پس از من،

تو در تلاطم ناگزیر

هنوز

ادامه خواهی‌ یافت

- چند لختی اگر چه فقط بیش -.

می‌ خواهم اما،

‌ای یادمانِ سفرهای آبله پا،

به خاطره خوب بسپاری:

من،

خود در غیاب خودم،

آن موجم

در آبلرزه‌های دلهره هات،

که ننشینم زپای

تا به ساحل آرامش ات نبرم
حتّی اگر به دوش نعش خویش.

و این

واپسین خطابه‌ی من در آستان معبد توست،

ای با من آمده شانه‌ به شانه‌ این همه راه

ای با من شریکِ سال‌های آن همه آه.
*******

لوس آنجلس - ۱۷ مارس ۲۰۱۱
جهانگیر صداقت فر