Manoucher Avaznia

nothing

nothing.

ژاله جان؛

صد سپاس ازمهربانی شما

راستی را، اگر به انگیزۀ بیدارباش نبود این چند شعر را اکنون نمی نوشتم.  خود دانی، ایران استحکام و دوام تاریخی اش را وامدار ارزشهایی است که از درون تجربۀ تاریخی خود بدست آورده نه تبلیغات معمولا بی پایۀ. حس کردم برخی در فروکشیدن آن ارزشها و فداکردنشان بی توجه به مبادی ایجابی شان مسابقه گذاشته اند و بی مهابا می تازند. خواستم نکته ای چند یادآور شده باشم که کس درد ما بهتر نشناسد. البته، موضوع این چکامه ها حوادثی بود که در چند ماه پس از بهمن 57 پیش آمد، و راه را برای جنگ خانمان سوز عراق علیه ایران هموار کرد، که هنوز هم ازعواقبش کمر راست نکره ایم.  عده ای گمان می برند اکنون هنگام تاخت است و تنور داغ.  ما تنور داغتری تجربه کردیم و بسیار هم سوختیم و کمتر گفتیم.  به هر رو، بیش از چند چکامه گاه و بی گاه که با هدف امیدوار کردن گروهی که همه چیز را فاجعه، شکست، غم، و تاریکی می بیند و دات کام آقای جاوید ابزاری ندارم. و گاه هم هشداری داد ه ام و وصله ای از نامهای مستعار این سایت در یافته ام.  راهم را دنبال خواهم کرد؛ بگذار ایشان هم بگویند. بقول استاد ارجمندی از لرستان که در زمان جمهوری اسلامی اصرار داشت پارسی بگوید:  رو به روشنایی نشسته ام و هنر امید دارم.   

با درود

Dear Manoucher, thanks a lot!

for remaining one of the few people on this site who never forgets the sense of proportion!! I guess since you have fought for Iran and its ideals first hand, have seen hundreds of thousands killed and hundred of thousands more IRANIANS maimed in order to keep Iran 's integrity, you must be sick of ungrateful asses who do nothing but worthless shoaars!

I was reading your other poems about Torkman shara and Kordestan that I missed earlier. Please ignore former drunkard LOSERS like this Shazdeh who miss their clownish lodegi under Pahlavis. They best sit afar and bitch and moan while Iranians fight with their blood. The Iranians never forget the type of sacrifices that you and your kind have offered our country.