Manoucher Avaznia

مِه بر فراخنای شهر

دامن فشانده بود:

برزن در انجماد؛

بستان کبود و سرد؛

لب بسته هر هزار؛

در غم غنوده بود

سیمای گلسِتان.

آموزگار دی

فرمانروا؛ دلیر؛

حکمش روان به دشت

بر کوه و آسمان

جاری چو کوه باد.

یادم آمد چهرۀ خورشید و دنیایی سراپا نور

آنزمان کاندر میان برکه می رقصید قویی نرم

و هزاری می سرود آواز دلداری سر شاخی

سبزه هم سیراب باران بود و می بالید سبز و گرم

دیدگانم میهمان صد هزاران برگ پرلبخند.

پرسشی در ذهن من انگیزه ساز کار پویش شد:

"اسفند من کجاست؟"

پس, با هزار امید وام ستانده ز ایمان و عزم خویش

با یک یقین خجسته, اما هراسناک

تا دور دست ناشناس خیابان شتافتم

در جست و کاو پرتو پنهان آفتاب.

در خواب ساکنان غم آلود کوچه ها

با سوز باد و هیاهوی پارسدار

جستم کنار و گوشۀ بن بست و کویها.

اما زمان گذشت.

مهرم نهفته بود.

گفتم که با تلألو اندیشه بامداد

خورشید نودمیده ز خاور بر آورم

روزی ز نو کنم؛ وزنو درخششی؛

دیگر پرستشی؛

تا آیدم ز در

اسفند و مهر نو

بهمن به پایشان

افتاده در نماز؛

ارچه زمان گذشت؛

مهرم نهفته ماند.

چهاردهم بهمنماه 1389

اتاوا