دیروز بانو شیرین عبادی برای معرفی کتاب جدیدش در بنیاد کارنگی در واشنگتن بوده. بخشی از فرمایشات ایشان بسیار قابل توجه و همچنین نقد است. به گزارش خودنویس [1]، عبادی گفته است:

"موسوی و کروبی رهبران جنبش نیستند اما قدم‌هایی برمی‌دارند برای تقویت آن. درون جنبش دو طرز تفکر وجود دارد.

در حقیقت عده‌ای معتقدند که قانون اساسی را باید دور بی اندازیم و حکومتی با قانون جدید ایجاد کرد. و این ممکن است یک آرمان همگانی باشد اما می‌دانیم که به راحتی تحقق پذیر نیست و مستلزم خونریزی زیادی است چون حکومت به راحتی کنار نمی‌رود و به همین دلیل عده‌ای معتقدند که باید از قانون اساسی که همین رژیم به آن معتقد است و موادی آن از هرگز اجرا نشده، مثل اصلی که به آموزش زبان هر قوم در منطقه خویش آزادی می‌دهد، یا آزادی اجتماعات و آزادی تجمع‌های مسالمت آمیز که الان اجرا نمی‌شود.

بعد از اینکه مردم حقوق خود را به دست آوردند و پایگاه مردمی بدست آورد، می‌توان به دنبال تغییر قانون اساسی رفت. هر دو طرز تفکر در درون جنبش وجود دارد."

این فرمایش بانو عبادی راجع به موسوی و کروبی با حقیقت خوانایی ندارد و به نظر میرسد بازهم علائق شخصی ایشان مانع از بیان حقیقت شده است.

آقایان کروبی و موسوی بنام "جنبش سبز " منشور [مانیفست] با ویراست متعدد [2] و بیانیه صادر میکنند و مرتباً " اجرای بدون تنازل قانون اساسی " و بازگشت " به دوران طلایی امام راحل " را بعنوان مقصد و مراد قرار داده اند.

آیا توحش ثابت شده منجمله قتل عام هزاران ایرانی در بند در " دوران طلایی " که همین موسوی نخست وزیر آن دوران بوده هدف است؟

بانو عبادی حرفهایی هم راجع به "انرژی هسته ای و غرور ملی " و تحریم زده اند که متأسفانه در هر دو مورد از عدم شفافیت و شیوه کجدار و مریز و نه سیخ بسوزد و نه کباب استفاده کرده اند که شایسته ایشان و وضعیت اسفبار ایران نمیباشد.

آیا زمان آن نرسیده که بانو عبادی علائق شخصی را قربانی حقیقت گویی کنند؟