Focus Visually On Iran

شیخ فخرالّدین ابراهیم بن بزرگمهر متخلص به عراقی، عارف نامی و شاعر بلندآوازهٔ ایرانی، در اوایل قرن هفتم هجری در دهی در اطراف همدان به دنیا آمد. پس از تحصیل علوم و فنون و کسب دانش، برای ادامه تحصیل به همدان رفت. سپس با جمعی از دراویش رهسپار هندوستان شد و به خدمت شیخ بهاءالدین زکریا درآمد و بعد از مدتی با دختر او ازدواج کرد. بعدها به عربستان و سپس به قونیه رفت و به خدمت مولانا رسید و مصاحب و معاشر او شد.

 وی درسال ۶۸۶یا ۶۸۸ هجری قمری درحدود سن هشتاد سالگی در دمشق وفات یافت. از آثار او می‌توان علاوه بردیوان اشعار به مثنوی عشاق‌نامه و کتاب لمعات اشاره کرد.

طرهٔ یار پریشان چه خوش است
قامت دوست خرامان چه خوش است

خط خوش بر لب جانان چه نکوست
سبزه و چشمهٔ حیوان چه خوش است

از می عشق دلی مست و خراب
همچو چشم خوش جانان چه خوش است

در خرابات خراب افتاده
عاشق بی سر و سامان چه خوش است

آن دل شیفتهٔ ما بنگر
در خم زلف پریشان چه خوش است

یوسف گم شدهٔ ما را بین
کاندر آن چاه زنخدان چه خوش است

لذت عشق بتم از من پرس
تو از آن بی‌خبری کان چه خوش است

تو چه دانی که شکر خندهٔ او
از دهان شکرستان چه خوش است؟

چه شناسی که می و نقل بهم
از لب آن بت خندان چه خوش است

گر ببینی که به وقت مستی
لب من بر لب جانان چه خوش است

یار ساقی و عراقی باقی
وه که این عیش بدینسان چه خوش است

قوامـــی،مرتضی محجوبی، کسایی- چه خوش است