی دانم که به درد یک کار جمعی بخورد.  اینهایی را هم که می بینید

. از آه دلی است مرهون عارفان بزرگ این فرهنگ

سپاس

ژاله جان؛

سپاس از لطف و نکته سنجی شما. بله این را در مقابل شعر قشنگ ابی آقا نوشتم.  سعی کردم آهنگ شعر ایشان را داشته باشد.

How great it would be

To have you in any gatherings Mr. Manoucher

منوچهر جان، خیلی زیبا

و بخصوص، این تکه کوچک بسیار بسیا زیبا. این مال خودتان است؟

مگر کس باور این داستان دارد که با فریاد می گویم: 

که من چون لاله زادم شاد وآبادان و پر چین و شکن رفتم؟

چنان یک مرغ شیدایی شب و روزان غزل خواندم

چو دیدم چهره دلبر نگفته صد سخن رفتم

شراب سرخ گرامی؛

چکامه ی زیبایست.

گویمت دست مریزاد ای یار

سپاس

ابی جان با سپاس؛

مگر کس باور این داستان دارد که با فریاد می گویم: 

که من چون لاله زادم شاد وآبادان و پر چین و شکن رفتم؟

چنان یک مرغ شیدایی شب و روزان غزل خواندم

چو دیدم چهره دلبر نگفته صد سخن رفتم

درد دل با منوچهر خان

زندگي دفتري از خاطرهاست ... يک نفر در دل شب ، يک نفر در دل خاک ... يک نفر همدم خوشبختي هاست ، يک نفر همسفر سختي هاست ،چشم تا باز کنيم عمرمان مي گذرد... ما همه همسفريم

منوچهر جان

ز همراهان کسی نگرفت شمعی پیش راه من

به برق تیشه زین ظلمت برون چون کوهکن رفتم

Ebi aka Haaji