Reza Nasri

برداشت من ار صحبت‌های آقای اوباما در کنفرانس ای-پک این است که:

اولاً، او حمله‌ی نظامی را مشروط به محرز شدن برنامه‌ی نظامی و رسیدن ایران به «سلاح» هسته‌ای کرد، و نه منوط به دستیآبی ایران به «قابلیت» هسته‌ای آنطور که اسرائیلی‌ها انتظار داشتند. او در سخنرانی‌اش چهارده بار کلمه‌ی «هسته‌ای» را بکار بُرد، اما فقط یک بار آن را با پسوند «برنامه» همراه کرد. سیزده بار دیگر، صحبت او صرفاً از «سلاح» هسته‌ای بود. جالب است که او - برخلاف مقامات اسرائيلی - حتی یک بار هم از واژه‌ی «قابلیت» استفاده نکرد.

دوماً، اوباما تاکید کرد که در مقطع فعلی، هم آمریکا و هم اسرائیل می‌دانند که ایران سلاح هسته‌ای ندارد. این اشاره‌ای بود به ضرورت معتدل‌تر کردن فضا و تصمیم‌گیری بر مبنای داده‌های موثق و قابل اتکاء. طبعاً، چنین اظهاراتی با مدعیات اغراق‌آمیز و سیاست «ایران‌هراسی»‌ای که دستگاه‌های تبلیغاتی رسمی اسرائیل با هدف سوق دادن آمریکا به جنگ دنبال می‌کنند همخوانی نداشت. در همین راستا، اوباما نسبت به صحبت‌های «لق» (یا لفاظی‌ها) در مورد جنگ نیز هشدار داد و این نیز بلافاصله موجب اعتراض برخی نمایندگان مجلس و مقامات اسرائیلی شد.

سوماً اوباما تاکید کرد که به دنبال سیاست «مهار» یا containment نیست و هدفش ممانعت از دستیآبی ایران به سلاح هسته‌ایست. این نیز با رویکرد استراتژیک مورد علاقه‌ی اسرائیل (و دولت‌های پیشین آمریکا) که همواره بر ضرورت مهار «همه‌جانبه‌ی» ایران در منطقه اصرار می‌ورزند مغایرت داشت. در همین راستا، اشاره‌ی اوباما به ضرورت تداوم «دیپلماسی» و بازگرداندن ایران به جامعه‌ی جهانی نیز چندان با رویکرد «انزوا جویانه»‌ی اسرائیل هماهنگ نبود.چهارماً، او با ذکر خاطراتی تلخ از دیدارهایش با معلولین و خانواده‌های سربازان کشته شده‌ی آمریکایی در جنگ، تلویحاً به عدم آمادگی افکار عمومی کشورش برای ورود به یک جنگ جدید خبر داد و عملاً از لیدرهای جامعه‌ی یهودی آمریکا خواست تا در قضاوت‌هایشان نسبت به خدمات او به اسرائیل، بیشتر به «سوابق» و عملکرد گذشته‌اش استناد کنند تا به آنچه هم‌اکنون از او توقع دارند (حمله به ایران).